Του Γ. Τεκίδη
Ζει και βασιλεύει και την Ευρώπη και τον κόσμο όλο ξανά κυριεύει. Ίσως η παραπάνω φράση να εκφράζει πλήρως την σημερινή πραγματικότητα στη ήπειρο μας μας, επηρεάζοντας άμεσα και την υπόλοιπη οικουμένη. Μάλλον λάθεψαν όσοι βιάστηκαν να θεωρήσουν ως παρελθόν οριστικό και τελεσίδικο την μακρόχρονη ψυχροπολεμική περίοδο.
Αυτή που δηλητηρίαζε την διεθνή πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα εκείνων των καρών. Των καιρών των δύο στρατοπέδων του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, του λεγόμενου Σοσιαλιστικού στρατοπέδου και εκείνο του ασύδοτου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, σύμφωνα και με την Αριστερή πολιτική προσέγγιση και ορολογία.
Ένας ανελέητος ψυχρός πόλεμος με τους τεράστιους εξοπλισμούς, την ανίχνευση νέων και άκρως επικίνδυνων βιολογικών και χημικών όπλων, την διαρκή απειλή αφάνισης του ανθρώπινου είδους από τα πυρηνικά οπλικά συστήματα. Το ένστικτο επιβίωσης σε διαρκή εγρήγορση, η αποδεκτή από όλους αλήθεια ότι μια πυρηνική σύρραξη δεν θα έβγαζε με τίποτα νικητή, η ύπαρξη πολιτικών προσωπικοτήτων μετά την λήξη του Β παγκοσμίου πολέμου στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στις άλλες ηπείρους, υψηλού πολιτικού κύρους, μετριοπάθειας και συνετού ρεαλισμού, εξασφάλισαν την ισορροπία τρόμου, την ανάγκη συνύπαρξης κρατών και λαών με διαφορετικά πολιτικοκοινωνικά συστήματα και την παγίωση μιας μακρόχρονης ειρήνης. Μιας ειρήνης εύθραυστης και μερικές φορές αμφισβητούμενης από τα πολιτικά γεράκια των δυο συνασπισμών, αλλά με γερές εφεδρείες αντοχής και αποφυγής κακοτοπιών.
Όπως και το γεγονός ότι η ύπαρξη ενός άλλου κοινωνικοοικονομικού συστήματος που ευθέως αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία και αιωνιότητα του καπιταλισμού, στάθηκε η αιτία για παραχωρήσεις και θέσπιση κράτους πρόνοιας για τους σκληρά δοκιμαζόμενους εργάτες και τις άλλες παραγωγικές τάξεις των Δυτικών κοινωνιών.
Παρόλα αυτά στα παρασκήνια και στα αθέατα πολιτικά θέατρα μαίνονταν ο ψυχρός πόλεμος και η προπαγάνδα καταλογισμού ευθυνών και αιτιών για την όποια κακοδαιμονία μάστιζε τον κόσμο, μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών. Τότε ήταν που η Δυτική προπαγάνδα βάφτισε την τότε ΕΣΣΔ και τους συμμάχους της ως την Αυτοκρατορία του κακού, ως την απόλυτη και μοναδική παγκόσμια μήτρα που αμφισβητεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών, που στοχεύει στην υποδούλωση και εξαχρείωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, της κατάργησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, κατάλυση της ίδιας της Δημοκρατίας.
Αυτά όταν οι ΗΠΑ και κάποιοι πρόθυμοι στο πλευρό τους, κινούμενοι στο περίφημο δόγμα Μονρόε του 1840, εισέβαλλαν κατακρεουργώντας κράτη και λαούς, όταν νόμιζαν ότι εκεί κινδύνευαν ζωτικά τους συμφέροντα. Την εισβολή του Ανατολικού μπλοκ στο Αφγανιστάν, ήρθαν να ισοφαρίσουν οι…ειρηνικοί βομβαρδισμοί στην τέως Γιουγκοσλαβία, ο αφανισμός από την δυτική συμμαχία του ΙΡΑΚ, κατόπιν της Συρίας, της Λιβύης και ο κατάλογος σωμό δεν έχει.
Αυτά μέχρι και την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ στις αρχές της δεκαετίας του 90. Τι σημασία είχε για τους Δυτικούς αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός; Καμία.
Όχι μόνο δεν θεωρήθηκε πλεονασμός μη χρήσιμος η παρουσία του ΝΑΤΟ από την στιγμή που εξέλειπε ο κίνδυνος εξ Ανατολών, αλλά αυτό ενισχύθηκε περαιτέρω και με νέα μέλη προερχόμενα από το πρώην Σοβιετικό σύμφωνο και με καινούργια εξοπλιστική ένταση. Αλλά εκείνο που σημάδεψε ανεξίτηλα εκείνη και την τωρινή εποχή είναι το προπαγανδιστικό στερεότυπο των Δυτικών περί της Αυτοκρατορίας του κακού. Η Αυτοκρατορία του κακού κατά την διαχρονική δυτική προπαγάνδα δεν αφορά ο χαρακτηρισμός μόνο εκείνη την πάλε-ποτέ κραταιά ΕΣΣΔ , μα και την σημερινή μέχρι πρόσφατα αδύναμη Ρωσία.
Την Ρωσία που δυόμιση δεκαετίες τώρα μάζευε τα συσσωρευμένα σοσιαλιστικά της συντρίμμια, μακριά από οιαδήποτε δυνατότητα να επηρεάσει εξελίξεις και καταστάσεις μέχρι πρόσφατα. Τη Ρωσία που αντικατέστησε τον … Σοσιαλισμό της, με την πιο αυταρχική, αντιλαϊκή και αντικοινωνική νεοφιλελεύθερη μορφή δημοκρατίας. Τη Ρωσία του πιο άγριου και αγοραίου καπιταλισμού.
Παρόλα αυτά το προπαγανδιστικό στερεότυπο της ΄΄ Αυτοκρατορίας του ΚΑΚΟΥ παραμένει αναλλοίωτο σαν το DNA, και σημαδεύει το υποσυνείδητο συνάνθρωπων μας όπου γης.
Η εγκληματική στρατιωτική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, είναι αυτή που ξύπνησε όχι άδικα φυσικά, τα προπαγανδιστικά στερεότυπα που αναφέραμε παραπάνω. Κυριαρχεί και δικαίως, η εικόνα φρίκης των αθώων θυμάτων, της αναίτιας προσφυγιάς, της πολεμικής κακουχίας, των δεινών μιας επίγειας κόλασης. Όλα αυτά που συσκοτίζουν και ακυρώνουν την δυνατότητα και την διάθεση, νηφάλια να αποτιμήσει κάποιος τα γεγονότα και τις αιτίες που οδήγησαν στο σημερινό έγκλημα της Ρωσίας.
Τις ευθύνες , τους χειρισμούς, και τις σκοπιμότητες τόσο από πλευράς Ρωσίας, όσο και του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Με αποτέλεσμα να δέχονται σήμερα το ανάθεμα, τα πικρόχολα και τοξικά σχόλια συμπολιτών μας επηρεασμένων από τα παραπάνω προπαγανδιστικά σύνδρομα, όσοι και όσες από τον καλλιτεχνικό εγχώριο χώρο, επιχειρούν μέσω μιας συναυλίας η μιας θεατρικής πράξης να φωνάξουν για την Ειρήνη και τον άμεσο τερματισμό του πολέμου.
Να φωνάξουν δημόσια και σθεναρά υπέρ των αμάχων, των ανήμπορων, των παιδιών, των σύγχρονων μαρτύρων, στο βωμό μιας διεθνούς υποκρισίας, στο βωμό των πιο αισχρών οικονομικών συμφερόντων. Λοιδορούν όλοι αυτοί την καλλιτεχνική πρωτοβουλία ως φιλορωσική γιατί έτσι θέλουν, μια που όπως διατείνονται δεν παίρνουν ξεκάθαρη θέση οι συμμετέχοντες. Και υποκρίνονται όλοι αυτοί και ξεχνούν ότι η θέση των καλλιτεχνών, του μεγαλύτερου μέρους του πνευματικού μας κόσμου, του λαού μας ήταν και είναι κρυστάλλινη:
Απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής εισβολής, άμεση λήξη των εχθροπραξιών, ανυποχώρητα στο πλευρό του δοκιμαζόμενων λαών, του Ουκρανικού και του Ρωσικού, ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΡΑ.