Του Γ. Τεκίδη
Φλεβάρης του 2002 και οι συζητήσεις στο παρασκήνιο και προσκήνιο για συνεργατικά σχήματα εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι στην ημερήσια διάταξη. Για να προλάβει κάποιο… θανάσιμο πολιτικό αμάρτημα ο τότε πρόεδρος του Συν Ν. Κωνσταντόπουλος, όπως και τους έχοντες την τάση εντός του κόμματος του να… μαγαρίσουν τον χώρο με κάτι περίεργες συνεργασίες και συμμαχίες, δηλώνει σε συνέντευξη του «Ο Συν δεν προτίθεται να παίξει ρόλο ναυαγοσώστη, προσκόπου ή κοκκινοσκουφίτσας». Και αφού ο πρόεδρος αποφάσισε έτσι, ο μεγαλύτερος Δήμος της χώρας, ο Δήμος Αθηναίων κατέληξε στη κ. Μπακογιάννη της ΝΔ.
Λίγα χρόνια νωρίτερα το 1991 η προκάτοχος του στην ηγεσία του Συν, Μ. Δαμανάκη ξόρκιζε σε κάθε ευκαιρία και το παραμικρό ενδεχόμενο συνεργασίας έστω και σε επιμέρους ζητήματα με το Πασοκ στέλνοντας ένα μέρος του κόσμου της ανανεωτικής αριστεράς στις κάλπες άλλων κομμάτων. Ο παράξενα υπερφίαλος και μη πειστικός πολιτικός της λόγος, οδήγησαν στο οικτρό και άκρως αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα στις εθνικές εκλογές του 1993 και τον ΣΥΝ στο περιθώριο και την πολιτική ανυποληψία. Το είχε και το έχει αυτό το κουσούρι η αριστερά, ίσως λιγότερο τα τελευταία χρόνια, σε όλο της το φάσμα.
Ως κάτοχος της μιας και μοναδικής αλήθειας, της σωστής προσέγγισης και ανάλυσης των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, σπάνια επιδέχεται και πολύ περισσότερο συζητά και την άλλη, την διαφορετική άποψη που μπορεί και να μην είναι στον αντίποδα των δικών της απαραίτητα, βαφτίζοντας την α πριόρι ύποπτη και συμπλέουσα με το κατεστημένο. Η περιχαράκωση, η κατασκευή μιας πολιτικής υγειονομικής τάφρου, ανάχωμα οποιασδήποτε ιδεολογικής μόλυνσης, ήταν και είναι προπάντων για την κομμουνιστική αριστερά άμεση προτεραιότητα.
Κανόνας και προϋπόθεση για την συνεργασία με άλλες δημοκρατικές δυνάμεις υπήρξε η αποδοχή συνήθως από τους άλλους αν όχι του συνόλου, τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους των θέσεων της. Προσφιλής νοοτροπία και πρακτική και σήμερα του ΚΚΕ. Ο σεβασμός, η ανοχή και κατανόηση στην διαφορετικότητα και η πρόταξη αυτών που ενώνουν και φέρνουν πιο κοντά το ενδεχόμενο της από κοινού αντιμετώπισης του ταξικού αντιπάλου στη θεωρία θριαμβεύει, αλλά στην πράξη μένει γράμμα κενό.
Και για αποφυγή οιασδήποτε παρεξήγησης να τονιστεί εδώ ότι λέξεις και έννοιες όπως συνεργασία, συμπόρευση, αναζήτηση αυτών που μας ενώνουν στα δίχως χρώμα κοινά προβλήματα του λαού, δεινοπάθησαν, διασύρθηκαν και υπέφεραν από την υστερόβουλη και πολλές φορές τυχοδιωκτική τακτική των ηγεσιών του πάλαι ποτέ κραταιού Πασόκ.
Σήμερα και μπροστά σε μια αδίστακτη, ρεβανσιστική και απροκάλυπτα προκλητική δεξιά, της οποίας το ανείπωτο θράσος και η χυδαιότητα έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, υπάρχουν περιθώρια διαιώνισης αυτής της απαράδεκτης πρακτικής και νοοτροπίας στο χώρο της αντιπολίτευσης;
Η παλινόρθωση του χωροφυλακίστικου κράτους, της μετατροπής του εργαζόμενου σε αντικείμενο σε υποζύγιο κάθε μεγαλοεργοδότη, που θα αποφασίζει και διατάσσει γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια ότι απέμεινε από την κατεδαφισμένη νομοθετική προστασία της εργασίας, η υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας και η χωρίς προσχήματα σκανδαλώδης εξυπηρέτηση των ημετέρων, το κρατικό πλιάτσικο στο οποίο πρωτοστατούν εν μέσω πανδημίας κυβερνητικά στελέχη, η εμπέδωση κράτους τύπου Ορμπαν και Μπολσονάρου, πόσο να προβληματίζουν άραγε τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης;
Θα επιμείνουν Φώφη και Κουτσούμπας να αντιπολιτεύονται ακόμη τον Τσίπρα για όσα σωστά ή λάθος έπραξε στην κυβερνητική του θητεία ή θα στρέψουν τη προσοχή και τον αγώνα τους κατά της ακροδεξιάς κοινωνικής κατεδάφισης του Κ. Μητσοτάκη; Του Μητσοτάκη που στο όνομα της άκρατης εξουσιομανίας χαρακτηριστικό προσδιοριστικό της οικογένειας του, μετατρέπει και αυτή την πανδημία, τον πόνο και την αγωνία του κόσμου σε επικοινωνιακό τερτίπι, μήπως και προσποριστεί κάποιο πολιτικό όφελος.
Και επειδή ο κλήρος και πάλι πέφτει στο γενναίο, η ηγεσία του Σύριζα-προοδευτική συμμαχία επιφορτίζεται με την ευθύνη ανάληψης πρωτοβουλιών ουσιαστικών και άμεσων, που θα δώσουν την ελπίδα αποτροπής των σχεδίων της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κούλη, να γυρίσει η χώρα και η κοινωνία στις γκρίζες εποχές της στέρησης, της φτώχειας, των διακρίσεων, του κοινωνικού περιθωρίου για τους πολλούς.
Η δημόσια πρόσκληση για την έναρξη ενός ανοιχτού δημοκρατικού χωρίς προσχήματα, αποκλεισμούς και καχυποψίες διαλόγου ήδη άργησε. Πεποίθηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του δημοκρατικού και του κόσμου της αριστεράς είναι ότι αυτά που ενώνουν είναι πολλά για να τα αγνοήσει οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία. Σε αυτό τον κόσμο που σήμερα ασφυκτιά και στρέφει με αγωνία το βλέμμα στο ανύπαρκτο μέλλον που σχεδιάζει γι’ αυτούς η σημερινή κυβέρνηση, όλοι θα κληθούν να απολογηθούν.
Η κοκκινοσκουφίτσα ντυμένη πολύχρωμα μπορεί να αντιμετωπίσει τον λύκο και να μη χρειαστεί αυτός να την καταπιεί.