Του Γ. Τεκίδη
Έτσι τιτλοφορεί το νομοσχέδιο λαιμητόμο της εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ο εκ των αρίστων της κυβέρνησης, υπουργός κ. Χατζηδάκης, που κατέθεσε χθες στη βουλή. Η νομοθετική απάτη φτιασιδωμένη με περίτεχνη φρασεολογία και λεκτικές κορώνες περί εκσυγχρονισμού του νομοθετικού εργατικού πλαισίου και εναρμόνισης του με το ευρωπαϊκό, περί προστασίας της εργασίας και ενδυνάμωσης των ευκαιριών και των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, προσπαθούν να κρύψουν, να θολώσουν την μαύρη πραγματικότητα που θεσμοθετεί για τους εργαζόμενους – όσους ακόμη έχουν δουλειά γιατί τους ανέργους το κράτος του Κυριάκου, επιφυλάσσει μάλλον την ευθανασία – μια πραγματικότητα που οδηγεί κατευθείαν στον 19ο αιώνα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο συγκεκριμένος υπουργός θα μνημονεύεται και στις μελλοντικές γενεές για το θάρρος, την έμπνευση, την αποφασιστικότητα και την παρρησία, να παρουσιάσει αυτόν τον έως και επαναστατικό φιλεργατικό νόμο, που δικαιώνει πολύχρονους αγώνες για κατοχύρωση των εργατικών δικαιωμάτων και την ανάδειξη των ανθρώπων του μόχθου ως πρωταγωνιστές της δημιουργίας του δημόσιου πλούτου. Γιατί απαιτείται σθένος μοναδικό, αυταπάρνηση και τσαγανό ασύλληπτης δημόσιας αυθάδειας, να καταργείς ουσιαστικά την απεργία ως αναθεματισμένο ιδεολόγημα παρωχημένο, ως τροχοπέδη της παραγωγικότητας, ως απώλεια κερδών της επιχείρησης, η οποία δόλια επιχείρηση με νύχια και δόντια κρατιέται ζωντανή για να μισθοδοτεί… πλουσιοπάροχα τους τεμπέληδες απεργούς. Γι’ αυτό και η απροστάτευτη μέχρι τούδε εργοδοσία και όλο το σχετικό σινάφι υπό τον τίτλο του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, επιτέλους έπρεπε να προστατευτεί από την εργατική αυθαιρεσία και τους επαγγελματίες απεργούς, με την καθιέρωση υπερωριών που θα αμείβονται με ρεπό. Έξυπνη , πρωτοποριακή και άκρως επωφελής ρύθμιση για τους εργαζόμενους, μια που μισθοί και μεροκάματα, έχουν πια αγγίξει ταβάνι.
Υπήρχε και εκείνη η αχρείαστη και άνευ σημασίας υπηρεσία, η επιθεώρηση εργασίας, που ήλεγχε, λέει, εργοδοτικές ανομίες και αυθαιρεσίες καταλογίζοντας τα δέοντα για τους παραβάτες. Ε,τώρα καταργείται και την θέση της παίρνει μια Ανεξάρτητη Αρχή, διορισμένη από τον μέχρι προκλήσεως φιλεργατική νοοτροπία υπουργό εργασίας, προκειμένου οι εργαζόμενοι να τύχουν της ανάλογης… σθεναρής προστασίας. Όσο για την κήρυξη απεργίας επιτέλους κατεδαφίζονται οι αντεργατικές και μεσαιωνικές διατάξεις εκείνου του μισητού από την δεξιά, παντός καιρού νόμου του 1264 και καθιερώνεται με άμεσες και δημοκρατικότατες διαδικασίες το απαράγραπτο εργατικό δικαίωμα της απεργίας. Και κάτι που έλλειπε από το εργατικό οπλοστάσιο. Τώρα με το καινοτόμας έμπνευσης νομοσχέδιο Χατζηδάκη – αυτού που μετά τον αξέχαστο Λάσκαρη, τον καταργήσαντα την ταξική πάλη, θα μνημονεύεται, είπαμε, σαν ο μέγας μεταρρυθμιστής των εργατικών δικαιωμάτων – για την κήρυξη απεργίας θα απαιτείται και έγγραφη συγκατάθεση και οι ευλογίες των κατά τόπους Μητροπολιτών.
Κι ενώ όλα αυτά που συμβαίνουν και γεμίζουν με… αγαλλίαση τα πρόσωπα και τις καρδιές των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, γεννώντας νέες μεγάλες… προσδοκίες, το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα ή ότι απέμεινε από το κάποτε ισχυρό εργατικό κίνημα, φαίνεται να μην πολυταράζεται. Προεξάρχουσας της αποδεδειγμένα… αγωνιστικής και μέχρι… θανάτου ταγμένης στο πλευρό των εργαζομένων πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, πηγαίνοντας και παρακάτω στις δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, μη εξαιρουμένων και αυτών του δημοσίου, μάλλον ο ανεξήγητος λήθαργος και ο εξοργιστικός εφησυχασμός έχουν κάνει κατάληψη. Η απεργία της 10ης Ιουνίου παραπέμπει στις συνηθισμένες τουφεκιές της τιμής, όπως συνήθως συμβαίνει ή θα είναι η απαρχή ενός ανένδοτου, ασίγαστου αγώνα για την κατάργηση του νομοθετικού αντεργατικού κακουργήματος; Η στάση και η πρακτική των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και ιδιαίτερα του μονίμου και ανεκδιήγητου προέδρου της, η περιχαράκωση και ο άτρωτος σεχταρισμός στο όνομα της όποιας ταξικότητας και της ιδιόμορφης συνδικαλιστικής καθαρότητας και συνέπειας των μελών και οπαδών του ΠΑΜΕ, δεν προοιωνίζουν τίποτα θετικό στην εξέλιξη του αγώνα.
Οι πρωτοβουλίες συσπείρωσης συνδικαλιστών και εργαζομένων στα πρωτοβάθμια σωματεία, μαζί με κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες σε ένα ενιαίο μέτωπο συνεχούς αγώνα, ίσως καταφέρουν τελικά να φέρουν την πολυπόθητη άνοιξη στο χώρο της εργασίας.