Του Γ. Τεκίδη

Καμία σύγκριση. Ο δικός μας ο ένας και μοναδικός και αληθινός στους αιώνες των αιώνων Θεός, με την γλυκιά μειλίχια, φωτεινή μορφή, πώς να συγκριθεί με τον Θεό ή τους Θεούς των άλλων των έγχρωμων, των σκούρων, κίτρινων και κοκκινωπών στο δέρμα ανθρώπων όπου γης; Περιούσιος ως εκ τούτου λαός οι πιστεύοντες και προσκυνούντες τον πρώτο, με δικαιώματα, απαιτήσεις και ελπίδες για μια αξιοπρεπή ζωή, καθότι είμαστε κοινωνοί της μιας και μοναδικής θρησκευτικής αλήθειας. Ασήμαντη και κατώτερη η ύπαρξη των άλλων που ασπάζονται την θρησκευτική αυταπάτη, τον ψεύτικο Θεό και έτσι μηδενίζουν τις όποιες ελπίδες τους για δικαίωση σε αυτόν, αλλά και στον άλλο κόσμο, τον επουράνιο.

Απόδειξη η κόλαση που έφτιαξαν στην μάταιη αυτή ζήση, οι πρώτοι για τους δεύτερους. Αυτούς τους δεύτερους και τρίτους στην κυριολεξία ανθρώπους που όπως και ο Θεός τους ο ψεύτικος, τους συγκαταλέγουμε στους λάθρα και καταχρηστικά διαβιούντες σε αυτόν τον πλανήτη. Για όλους αυτούς που οι λέξεις, δικαιώματα, ευκαιρίες, αξιοπρέπεια, πολιτισμός, είναι απαγορευμένες και όνειρο απλησίαστο. Για τους άτυχους της οικουμένης που έτυχε να γεννηθούν στις χώρες, που οι πιστοί του ενός και μοναδικού Θεού, έστησαν πολέμους και εμφύλιους, ποδοπατώντας αρχές, αξίες, καταστρατηγώντας με απίστευτη υποκρισία ακόμη και τις διδαχές Εκείνου.

Ένα ατελείωτο ποικιλόχρωμο ανθρώπινο ποτάμι εδώ και χρόνια σέρνεται χωρίς καμιά ελπίδα σε θάλασσες και βουνά, σε χώρες ξένες, ζητιανεύοντας συμπόνια και αλληλεγγύη, ξεριζωμένο από την δική του πατρίδα, δίχως το παραμικρό δικό του φταίξιμο. Ένα ποικιλόχρωμο ανθρώπινο και απελπισμένο ποτάμι, στοιβάζεται από τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της δυστυχίας του, σε μαντρωμένους χώρους δίχως την στοιχειώδη υποδομή για ανθρώπινη επιβίωση. Εικόνες της εποχής των σπηλαίων από τα σύγχρονα κάτεργα, που κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται δομές φιλοξενίας. Παρέα για μήνες και χρόνια με την καθημερινή κακουχία, την πείνα, το κρύο, την ατέλειωτη αναμονή για την αναγνώριση της προσφυγικής ιδιότητας. Συντροφιά στην επίγεια κόλαση που τους επιφύλαξε ο… πολιτισμένος κόσμος με τα τρωκτικά και τους αρουραίους, όχι μόνο όσο είναι ζωντανοί, μα και στο θάνατο τους.

Εκεί στη ΒΙΑΛ της Χίου, σε ένα από τα Άουσβιτς της Ελληνικής επικράτειας για τους σύγχρονους καταραμένους, βρέθηκε εγκαταλειμμένος, νεκρός ο Σομαλός εικοσιοχτάχρονος πρόσφυγας, πατέρας πέντε παιδιών, και δαγκωμένος από τα τρωκτικά που τον περιτριγύριζαν κάνοντας του και νεκρό παρέα. Κάποιοι μεμονωμένοι εθελοντές που δεν απεκδύθηκαν ακόμη την ανθρωπιά τους και κάποιες συλλογικότητες αλληλέγγυες προσπαθούν να σώσουν τα άσωτα, να δείξουν στους μεγαλοσχήμονες της πολιτικής εξουσίας ντόπιους και ξένους, στην ιεραρχία της Εκκλησίας, ότι όσο θα επιζεί η ευαισθησία, η κατανόηση, η ανοχή η συμπαράσταση στην ανθρώπινη δυστυχία πάντα θα υπάρχει και η ελπίδα. Την ελπίδα που θα περίμενε κανείς και δεν την βλέπει από τους περιούσιους του Χριστεπώνυμου πλήθους, από τους ταγούς και προκαθήμενους της… μιας και μοναδικά αληθινής θρησκείας. Τι περιμένουν άραγε οι εκπρόσωποι των διδαχών του Ιησού για να κάνουν όσα Εκείνος δίδαξε και άφησε σαν ιερές παρακαταθήκες, για να συντρέξουν τους σταυρωμένους από την διεθνή υποκρισία και απανθρωπιά, συνανθρώπους μας;  Τι να σκέφτεται και να νοιώθει άραγε εκεί ο τοπικός Μητροπολίτης για τον άτυχο πρόσφυγα τον άκλαυτο από συγγενείς και φίλους, τον πρόσφυγα που… έκλαψαν και κατευόδωσαν τρωκτικά και αρουραίοι;