Του Γ. Τεκίδη
Όχι τον Κίτσο τον λεβέντη της λαϊκής παροιμίας και την παρέα του, αλλά τα άλλα τα λεβεντόπαιδα της κατ’ ευφημισμό πλέον Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ), τον πρόεδρό της τον κ. Παναγόπουλο και τους λοιπούς επαγγελματίες εργατοπατέρες συνεργάτες του.
Πάνω από ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση του Κυριάκου κατεδαφίζει με νόμους και ΠΝΠ εργατικά δικαιώματα, συνδικαλιστικές ελευθερίες, καθιερώνει όλη το γκάμα των ελαστικών μορφών εργασίας, λεηλατεί μεροκάματα και μισθούς, καταργεί την αμοιβή της υπερωριακής εργασίας αντικαθιστώντας της με τα ρεπό, διαλύει την επιθεώρηση εργασίας και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς των εργοδοτικών αυθαιρεσιών. Το τελευταίο ήταν υπόσχεση του Μητσοτάκη σε επιχειρηματίες ότι εφόσον εκλέγονταν πρωθυπουργός, θα συμμάζευε τους… ενοχλητικούς υπαλλήλους ελεγκτές της επιθεώρησης, για να μην μπαίνουν στον κόπο να τους δέρνουν οι ίδιοι και να τους πετάνε έξω από τα μαγαζιά τους, οι… θρασείς που τολμούν να κάνουν τη δουλειά τους. Ο περίφημος Ν. 1264 για τα συνδικαλιστικά, εμβληματικός και άξιος των αγώνων των εργαζομένων της μεταπολιτευτικής περιόδου, αμφισβητείται στην ολότητα του και ξηλώνεται αργά, αλλά σταθερά.
Τα παραπάνω και όσα έπονται στον τομέα της εργασίας – για όσους ακόμη την έχουν – ήταν και είναι απαιτήσεις της ασύδοτης εργοδοσίας και του ΣΕΒ. Και για να μη τους στενοχωρεί άλλο ο Κυριάκος μια και οι περισσότεροι έδωσαν τα πάντα προκειμένου αυτός να εκλεγεί, όρισε υπουργό εργασίας τον ΣΕΒ. Και ενώ η εργασία και οι συνθήκες που την περιβάλλουν μετατρέπεται και νομικά σε μεσαιωνική γαλέρα, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, η ανώτερη συνδικαλιστική τους έκφραση παραμένει άλαλη και εξαφανισμένη. Σε τέτοιο δε βαθμό που να αναρωτιέται ο καθένας, μήπως πήραν των ομματίων τους οι άνθρωποι και μετανάστευσαν.
Ο λαλίστατος και… ακράτητος αγωνιστής πρόεδρος της ΓΣΕΕ, έτοιμος με την προηγούμενη κυβέρνηση και για το παραμικρό να κηρύξει κοινωνική επανάσταση, τον ψάχνουν λέει, μέχρι και οι δικοί του στο σπίτι. Ξεπέρασε και αυτός όπως και οι ψευδεπίγραφοι Σοσιαλιστές της ΠΑΣΚΕ, την αξέχαστη εποχή των περίφημων δοτών εγκάθετων στην τότε ΓΣΕΕ, των Μακρή και Θεοδώρου. Ο Μακρηθεοδωρισμός δηλαδή ολοζώντανος μπροστά μας μετά από εξήντα τόσα χρόνια, γραβατωμένος και κουστουμαρισμένος σαν να μην άλλαξε τίποτα.
Εκλεγμένοι οι σύγχρονοι εργατομπαμπάδες, μέσα από εκλογομαγειρέματα, ίντριγκες, διαγραφές σωματείων και αντιπροσώπων μη αρεστών στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, χρόνια τώρα οι ίδιοι, στις ίδιες θέσεις δυσφημούν κάθε έννοια συμμετοχής και συλλογικού αγώνα, δυσφημούν την ίδια της έννοια της ανιδιοτελούς συνδικαλιστικής δράσης, εξυπηρετώντας προσωπικές ματαιοδοξίες κυβερνητικές και προπάντων κομματικές σκοπιμότητες.
Το ερώτημα είναι μέχρι πότε θα τους ανέχονται σωματεία και μέλη, εργαζόμενοι και άνεργοι και δεν παίρνουν την μεγάλη πρωτοβουλία για την ανατροπή της εγκάθετης συνδικαλιστικής σαβούρας. Συνδικαλιστές δημοκράτες που ασφυκτιούν, αγανακτούν, απελπίζονται πολλές φορές από τις αμετροεπείς και προδοτικές συμπεριφορές των κακώς εννοούμενων επαγγελματιών συνδικαλιστών στην κορυφή των οργανώσεων τους, υπάρχουν παντού. Συνδικαλιστές που σέβονται πρώτα τον εαυτό τους, που προτάσσουν πριν από όλα τα συμφέροντα των συναδέλφων τους, αυτών που παράγουν και μοχθούν. Συνδικαλιστές που εννοούν να κρεμούν τα κομματικά τους σακάκια έξω από τα γραφεία των σωματείων τους, που να εμπνέουν σεβασμό και εμπιστοσύνη στους γύρω τους, που να τιμούν τον ρόλο που τους ανατέθηκε από τους συναδέλφους τους.
Τρόποι να υλοποιήσουν τους ευγενείς πόθους υπάρχουν και μπορεί να βρεθούν. Θέληση ισχυρή και αποφασιστική υπάρχει;