Του Γ. Τεκίδη

Ούτε καν κροκοδείλιο. Ολόκληρη η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τα νέα ανδραγαθήματα των Ισραηλινών σε βάρος ενός καθημαγμένου, ταλαιπωρημένου και βαθειά ταπεινωμένου από την παγκόσμια αδιαφορία λαού, που το μόνο που ζήτησε και ζητά είναι το δικαίωμα να υπάρχει, το δικαίωμα να ζήσει, να έχει τη δική του πατρίδα. Παρακολουθεί, όπως παρακολουθεί κάποιος μια θεατρική παράσταση, ένα προγραμματισμένο ματς ποδοσφαίρου, που εκ προοιμίου γνωρίζουμε τον νικητή λόγω της τεράστιας διαφοράς δυναμικότητας των δύο ομάδων με αποτέλεσμα να μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ ελλείψει ενδιαφέροντος. Κάτι αναμενόμενο δηλαδή για πολλούς, για το διεθνή παράγοντα, για τον ΟΗΕ, για όλους αυτούς που χτυπιούνται αλαλάζοντας δημόσια, στηλιτεύοντας με διαπρύσιους καταγγελτικούς λόγους  τις… παραβιάσεις δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, στην Κίνα ή όπου η κεφαλαιοκρατία νοιώθει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της.

Η Ισραηλινή επιθετικότητα και οι αναίτιες στρατιωτικές επελάσεις, οι χαρακτηρισμένες από ιδιαίτερη βαρβαρότητα απέναντι σε άοπλους, γυναίκες και παιδιά, έχουν μετατραπεί εδώ και πολλά χρόνια σε ένα ατελείωτο σήριαλ με εναλλασσόμενα επεισόδια αναλγησίας και φρίκης, δίχως τελειωμό. Το δικαίωμα ύπαρξης, το δικαίωμα για πατρίδα και αξιοπρέπεια για κάποιους είναι αποκλειστικά δικαίωμα που αφορά μόνο αυτούς και κανέναν άλλο. Αυτό που απαιτούν για τους εαυτούς τους με φανατισμό και ασύλληπτο θράσος το αρνούνται για τους γείτονες τους.

Αναφερόμαστε σε μια φυλή, σε ένα λαό που βίωσε αιώνες τώρα την βία, τον κατατρεγμό, την κόλαση, την γενοκτονία, ένα λαό, μια φυλή που δεινοπάθησε από θεούς και ανθρώπους χρεωμένος άδικα με αίτια που στάθηκαν αφορμή κατά καιρούς, της ανθρώπινης δυστυχίας. Τίποτα τελικά δεν διδάχτηκε η φανατική πολιτικοθρησκευτική Ισραηλινή ηγεσία, η υπερορθόδοξη ελίτ που διαφεντεύει συνειδήσεις και καθοδηγεί με πρωτοφανές μίσος μεγάλο μέρος του Εβραϊκού λαού, απέναντι των γειτόνων τους Παλαιστίνιων. Πόσες αντοχές και κουράγιο να διαθέτει η μειοψηφία ακόμη των Ισραηλινών που δηλώνει και διαδηλώνει την θέση της ανοιχτά, για την ανάγκη ενός ειλικρινούς διαλόγου με τους γείτονες τους, ώστε να επιτευχθεί η πάγια συμφωνία για ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στους δυο λαούς, ανάμεσα στα δύο κράτη. Αυτούς που μαρτυρούν τα πάνδεινα από την κρατική βία και το κυνηγητό των μακράν καλύτερα στον κόσμο οργανωμένων μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ.

Είναι αυτός ο μέγας φανατισμός, αυτό το άνευ προηγουμένου μίσος, που πλήρωσε με τη ζωή του το 1996, ο πρωθυπουργός τους ο Γιτζάκ Ραμπίν. Αυτός που πρώτος συνειδητοποίησε την ανάγκη επίλυσης ενός χρόνιου προβλήματος που δηλητηρίαζε τις ψυχές των δυο λαών, που θα λύτρωνε και τα δύο μέρη από τον αβάστακτο βραχνά της βίας και τον αφανισμό αθώων ψυχών. Είναι αυτός που υπέγραψε τις συμφωνίες του Όσλο με τον τότε Παλαιστίνιο ηγέτη Αραφάτ, δημιουργώντας αισιοδοξία και βάσιμες ελπίδες για οριστική επίλυση του ζητήματος. Επίλυση που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα, αφού την πρόλαβαν οι έξαλλοι φονιάδες.

Από την άλλη η κερκίδα των επισήμων, οι ισχυρές κυβερνήσεις αυτού του κόσμου, που έχουν οριοθετήσει και κατατάξει στη ζώνη της ρουτίνας τα αιματηρά γεγονότα της περιοχής, παρακολουθούν αδιάφορα και ανέμελα – μαζί τους και ο δικός μας, έτσι κι αλλιώς ανέμελος – την εξέλιξη του παιχνιδιού γνωρίζοντας με σιγουριά το αποτέλεσμα. Εκείνο που δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να σκέφτονται είναι ότι αυτή η εκκωφαντική τους αδιαφορία, η προκατάληψη, ο κυνισμός και οι σκοπιμότητες, οπλίζουν το χέρι του αυριανού τρομοκράτη. Αυτού που πιστεύει ότι το άδικα χυμένο αίμα, πληρώνεται μόνο με αίμα. Τότε που οι κυρίαρχοι της οικουμένης κραυγάζοντας κινητοποιούν τον πλανήτη καταγγέλλοντας την τρομοκρατία και το άδικο της απώλειας αθώων ζωών. Και πράγματι είναι μέγα άδικο η απώλεια έστω και μιας αθώας ζωής. Όπως ανυπόφορα άδικος είναι ο φόρος αίματος που είναι καταδικασμένος να πληρώνει ο Παλαιστινιακός λαός, γιατί έχει το… θράσος να απαιτεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Εκτός και αν η επίσημη κερκίδα αυτού του κόσμου τις ζωές εκεί κάτω στη Γάζα τις θεωρεί ένοχες και μικρής σημασίας.