Του Γ.Τεκίδη
Στα χρόνια του πολιτικού σκότους, τις παρακρατικές ορδές και όλους τους αφιονισμένους – με το αζημίωτο βέβαια – επαγγελματίες πατριώτες , τους… αγωνιζόμενους κατά του εσωτερικού δαίμονα, του… εχθρού του έθνους, της πατρίδας και της οικογένειας, τους συμβούλευαν, τους οργάνωναν και συντόνιζαν οι επίσημες κρατικές και διωκτικές υπηρεσίες, μυστικές και μη.
Γενικά δε και αποδεδειγμένα το δεύτερο αυτό κράτος – παρακράτος, τελούσε υπό την αιγίδα του επίσημου κράτους, το οποίο φρόντιζε ανελλιπώς για την ασφάλεια, την επιβίωση , όπως και την αποτροπή των όποιων κακοτυχιών και απρόβλεπτων που μπορούσαν να προκύψουν εκθέτοντας τους… αγωνιστές, θεματοφύλακες ενός υγιώς εθνικά σκεπτόμενου έθνους. Τα χρόνια πέρασαν, εκείνοι οι καιροί έδωσαν την θέση τους στους καινούργιους, όμως οι προτεραιότητες της δεξιάς της αγκαλιασμένης σήμερα σφιχτά με την ακροδεξιά, όσον αφορά την υπεράσπιση των… αξιών της πατρίδος των συνυφασμένων με την νύχτα ,ήταν και παραμένουν αδιαπραγμάτευτες.
Μόνο που τώρα άλλαξε και η καθοδηγητική βάρδια του σύγχρονου παρακράτους, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο της μέρος. Τώρα όπως προκύπτει από τις καθημερινές εξάρσεις και τον αγωνιστικό οίστρο του νέας κοπής παρακρατικού συνονθυλεύματος, την οργάνωση του και το εν γένει πρόσταγμα το έχουν αναλάβει διάφορες παραθρησκευτικές οργανώσεις, κληρικοί, μητροπολίτες και τελευταία πρωτοστάτες εμφανίζονται καλόγεροι και ηγούμενοι μοναστηριών.
Όλοι οι παραπάνω με πρωτοφανή ζήλο, πείσμα και πάθος, έχοντας γραμμένα στα αζήτητα και τα όποια προσχήματα, πρωτοστατούν σε εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες, περιφρούρησης της αλήθειας – της δικής τους, της μοναδικής αλήθειας – είτε αυτή αφορά την πανδημία και τα εμβόλια, είτε δικαιώματα κοινωνικών ομάδων, είτε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Πολιτικό και παραθρησκευτικό παρακράτος διεκδικούν δίχως να το κρύβουν, τουλάχιστον ισχυρό μερίδιο εξουσίας και απαιτούν πλέον να καταστούν ο επίσημος συνομιλητής της Πολιτείας, πριν παρθούν οι όποιες αποφάσεις.
Αλλά διαχρονικά στόχος και επιδίωξη της επίσημης εκκλησίας υπήρξε η κατάκτηση του δικαιώματος συγκυβέρνησης αυτής της χώρας. Ιστορικά στοιχημένη πίσω από αναχρονιστικές και αντικοινωνικές θέσεις και απόψεις δεν δυσκολεύονταν σε μαύρες πολιτικές περιόδους να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Με ποιο πρόσφατη την στάση της στην δικτατορία. Την στάση της , απέναντι στην λαϊκή κακουχία, στους αγώνες για ψωμί και ελευθερίες του κόσμου και ιδιαίτερα της νεολαίας.
Την στάση και συμπεριφορά της στο πλευρό των εκστασιασμένων πατριδοκάπηλων για την συμφωνία των Πρεσπών. Την στάση της την θλιβερή απέναντι στο προσφυγικό δράμα, κόντρα στις παρακαταθήκες και προτροπές Εκείνου, τον οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούν. Εκείνον που τον έχουν εντελώς ξεχάσει και του έχουν ανεπιστρεπτί γυρίσει τις πλάτες, όταν τους κτυπά την πόρτα η ανθρώπινη δυστυχία , η ανάγκη.
Εκείνον που προκειμένου να εξυπηρετήσουν στενά οικονομικά και ιδιοκτησιακά συμφέροντα – ο αείμνηστος Α. Τρίτσης είχε βιώσει μια πικρή εμπειρία την εποχή της υπουργίας του, όταν συζητούνταν η αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας – τον διαγράφουν από τους συλλογισμούς τους.
Η επίκληση της διαφορετικότητας, της πραγματικής και ανιδιοτελούς προσφοράς μιας μικρής μερίδας ιερωμένων και μοναχών σε όλη την ιεραρχική κλίμακα, δεν σώζει την κατάσταση, ούτε δίνει συγχωροχάρτι στην μεγάλη εκκλησιαστική και μοναστηριακή πλειοψηφία.
Πλειοψηφία που αντί για έργο, προσφορά, παρηγοριά και στοίχιση στον αγώνα κατά των διακρίσεων, διώξεων και αφαίρεσης του δικαιώματος για ζωή και αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων άσχετα χρώματος, φυλής, θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων, επιλέγουν την αντιπαράθεση, το μίσος, τον διχασμό, την σύμπλευση με την παραδοξολογία, την συνομοσιολογία και τις ακροδεξιές επιδιώξεις. Να τους λέει μήπως τίποτα η πορεία , η στάση ζωής , η προσφορά και το έργο του προκαθήμενου στην εκκλησία της Αλβανίας Αναστάσιου; Ακόμη και αυτή του… αιρετικού και … διαβολεμένου Πάπα;
Μάλλον όχι.