Του Γ. Τεκίδη
Για τον κατά δήλωση του κομμουνιστή της ανανέωσης, τον… αδίκως εκδιωχθέντα από το κόμμα γιατί είχε το κουράγιο και το σθένος σαν γνήσιος υπηρέτης των λαϊκών συμφερόντων να πει, όσα οι άλλοι σύντροφοι του δεν τολμούν ούτε να ψελλίσουν.
Μάλιστα κύριοι, ως υπουργός δικαιοσύνης – θέση που… αυτοδίκαια του αναλογούσε λόγω της μέγιστης και ασύγκριτης σε σχέση με άλλους προσφοράς του στο κόμμα – το είχε πει και διαλαλήσει από τότε ακόμη που συζητιόταν ο καινούργιος ποινικός κώδικας, όμως κανένας δεν τον άκουσε. Δεν τον άκουσε ούτε ο Τσίπρας, στον οποίο το λέμε και παραπάνω δεν χρωστά…τίποτα, όπως δεν οφείλει τίποτα και σε όλους εκείνους τους ανώνυμους, τα καλώς εννοούμενα κομματικά υποζύγια, εκείνους που αγωνιούν και ματώνουν κάποιες φορές για να εξασφαλίσουν τις ψήφους με τις οποίες καμαρώνουν στη βουλή και τα υπουργικά συμβούλια οι Κοντονήδες.
Ειπώθηκαν και γράφηκαν πολλά για το επίμαχο ζήτημα με αφορμή και την προχθεσινή καταδίκη της ναζιστικής συμμορίας από ειδήμονες και έγκριτους νομικούς, οι περισσότεροι των οποίων δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τον Σύριζα, και ακυρώνουν επί της ουσίας τους ισχυρισμούς και υπαινιγμούς του Σταύρου. Αλλά και κάποιο δίκιο να είχε, το ακυρώνει η επιλογή του χρόνου και η ένταση με την οποία ενέσκηψε στο προσκήνιο αλλάζοντας επ’ ωφελεία της ΝΔ την ατζέντα της επικαιρότητας, καταγγέλλοντας σχεδόν τον Σύριζα σαν υπαίτιο των μικρών ποινών που πιθανό να επιβληθούν στα δίποδα φασιστικά κτήνη.
Αλλά Τσίπρα και λοιποί του Σύριζα, αυτά παθαίνουν όσοι… αναίτια και δίχως κριτήρια παύουν από τις υπουργικές θέσεις τους, αυτούς που έτσι και αλλιώς τις δικαιούνται. Κάτι δηλαδή σαν την δεξιά που θεωρεί την νομή και κατοχή της εξουσίας σαν απαράγραπτο δικό της δικαίωμα. Δικαίωμα συνεπικουρούμενο και από την Θεία θέληση. Έχει ο καιρός γυρίσματα και ο συντρ. Σταύρος γαϊδουρινή υπομονή. Μια σου και μια μου, λοιπόν κι ας πάει και το παλιάμπελο. Μπροστά στο… κραυγαλέο προσωπικό μας δίκιο τι αξία έχει η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, η προώθηση της κοινής μας υπόθεσης, η λαχτάρα και η αγωνία της κομματικής βάσης της συνήθως πικραμένης και με λίγες χαρές, κομματικής βάσης.
Πιθανόν ο Σταύρος να αγανακτεί και να εξοργίζεται και να νοιώθει και αδικημένος από τους πρώην συντρόφους του και φίλους που του καταμαρτυρούν, όσα του καταμαρτυρούν για τα πρόσφατα καμώματα του. Αν αυτά είναι τα συναισθήματα που τον διακατέχουν σήμερα για τους άλλους, ας κάνει τον κόπο αν υπάρχει ακόμα μια στάλα φιλότιμο, να έρθει στην θέση όλων αυτών που άναυδοι παρακολουθούν ένα πρωτόγνωρο με την αρνητική έννοια Σταύρο Κοντονή.
Επειδή όμως σ’ αυτόν τον κόσμο παθαίνεις πρώτα και μετά μαθαίνεις, ο Σταύρος το πήρε απόφαση και στο εξής τις καρέκλες που θα καταλαμβάνει στη πολιτική κονίστρα θα τις κατοχυρώνει και συμβολαιογραφικά. Τέρμα η… φιλοτιμία και οι… αυτοθυσίες. Τέρμα οι αχαριστίες σε όσους στο κόμμα οφείλουμε τα πάντα.
Τέλος και για να σοβαρευτούμε λίγο Σταύρο αν κάποτε εκλείψει η σοβαροφάνεια και η αναξιοπρέπεια από αυτόν τον τόπο, και αν η σοβαρότητα και η αξιοπρέπεια μεταμορφωθούν σε εμπόρευμα, σίγουρα είναι απαραίτητο να αγοράσεις από την κάθε μια, μια οκά.