Του Γ. Τεκίδη
Με ρυθμούς φρενήρεις, εντατικούς, τέτοιους που θα τούς ζήλευαν ακόμη και οι μετεμφυλιακοί ηγέτες της σκληρής δεξιάς Παπάγος και Κων/νος Καραμανλής, χτίζεται σήμερα το νέο κράτος της ακροδεξιάς.
Δώδεκα μήνες τώρα από όπου και να τους πιάσεις θα λερωθείς. Σύνταγμα και νόμοι για αυτούς είναι ιδιοκτησιακά στοιχεία και ανά πάσα στιγμή αν δεν εξυπηρετούν τα σχέδια τους είναι υπό τροποποίηση και κατάργηση.
Δώδεκα μήνες τώρα με έργα και λόγια ασχημονούν και προκαλούν το κοινό αίσθημα, θεωρώντας τους εαυτούς τους εσαεί μόνιμους δικαιούχους και επικυρίαρχους αυτού του τόπου. Και το κάνουν με ένα μοναδικά χυδαίο και προκλητικό τρόπο και με μια συμπεριφορά ενταγμένη σε πολιτική αλητεία που όμοια της αδυνατείς να εντοπίσεις στο παρελθόν.
Υπήρξαν στο παρελθόν δύσκολες, σκληρές περίοδοι στην πολιτική ιστορία της πατρίδας μας, περίοδοι δημιούργημα των τότε επώδυνων συνθηκών, ποτέ όμως ο αμοραλισμός, η πολιτική αθλιότητα και η κουτσαβάκικη συμπεριφορά εντός και εκτός κοινοβουλίου δεν είχαν πάρει τέτοια έκταση.
Χθες ακόμη η θεωρούμενη -τρομάρα της- της πεφωτισμένης δεξιάς κ. Βούλτεψη, ως λαχαναγορίτης μάγκας κατευθυνόμενη στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προπηλάκισε λεκτικά συναδέλφους της χρησιμοποιώντας φράσεις που προδίδουν τον… πολιτικό πολιτισμό της δεξιάς.
Με την μορφή ΠΝΠ και ως δικαιολογία την πανδημία πέρασαν μεταμεσονύχτιες ώρες -τις ώρες που λατρεύουν οι παντός είδους παράνομοι- νομοσχέδια κατεδαφιστές κοινωνικών προνομίων που αποκτήθηκαν με σκληρούς αγώνες από τους εργαζόμενους.
Οι προσλήψεις στρατιών μετακλητών και ημετέρων σε υπουργεία και οργανισμούς έχουν κερδίσει επάξια μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες και έχουν αφήσει έκπληκτους ακόμη και τον Μπολσονάρου της Βραζιλίας και τον φίλο του Κυριάκου τον Ορμπάν τον Ούγγρο, οι οποίοι στέλνουν στελέχη τους για εκπαίδευση δίπλα στο επιτελικό κράτος του Κυριάκου, όπως και στην περίφημη ομάδα… αλήθειας. Της αλήθειας που όταν ακούει τα ονόματα αυτών που την επικαλούνται, κλαίει γοερά.
Εκεί όμως που η πολιτική αθλιότητα, η φαυλότητα, το ρεβανσιστικό μένος και η πρόστυχη σκοπιμότητα έχουν ξεπεράσει και την πιο προκλητική φαντασίωση, είναι οι μεθοδεύσεις και οι καθημερινές ύβρεις στην υπόθεση της προανακριτικής για την NOVARTIS. Εκεί όπου συμβαίνουν σοκαριστικά πράγματα, όπως η πλειοψηφία να ορίζει την σύνθεση της μειοψηφίας, να διώχνει τους μη αρεστούς, να καλεί τους μάρτυρες που αυτή θέλει, να βάζει στο ράφι τις ευθύνες αυτών που καταλήστεψαν το δημόσιο χρήμα και να αναγορεύει σε μέγα ένοχο και ενορχηστρωτή του… δήθεν σκανδάλου τον Παπαγγελόπουλο, τον οποίο στέλνουν με κυριολεκτικά γελοία επιχειρήματα και φληναφήματα περί στοιχείων στο ειδικό δικαστήριο. Αυτό το επιτελικό κράτος που συστάθηκε προκειμένου να οργανώσει το μεγάλο φαγοπότι, το ανείπωτο πλιάτσικο των ημετέρων – θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο περί αυτού το μοίρασμα εν ψυχρώ εκατομμυρίων ευρώ σε ΜΜΕ για τα οποία πεισματικά αρνούνται να δώσουν στοιχεία και ποσά – με λεία την κρατική προίκα.
Αυτή η ακροδεξιά παλινόρθωση που στοχεύει στο πισωγύρισμα της χώρας στα μαύρα πολιτικά χρόνια δεν αντιμετωπίζεται μόνο με την αντιπαράθεση στο κοινοβούλιο και σε επίπεδο επιχειρημάτων και κατάδειξης των κυβερνητικών ανομιών. Όταν βάλλεται ευθέως η ίδια η δημοκρατία, όταν γελοιοποιούνται και χλευάζονται οι θεσμοί, όταν και η στοιχειώδης ισονομία και δικαιοσύνη αμφισβητούνται, όταν το δόγμα «έτσι γουστάρω έτσι κάνω» παίρνει την μορφή κανονικότητας που εννοεί η ακροδεξιά πανίσχυρη συνιστώσα εντος της ΝΔ, δεν αρκεί η ιστορική φράση του Η. Ηλιού «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα».
Την δέουσα απάντηση τότε που η πολιτική φαυλότητα της ΕΡΕ είχε κτυπήσει κόκκινο αρχές της δεκαετίας του ’60, τότε που στους εκλογικούς καταλόγους της επικράτειας η δεξιά είχε εγγράψει και τα δένδρα ως ψηφοφόρους, έδωσε ο Γεωρ. Παπανδρέου, κηρύσσοντας τον ανένδοτο απέναντι στα αίσχη της ΕΡΕ. Ένας ανένδοτος που αγκαλιάστηκε άμεσα από το λαό και καρποφόρησε σύντομα, ανοίγοντας δρόμους και προοπτικές ανακούφισης από τις πληγές του παρελθόντος. Εκείνη η ελπιδοφόρα προοπτική και πορεία ανακόπηκε το 1967 από την ξενοκίνητη χούντα, για να επανέλθει πιο επιτακτικά στο προσκήνιο μεταπολιτευτικά, από ένα αποφασισμένο αντίπαλο της δεξιάς το 1981, τον αείμνηστο Α. Παπανδρέου.
Μήπως Αλ. Τσίπρα οι παραπάνω σήμερα δείχνουν το δρόμο; Αυτός ο καινούργιος ανένδοτος, μήπως αντικαταστήσει το σκοτάδι της δεξιάς με το φώς της ελπίδας και της προκοπής του πολύπαθου λαού μας.