Τόσο η Ελληνική Δημοκρατία όσο και η Κυπριακή Δημοκρατία, δρουν και κινούνται στα
πλαίσια τους Διεθνούς Δικαίου και των κανόνων καλής γειτνίασης έναντι όλων των χωρών
πέριξ του ελληνικού άξονα Αθήνας-Λευκωσίας και όχι μόνο. Έρχονται και τα δύο αυτά
κράτη, όμως, αντιμέτωπα με τον μεγάλο ταραξία της περιφερειακής σταθερότητας και
ειρήνης, την Τουρκική Δημοκρατία με τις πάγιες αναθεωρητικές θέσεις και στρατηγικές.
Ελλάδα και Κύπρος τάχθηκαν στην περίπτωση του Ουκρανικού (ρωσικής εισβολής στην
Ουκρανία), με την πλευρά του Διεθνούς Δικαίου, θυσιάζοντας τις προγενέστερες σχέσεις
τους με τη Μόσχα. Αυτό, σε μια περιοχή με πολλές και σοβαρές ιδιαιτερότητες.
Πώς εξέφρασε ο Πρόεδρος της Ουκρανίας την ευγνωμοσύνη του για το ότι τα δύο αυτά
κράτη-εκφραστές του Ελληνισμού, έβαλαν χωρίς υπερβολή -για να τεθεί και πιο «λόγια»-
τα κεφάλια τους στο ντορβά;
Βάζοντας πολεμιστή του -νεοναζιστικών καταβολών- Τάγματος Αζόφ να μιλήσει μέσα στον
Ναό της Δημοκρατίας, στη Βουλή των Ελλήνων και μη σπαταλώντας ούτε λέξη για την
παράνομη εισβολή και κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο. Κάνοντας μάλιστα και τις
«ταρζανιές» του με τη δήθεν «προβληματική» σύνδεση όταν η Πρόεδρος της Βουλής των
Αντιπροσώπων της Κύπρου έθιξε το θέμα της τουρκικής κατοχής, στη διάρκεια της
τηλεδιάσκεψης.
Θα έπρεπε αυτό να μας εκπλήσσει;
Σε καμία περίπτωση. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η (διεθνής) πολιτική στην πραγματική ζωή
δεν έχει ηθική, δεν έχει τιμή, δεν έχει συναίσθημα. Έχει μόνο συμφέροντα και μέσα
εξυπηρέτησής τους. Έχει βιώσει πολλά και μεγάλα ιστορικά «αδειάσματα» ο Ελληνισμός
για να θεωρεί εαυτόν άπειρο.
Εάν πρέπει να είμαστε περήφανες και περήφανοι για τις χώρες μας και την προσήλωσή
τους στο Διεθνές Δίκαιο, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο, τόσο για ηθικούς, όσο και για
ρεαλιστικούς-πραγματιστικούς λόγους. Το εάν είναι ένα αναγκαίο κακό ο βέλτιστος
δυνατός αμυντικός μας εξοπλισμός, επιβεβλημένος από τη γεωγραφική, γεωπολιτική και
γεωστρατηγική πραγματικότητα, είναι επίσης κάτι το οποίο χρειάζεται υψηλότατα επίπεδα
αιθεροβασίας για να αμφισβητηθεί. Στα δύσκολα, ο Ελληνισμός ήταν , είναι και θα είναι
μόνος. Κανείς δε θα δώσει τις μάχες μας, ούτε θα χύσει το αίμα του για τα δικά μας σπίτια,
τις δικές μας οικογένειες και τη δική μας ελευθερία.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, η εξωτερική πολιτική των δύο κρατών που εκφράζουν τον
Ελληνισμό (Ελλάδα-Κύπρος) οφείλει να στηρίζεται σε ίδιες δυνάμεις, να χαρακτηρίζεται
από ήθος (ethos) (λέξη και έννοια καθαρά ελληνικής προελεύσεως) αλλά και ρεαλισμό. Με
ό,τι αυτά συνεπάγονται.
Τσερτεκίδης Γεώργιος
Υπ. Δρ. Κοινωνικών Επιστημών
Πολιτικός Επιστήμων
YouTube-FaceBook: Γιώργος Τσερτεκίδης