Τον εικοστό πρώτο αιώνα, είχαμε την ατυχία, όλοι οι άνθρωποι, σε παγκόσμιο επίπεδο, να ζούμε την ίδια περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας εξαπλώθηκε η πανδημία του covid-19. Η πανδημία αυτή, ανέδειξε κάτι πολύ σημαντικό, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ευρύτερο επίπεδο.
Συγκριμένα, ανέδειξε το ότι η πλειοψηφία των κυβερνήσεων και μάλιστα ακόμα και των οικονομικά ισχυρότερων, δεν ήταν έτοιμες για να αντιμετωπίσουν την πανδημία. Και όταν στις περισσότερες από αυτές δόθηκε η ευκαιρία να ενισχύσουν το σύστημα υγείας τους, μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κύματος, δεν προχώρησαν σε ουσιαστικά μέτρα. Τα ίδια έκανε και η Ελληνική κυβέρνηση.
Ποια είναι τα ουσιαστικά μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν στην Ελλάδα;
- Πρόσληψη του απαραίτητου προσωπικού
- Επίταξη όλων των ιδιωτικών κλινικών για την εξασφάλιση πρόσθετου χώρου νοσηλείας
- Εξοπλισμός των νοσοκομείων με όλα τα απαραίτητα και σύγχρονα ιατρικά υλικά/μηχανήματα που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της πανδημίας
- Περισσότερα τεστ και εξοπλισμός των χώρων εργασίας με τα απαραίτητα υγειονομικά υλικά
Φυσικά, το κυριότερο μέτρο θα ήταν η ουσιαστική επένδυση στο σύστημα υγείας από πριν με όλο το απαραίτητο προσωπικό, την κατασκευή νοσοκομείων και τον εξοπλισμό αυτών και των υπαρχόντων με τα πιο σύγχρονα ιατρικά εργαλεία.
Προφανώς και μέτρα όπως είναι η χρήση μάσκας, η τήρηση των απαραίτητων αποστάσεων και η όποια πρόταση του αρμόδιου επιστημονικού και ιατρικού προσωπικού είναι εξαιρετικά σημαντικά αλλά είναι ξεκάθαρο ότι από μόνα τους δε μπορούν να μας γλιτώσουν από μία πανδημία. Απαραίτητη είναι η ύπαρξη ενός ισχυρού και δωρεάν συστήματος υγείας για όλους τους ανθρώπους.
Αντί για αυτό, επιλέχτηκε μια προσέγγιση που προσπαθεί να ισορροπήσει τις απώλειες ανθρώπινων ζωών και τις απώλειες της οικονομίας. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχουν και δε γίνεται να υπάρξουν οι απαραίτητοι πόροι για τη δημιουργία ενός ισχυρού συστήματος υγείας, ενώ ταυτόχρονα:
Την ίδια στιγμή, δίνονται χρήματα για διαφημιστικές καμπάνιες με σκοπό την ανάδειξη της σημαντικότητας της ατομικής ευθύνης ως το μόνο μέσο αντιμετώπισης της πανδημίας.
- Γιατί να μην δοθούν τα χρήματα αυτά, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι τους στην ισχυροποίηση του συστήματος υγείας;
- Πώς γίνεται να κοστίζει, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, η μαζική ενημέρωση του κόσμου για την προφύλαξή του;
Την ίδια στιγμή, η παροχή των ιδιωτικών κλινών ΜΕΘ γίνεται στην ουσία επί πληρωμή.
- Πώς γίνεται να κοστίζουν, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τα απαραίτητα μέσα για να
σωθούν οι ζωές περισσότερων ανθρώπων; - Γιατί όλο αυτό το διάστημα, και πριν την πανδημία του covid-19, δεν έχει δοθεί βάση στη δημιουργία ενός ισχυρού και δωρεάν δημόσιου συστήματος υγείας, ενώ αντίθετα, έγιναν περισσότερες απολύσεις ιατρικού προσωπικού και μία γενικότερη υποβάθμισή του;
Την ίδια στιγμή υπάρχει άμεση και μεγάλη στήριξη των τραπεζών και πολλών μεγάλων επιχειρηματιών.
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ότι πόροι υπάρχουν, απλά η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν επιλέξει να τους επενδύσουν σε κλάδους διαφορετικούς της δημόσιας υγείας.
Αυτή η πολιτική έχει όνομα και λέγεται Καπιταλισμός. Έχει ως δεδομένο ότι για να λειτουργήσει η οικονομία μιας κοινωνίας, πρέπει να επενδυθούν χρήματα και να στηριχτούν μεγάλες ιδιωτικές επιχείρησης, οι οποίες με τη σειρά τους για να επιβιώσουν έχουν ως κύριο σκοπό τους το κέρδος. Και επειδή η δημόσια υγεία δεν μπορεί να επιφέρει άμεσο κέρδος σε κάποιον ιδιώτη, έχει παραμεληθεί εδώ και καιρό.
Η αποτυχία της Ελληνικής κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της πανδημίας δεν αποτελεί εξαίρεση καθώς η ίδια πολιτική ακολουθείται σε παγκόσμιο επίπεδο, με αποτέλεσμα σε φαινομενικά πολύ ισχυρά κράτη, με «ισχυρά» συστήματα υγείας, να παρατηρείται η ίδια κατάσταση και να προτιμάται η συντήρηση της οικονομίας σε βάρος ανθρώπινων ζωών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της Καπιταλιστικής πολιτικής αποτελεί η έρευνα για το εμβόλιο κατά του covid-19. Αντί να υπάρξει συλλογική προσπάθεια μεταξύ των φαρμακοβιομηχανιών, υπήρξε ένας αγώνας δρόμου για το ποιος θα καταφέρει να παράξει πρώτος ένα αποτελεσματικό εμβόλιο. Θυσιάζοντας έτσι πολύτιμο χρόνο και ανθρώπινες ζωές έγινε εμφανές ότι ο κύριος σκοπός τους είναι το κέρδος.
Η πρότασή μας είναι μία εντελώς διαφορετική πολιτική που για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος των λίγων. Το όνομα αυτής είναι Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός.
Σκούφας Γιάννης
Περιφερειακός Σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας
Εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης