Στο αποκορύφωμα της πανδημίας του κορωνοϊού, εμφανίστηκε ένα παράξενο φαινόμενο: οι άνθρωποι άρχισαν να έχουν παράξενα όνειρα και εφιάλτες. Το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι πιο έντονο σε εκείνους που μένουν σε χώρες με αυστηρά μέτρα και lockdown.

Οι ανησυχίες σχετικά με τα lockdown, με την υγεία των ίδιων και των αγαπημένων τους προσώπων, ξαφνικά συγχωνεύτηκαν με άλλες σκέψεις, με αποτέλεσμα να κάνουν πολλούς να είναι μέσα σε σύγχυση και περισσότερο αγχωμένοι απ’ όσο είναι.

Για τους ανθρώπους στην πρώτη γραμμή, τα όνειρα έγιναν εφιάλτες. Από 114 γιατρούς και 414 νοσηλευτές που εργάζονται στην κινεζική πόλη Ουχάν, οι οποίοι συμμετείχαν σε μία μελέτη που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2021, περισσότεροι από το ένα τέταρτο ανέφεραν ότι είχαν συχνά εφιάλτες.

Οι αναφορές για εφιάλτες μεταξύ των πολιτών αυξήθηκαν επίσης κατά τη διάρκεια των εθνικών lockdown, με τους νέους, τις γυναίκες και τα άτομα που πάσχουν από άγχος ή κατάθλιψη να διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το BBC.

Για όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του Covid-19, όπως οι γιατροί και οι νοσηλευτές στην Ουχάν, το 2020 ήταν μια περίοδος «χρόνιου στρες», λέει η Ρέιτσελ Χο, υποψήφια διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο McMaster στον Καναδά. Οι μεγάλες περίοδοι άγχους που διαρκούν μήνες ή χρόνια και επηρεάζουν ολόκληρους πληθυσμούς είναι αρκετά ασυνήθιστες -συγκρίσιμες μόνο με τους πολέμους στην πρόσφατη ιστορία, λέει η Χο- αλλά γνωρίζουμε ότι το χρόνιο άγχος έχει σημαντική επίδραση στη γνωστική μας λειτουργία.

Οι άνθρωποι που ζουν υπό μόνιμη πίεση είναι πιο πιθανό να έχουν εφιάλτες. Μια μελέτη που εξέτασε μαθητές ηλικίας 10 έως 12 ετών στη Λωρίδα της Γάζας διαπίστωσε ότι περισσότεροι από τους μισούς βίωναν συχνά εφιάλτες και κατά μέσο όρο εμφανίστηκαν σε περισσότερες από τέσσερις νύχτες την εβδομάδα. Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα, λέει η Χο, επειδή ο εγκέφαλός τους εξακολουθεί να αναπτύσσεται.

Ενώ οι εφιάλτες συνδέονται στενά με μια σειρά από ψυχικές ασθένειες, ορισμένα ζωντανά όνειρα μας βοηθούν να επεξεργαστούμε τα συναισθήματα της προηγούμενης ημέρας, λέει η Τζοάν Ντέιβις, κλινική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Tulsa. Η κατανόηση του γιατί τα κακά όνειρα γίνονται εφιάλτες βοηθά στη θεραπεία ανθρώπων που έχουν βιώσει τραύμα.

Πώς τα κακά όνειρα μας προστατεύουν όταν είμαστε ξύπνιοι
Ψυχολόγοι όπως η Ντέιβις αρχίζουν να ξεδιπλώνουν τους δεσμούς μεταξύ των ονείρων μας, των ψυχολογικών διαταραχών και της σημασίας τους να μας κρατούν συναισθηματικά σταθερούς όταν είμαστε σε καλή υγεία.

Ενώ κοιμόμαστε, οργανώνουμε και αρχειοθετούμε τις αναμνήσεις μας της προηγούμενης ημέρας και δίνουμε στις παλαιότερες αναμνήσεις μας λίγο ξεσκόνισμα και ανασχηματισμό. Πιστεύεται ότι αυτό συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια του ύπνου, αλλά στο στάδιο της ταχείας κίνησης των ματιών (REM) (λίγο πριν ξυπνήσουμε ή καθώς βυθίζουμε στον ύπνο) είναι που αποθηκεύουμε τις πιο συναισθηματικές μας αναμνήσεις. Αυτές οι συναισθηματικά φορτισμένες αναμνήσεις γίνονται το θέμα των ονείρων μας.

Ένα κακό όνειρο μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους στη ζωή. Η υπόθεση «κοιμηθείτε για να ξεχάσετε, κοιμηθείτε για να θυμηθείτε» υποδηλώνει ότι ο ύπνος REM ενισχύει τις συναισθηματικές αναμνήσεις, τις αποθηκεύει με ασφάλεια και βοηθά επίσης να μετριάσουμε τις επακόλουθες συναισθηματικές αντιδράσεις μας σε αυτά τα γεγονότα. Για παράδειγμα, εάν το αφεντικό σας φωνάζει και αργότερα εκείνο το βράδυ το ονειρεύεστε, την επόμενη φορά που θα δείτε το αφεντικό σας, θα αισθανθείτε λιγότερο συναισθηματικά για αυτό το γεγονός.
Είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα ότι τα όνειρά μας μας εκπαιδεύουν να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας -αλλά ποια στοιχεία υπάρχουν;

Όταν ο εγκέφαλός μας βρίσκεται στο στάδιο ύπνου REM, τόσο ο ιππόκαμπος όσο και η αμυγδαλή είναι πολύ δραστήριοι. Το πρώτο είναι το μέρος του εγκεφάλου μας που παραγγέλνει και αποθηκεύει αναμνήσεις, το δεύτερο είναι το μέρος που μας βοηθά να επεξεργαστούμε τα συναισθήματα. Για την αμυγδαλή, που φυσικά είναι ενεργή και κατά την διάρκεια της ημέρας, είναι πολύ σημαντικό να περάσει το βράδυ από αυτή τη διαδικασία.

Οι επιστήμονες μάλιστα παρομοιάζουν την διαδικασία με ένα «πέταγμα των συναισθηματικών σκουπιδιών στον κάδο», προκειμένου να γίνει χώρος για την επόμενη ημέρα, χωρίς όμως να έχουν ξεχαστεί τα πάντα: Φροντίζει ο ιππόκαμπος γι’ αυτό.

Μετά από ένα κακό όνειρο, η περιοχή του εγκεφάλου που μας προετοιμάζει για να φοβόμαστε είναι πιο αποτελεσματική, σαν το όνειρο να μας εκπαιδεύει για αυτήν την κατάσταση.

Μελέτες σε αγχωμένους εργαζόμενους, δείχνουν ότι τα επίπεδα κορτιζόλης, η ορμόνη που βοηθά στη ρύθμιση της απόκρισης στο άγχος, είναι υψηλότερα το πρωί, πράγμα που σημαίνει ότι είμαστε καλύτερα σε θέση να αντιδράσουμε καλά στο στρες νωρίς. Ενώ η κορτιζόλη παράγεται αλλού, η αμυγδαλή μας χρησιμοποιείται για την ανίχνευση καταστάσεων άγχους. Με τους εφιάλτες, τα επίπεδα της ορμόνης αυτής παρουσιάζουν ακόμη μεγαλύτερη αύξηση.

Επομένως, αντιλαμβανόμαστε πως οι εφιάλτες είναι αποτελέσματα μιας απόλυτα φυσιολογικής διαδικασίας που έχει ανάγκη ο οργανισμός μας, αφενός για να αποφορτιστεί και αφετέρου για να προετοιμαστεί καλύτερα για μελλοντικές κρίσεις.

Πώς να αντιμετωπίζουμε τους εφιάλτες
Βέβαια, άλλο είναι να τους βλέπουμε μια φορά στο τόσο και να μας «προστατεύουν» και άλλο να τους βλέπουμε με ιδιαίτερα αυξημένη συχνότητα. Το δεύτερο σημαίνει ότι ενδεχομένως το πρόβλημα του άγχους μας είναι βαθύτερο και μπορεί να χρειάζεται αντιμετώπιση.

Φυσικά, όταν αυτό το πράγμα συμβαίνει καθημερινά και σε βάθος χρόνου, υπονομεύει την ποιότητα του ύπνου μας και χειροτερεύει την ψυχική μας κατάσταση γενικά. Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένα άτομα, με διαταραχές όπως η κατάθλιψη ή το μετατραυματικό στρες, βλέπουν εφιάλτες κάθε μέρα, ως απόρροια της συναισθηματικής τους κατάστασης.

Η Ντέιβις λέει ότι είναι σημαντικό να βλέπουμε τους εφιάλτες ως πρώιμο δείκτη μελλοντικών προβλημάτων. Τα συναισθηματικά όνειρα εμφανίζονται μερικές φορές τη νύχτα μετά από ένα σημαντικό γεγονός και μερικές φορές πέντε έως επτά ημέρες αργότερα.

Ένας απλός τρόπος, από τους πολλούς με τους οποίους μπορούν να βοηθηθούν οι άνθρωποι που βλέπουν συχνά εφιάλτες, είναι να καταγράφουν κάθε εφιάλτη τους, με μολύβι και χαρτί, και έπειτα να τους ξαναγράφουν, αλλάζοντας το τέλος.

Το ξαναγράψιμο δεν έχει ως αποτέλεσμα το να δουν πράγματι αυτό το «εναλλακτικό τέλος» στον ύπνο τους, αλλά σταδιακά παύουν να βλέπουν τον συγκεκριμένο εφιάλτη ή, ακόμη και αν τον ξαναδούν, δεν τους προκαλεί το ίδιο άγχος και φόβο.

Ενώ η κατανόησή μας για την αιτία και τη θεραπεία των εφιαλτών έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, οι αυστηροί αποκλεισμοί από την έναρξη της πανδημίας του κορωνοϊού έθεσαν νέες προκλήσεις για εκείνους τους ανθρώπους που υποβάλλονται σε θεραπεία.

Ο Benjamin Putois, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Λυών, και οι συνεργάτιδές του Caroline Sierro και Wendy Leslie γράφουν ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης «η αυξημένη συχνότητα εφιαλτών θα μπορούσε να ερμηνευθεί όχι μόνο ως επανενεργοποίηση τραυματικών αναμνήσεων αλλά και ως αυξημένη ανάγκη για συναισθηματική ρύθμιση».

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κοιμηθείτε άσχημα τη νύχτα, σκεφτείτε το ως τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλός σας ρυθμίζει τα συναισθήματά σας καταστρέφοντας τις αποδείξεις για το στρες της προηγούμενης ημέρας. Η Ντέιβις λέει ότι θα πρέπει να ανησυχείτε μόνο εάν οι εφιάλτες είναι συχνοί ή εάν αρχίζουν να επηρεάζουν την υγεία σας. Για τους περισσότερους ανθρώπους, το παράξενο κακό όνειρο μπορεί να είναι καλό.

 

Πηγή:iefimerida.gr