Παρά το βαθύ πένθος και την απέραντη θλίψη που ζω τον τελευταίο καιρό, ήρθε η ώρα να μιλήσω για την βιβλιοθήκη με αφορμή την πρόσφατη σχετική ανάρτηση.

Μετακόμισα στην Κατερίνη το 2003 και για λίγο καιρό δεν είχα πρόσβαση στη βιβλιοθήκη λόγω της ανακαίνισης. Όταν άκουσα ότι άνοιξε, πήγα προσωπικά να την επισκεφθώ και να βγάλω την πολύτιμη κάρτα μέλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θέαμα που αντίκρισα. Βιβλία παλιά, πολύ παλιά τα οποία η υπάλληλος με τους βοηθούς της προσπαθούσε να συνεφέρει κολλώντας τα με κολλητική ταινία. Δεν υπήρχε τίποτα αξιόλογο παρά μόνο μία φτωχή συλλογή. Επέστρεψα στο σπίτι μου και κατέβασα από τα ράφια μου όσα ελληνικά βιβλία είχα τότε και τα πήγα αυτοπροσώπως στη βιβλιοθήκη.

Από τότε έως τώρα συνεχίζω να δίνω τα βιβλία που αγοράζω μετά που τα διαβάζω. Η πράξη αυτή αποτελεί προσωπική μου επιλογή. Από τη στιγμή που είδα τη βιβλιοθήκη εκείνη την περίοδο μέχρι και το τέλος της προηγούμενης ηγεσίας, η διαφορά ήταν μικρή και η βελτίωση μικρή. Αν «πληρώθηκαν οι οφειλές» δεν το γνωρίζω, αλλά το παίρνω ως δεδομένο μιας και αναφέρθηκε.

Για την «απογείωση» δεν είμαι καθόλου σίγουρη. Αν η βιβλιοθήκη ήταν αεροπλάνο, σίγουρα σήμερα δεν ακουμπά στη γη και άρχισε τώρα να απογειώνεται. Γιατί για εμένα, έναν άνθρωπο που ταξιδεύει συχνά με αεροπλάνο, απογείωση σημαίνει κάτι πολύ παραπάνω από όσα έχουμε δει στην αγαπημένη μας βιβλιοθήκη έως και το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Στην πρόσφατη ανάρτηση διάβασα για «χιλιάδες τίτλους βιβλίων» και αναρωτιέμαι πού είναι αυτοί, μιας και τα τελευταία χρόνια η βιβλιοθήκη αποτελεί το δεύτερο σπίτι μου. Και για να είμαστε ακόμη πιο ακριβείς και επειδή συμβαίνει εμείς, οι απλοί πολίτες, να πληρώνουμε απίστευτους φόρους, γιατί δεν μας δείχνουν τον προϋπολογισμό της βιβλιοθήκης τα τελευταία 10 χρόνια και πώς χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα;

Η απάντηση στην ερώτηση αυτή με ενδιαφέρει προσωπικά και θα ήθελα να είναι τεκμηριωμένη.

Το γεγονός ότι η βιβλιοθήκη «απεδέχθη δωρεές» το γνωρίζω από πρώτο χέρι και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι γιατί κάθε τίτλος που δόθηκε ως δωρεά δεν είναι ξεκάθαρα γραμμένος στο λογισμικό της βιβλιοθήκης. Δεν υπάρχει η απαραίτητη τεχνολογία; Αν ναι, γιατί συμβαίνει αυτό; Μια βιβλιοθήκη σε απογείωση χρειάζεται τα αναγκαία εργαλεία και ένα plan B.

Στην «παιδική γωνιά» καλό θα ήταν να μην αναφερθούμε. Τη θεωρώ πολύ φτωχή και ανεπαρκή για τα πανέξυπνα παιδάκια της πόλης μας. Η εικόνα που είδα με το κοριτσάκι να ζητάει έναν συγκεκριμένο τίτλο γιατί ήθελε να μάθει για ένα συγκεκριμένο θέμα και η υπάλληλος να απαντάει ότι «Δεν έχουμε τέτοια βιβλία» θα έπρεπε να μας κάνει όλους να ντρεπόμαστε.

Η σκηνή αυτή με μετέφερε στη δεκαετία του ’70 όταν εγώ έβγαινα στους δρόμους να βρω βιβλία για να διαβάσω γιατί δεν υπήρχε πουθενά βιβλιοθήκη. Ήταν ανύπαρκτη ακόμη και στα σχολεία. Σκέφτηκα ότι αν αυτό το παιδάκι ήταν σε μία συνοικιακή βιβλιοθήκη στην πόλη της Βοστώνης, θα είχε πρόσβαση στο θέμα που ενδιαφερόταν ώστε να μάθει περισσότερα. Και, ναι, πράγματι, συγκρίνω και συγκρίνομαι με κάτι καλύτερο γιατί αν δεν το κάνω, θα γίνω και θα γίνουμε στάσιμα νερά, κάτι που δεν θα το ήθελε κανείς μας.

Διαβάζω επίσης ότι η βιβλιοθήκη «ανέπτυξε δράσεις» και μάλλον αναφέρεστε στο υπέροχο καλοκαιρινό πρόγραμμα για τα παιδιά. Χωρίς αμφιβολία είναι ό,τι καλύτερο έχει να δείξει η βιβλιοθήκη αλλά ακόμη και γι’ αυτό το αυτονόητο έπρεπε να γίνουν πολλά τηλεφωνήματα και να ασκηθεί εξωτερική πίεση. Επίσης, πάντα αναρωτιόμουν γιατί κάποιες βιβλιοθήκες είναι πιο μπροστά και καταφέρνουν πιο εύκολα τους στόχους τους.

Μήπως γιατί έχουν στόχους;

Τώρα, αν η βιβλιοθήκη «έφυγε πολύ μπροστά και έγινε γνωστή σε όλη την Ελλάδα», με χαροποιεί ιδιαίτερα και θα έπρεπε να είναι έτσι γιατί μία καλή βιβλιοθήκη είναι η ψυχή της πόλης.

Στο μεταξύ, περιμέναμε να γίνει και αγγλική γωνιά γιατί η προηγούμενη ηγεσία μας το υποσχέθηκε (εμάς τους πολίτες), περιμέναμε να γίνει αναγνωστήριο, περιμέναμε να γίνουν δράσεις και για ενήλικες, περιμέναμε να έχουμε πρόσβαση και κάποιο επιπλέον απόγευμα πέρα από αυτό της Δευτέρας. Περιμέναμε επίσης να εγκατασταθεί το περίφημο ασανσέρ (υπάρχει άμεση ανάγκη να τοποθετηθεί ασανσέρ). Τέλος, θεωρώ ότι «αστέρια» είμαστε μέσα από προσωπική δουλειά του καθενός μας ξεχωριστά και μόνο η δουλειά μας και η θετική επιρροή της θα μας κάνουν αστέρια· κανένας άλλος, τίποτα άλλο και προπαντός σε καμία περίπτωση οι πολιτικές μας πεποιθήσεις και πού εντασσόμαστε κομματικά.

Όποιος, επομένως, έχει πραγματική αγάπη για τη βιβλιοθήκη μας (εμάς των πολιτών), ας ανοίξει τα μάτια του να δει, ας παραλάβει την καινούρια κάρτα μέλους του και ας αποφασίσει με ποιον πρακτικό τρόπο θα συμβάλλει στην αναβάθμιση του όμορφου αυτού μέρους της πόλης μας.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Οι καλές πράξεις κάνουν τη διαφορά.

 

Νένα Μεϊμάρη

 

(ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ)