Ο πρώτος μήνας της κυβέρνησης, η “δημιουργική ασάφεια” και η περίοδος χάριτος, που φτάνει στο τέλος της
Κατά το γνωστό ανέκδοτο. Ατενίζεις από μακριά τους “θεσμούς”. Πλησιάζεις λίγο πιο κοντά και τι να δεις; Είναι η τρόικα!
Είναι νωρίς για να κριθεί η κυβέρνηση, αν και ο Μανώλης Γλέζος, ήδη ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό και μίλησε για συμβιβασμό. Ίσως να βιάστηκε βέβαια και ίσως να μην τα ξέρει καλά τα πράγματα. Δεν έχει και την εμπειρία των σημερινών συντρόφων του.
Όσο πρόωρο είναι να μιλήσουμε για τρίτο μνημόνιο και κυβίστηση όμως, άλλο τόσο παράξενο θα ήταν να μην παρατηρήσουμε ότι η κυβέρνηση κάνει κινήσεις τακτικής, δίνοντας διαπιστευτήρια και εδραιώνοντας την εξουσία της, παρεκκλίνοντας όμως από την προεκλογική της ρητορική.
Διότι η επιλογή Παυλόπουλου, είναι μια άριστη πολιτική κίνηση (χτύπημα στον Σαμαρά, κλείσιμο ματιού στον Γιούνκερ), αλλά δεν είναι Αριστερή επιλογή. Πρώτη φορά Αριστερά, με παλαιοκομματική επιλογή συμβιβασμού.
Το να αποκαλείς την τρόικα “θεσμούς”, μπορεί να είναι επικοινωνιακά καλύτερο, αλλά πάλι με την τρόικα μιλάς και διαπραγματεύεσαι.
Το να δεσμεύεσαι ότι δεν θα πειράξεις ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες χαρακτήριζες “σκανδαλώδεις” λίγους μήνες πριν, επίσης δεν είναι ηθικό.
Η κυβέρνηση έχει βέβαια ακόμα το περιθώριο, να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Έχει την ευκαιρία να αντιπαρατεθεί με συμφέροντα και να κυνηγήσει τους έχοντες. Θα το κάνει; Κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει χωρίς να εκτεθεί. Έχουμε χορτάσει υποσχέσεις. Πράξεις χρειάζονται οι πολίτες. Πράξεις και αποτελέσματα.
Ο λαός γνωρίζει ότι δεν μπορούν να γίνουν όλα μαζί και ο πήχης μετά από 5 χρόνια υποταγής και λιτότητας είναι χαμηλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το πολιτικό κεφάλαιο, που έχει η κυβέρνηση δεν θα εξανεμιστεί σύντομα, αν δεν αρχίσει να υλοποιεί τις δεσμεύσεις της.
“Δυο-τρία πράγματα να κάνει από αυτά που υποσχέθηκε, καλά θα είναι” ακούω δεξιά και αριστερά.
Ναι, αλλά αυτά τα δύο-τρία πράγματα πρέπει να γίνουν άμεσα και να χρηματοδοτηθούν. Στο πεδίο της χρηματοδότησης η “δημιουργική ασάφεια” και η αμφισημία, δεν βοηθούν. Στο πεδίο της ανθρωπιστικής κρίσης, τα παιχνίδια με το χρόνο, επίσης δεν έχουν κανένα νόημα.
Η κυβέρνηση διένυσε τον πρώτο της μήνα και έχει ένα 4μηνο μπροστά της, για να ετοιμάσει τις προτάσεις της για μια νέα συμφωνία που δεν θα θυμίζει μνημόνιο.
Δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει και επίσης δεν έχει δικαίωμα να πάρει μέτρα λιτότητας, με οποιαδήποτε δικαιολογία και καλό είναι να αναφερθεί αυτό τώρα.
Το πολιτικό κεφάλαιο για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω, θα χαθεί, τη στιγμή, που θα παρθεί το πρώτο αντιλαϊκό μέτρο, ακόμα και αν αυτό… στηριχθεί και από δυνάμεις εκτός ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στη Βουλή ή αν η δικαιολογία είναι “μέτρα λιτότητας” ή “ξαφνικός θάνατος”, “μέτρα λιτότητας” ή “ρήξη με τους εταίρους”.
Μπορεί η σύγκριση με τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να βγάζει τον ΣΥΡΙΖΑ στον αφρό, αλλά Αριστερός μεταξύ άλλων σημαίνει και να υπερασπίζεσαι τα λόγια σου με τα έργα σου και το αντίστροφο και η νέα κυβέρνηση θα πρέπει κάθε στιγμή να δείχνει και ένα νέο ήθος, που δεν θα μπαίνει στην άκρη, με οποιαδήποτε δικαιολογία.
Ας ελπίσουμε να μην ακούσουμε, υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη ενός Grexit ή μιας οικονομικής ασφυξίας, κάποια παραλλαγή της περίφημης φράσης του Μαρξ (του Γκραούτσο, όχι του Καρόλου): “Αυτές είναι οι αρχές μου. Και αν δεν σ’ αρέσουν… έχω και άλλες”.
Αν γίνει αυτό
και ο λαός θεωρήσει ότι πιάστηκε κορόιδο για άλλη μια φορά, κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η επόμενη επιλογή του. Η ευθύνη της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή είναι μεγάλη και μετά τη “δημιουργική ασάφεια” στις διαπραγματεύσεις, είναι ώρα να αναζητήσει και τη δημιουργική σαφήνεια στις πράξεις.
(Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr)