Του Γ. Τεκίδη
Κτίζεται κράτος της δεξιάς δίχως βία, αυταρχισμό, ξύλο και άγρια κρατική καταστολή; Όχι, βέβαια, γιατί κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με σκορδαλιά χωρίς ίχνος σκόρδου. Αυτή την καταστολή, την χωρίς προηγούμενο τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια ζούμε αυτές τις μέρες, με την κρατική έφοδο στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών, ανάλογης σε αγριότητα εκείνης των εθνικοσοσιαλιστικών ταγμάτων εφόδου στη Γερμανία, στο όνομα του νόμου και της τάξης, όπως φυσικά εννοεί το νόημα αυτών των λέξεων το μισό ακροδεξιό υπουργικό συμβούλιο του Μητσοτάκη.
Αστυνομικές μέθοδοι και πρακτικές στιγματισμένες στη συλλογική συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών μας, πέρα από ιδεολογικές διαφορές και άλλες επιφυλάξεις, ζωντάνεψαν και πάλι στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, προς δόξα και αγαλλίαση του δημοκρατικού μοντέλου, την καθιέρωση του οποίου ονειρεύεται η σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση. Ξυλοδαρμοί, αναίτιες συλλήψεις φοιτητών ακόμη και τυχαία περαστικών, παραπομπή με συνοπτικές διαδικασίες στο αυτόφωρο, υβριστική, άκρως απαξιωτική και χυδαία συμπεριφορά οργάνων της τάξης στην ημερήσια διάταξη και όλα αυτά πάνω στο πτώμα του καταργημένου πανεπιστημιακού ασύλου, που κατά τους σοφούς της δεξιάς ήταν η μήτρα που γεννούσε την ανομία και την παραβατικότητα στις σχολές.
Η βία και η καταστολή ανέκαθεν μετεμφυλιακά στη χώρα μας αποτελούσε μια από τις σταθερές για την δεξιά προκειμένου να επιβάλλει τις κατά κόρο αντιλαϊκές πολιτικές της, πολιτικές εξυπηρέτησης της παρασιτικής ολιγαρχίας, των γνωστών τρωκτικών του δημόσιου κορβανά, των μεταμφιεσμένων σε επιχειρηματίες. Το δόγμα «νόμος και τάξη» συνοδευόμενο με κατασταλτικά μέτρα διαχρονικά στόχευε και στοχεύει στην δημιουργία παραλυτικού κλίματος στην κοινωνία, στην εγκατάλειψη οιασδήποτε σκέψης για αντίδραση και αγώνα από την πλευρά των εργαζομένων και της νεολαίας, ως αναποτελεσματικού, μάταιου και επικίνδυνου μπροστά σε ένα αποφασισμένο κράτος μπαμπούλα που διαλαλεί προς κάθε κατεύθυνση την πρόθεσή του να επιβληθεί με οποιοδήποτε κόστος.
Μια ματιά στις προχθεσινές δηλώσεις του απερίγραπτα κυνικού και διαπρύσιου… θιασώτη της Δημοκρατίας, πρώην προέδρου της νεολαίας ΕΠΕΝ του Παπαδόπουλου, του γνωστού τσεκουροφόρου και νυν υπουργού αγροτικής ανάπτυξης Μαυρουδή Βορίδη, θα πείσει τον καθένα για το πού το πάει η σημερινή κυβέρνηση. Λέει, λοιπόν, κάνοντας και μαύρη πλακίτσα ο παλιός θαυμαστής του δικτάτορα… «Η επιβολή του νόμου θα ευχόμασταν να γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων. Δεν έχει καταστεί αυτό δυνατό. Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας. Το λέω γλυκά, το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας».
Αυτά από τον εν εξελίξει θεωρητικό της ακροδεξιάς για την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός σιδερόφρακτου κράτους δυνάστη που θα τσακίζει την όποια λαϊκή αντίδραση και αντίσταση με την αστυνομοκρατία και την χωρίς όρια βία. Ο μετεμφυλιακός χωροφύλακας προ των πυλών. Ο χωροφύλακας εκείνος ο περιβεβλημένος με απόλυτη εξουσία, ο ανεξέλεγκτος διώκτης όποιου είχε την απρονοησία και το… θράσος να εναντιώνεται στο κράτος της δεξιάς διεκδικώντας δικαιώματα και ίση μεταχείριση, τώρα φαίνεται πως δεν ήταν μια υπόθεση που έληξε δια παντός.
Στοιχειώνει και ζωντανεύει το παρελθόν όταν το λησμονούμε. Και το παρελθόν της δεξιάς στις άγριες μετεμφυλιακές εποχές, όπου το κράτος είχε αλωθεί από το παρακράτος, τότε που η… ένδοξη βασιλική χωροφυλακή συνεπικουρούμενη από τις αλήστου μνήμης παρακρατικές συμμορίες, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, από θεματοφύλακας της καλώς εννοούμενης έννομης τάξης είχε μετατραπεί σε διώκτη και τρομοκράτη κάθε πατριώτη, κάθε δημοκράτη που διψούσε για δίκιο και ισονομία, είναι γνωστό. Να που το ξαναζούμε, και ακόμη είμαστε στη αρχή, γιατί όπου να ’ναι θα προκύψουν και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.
Έλα όμως που όλα αυτά ουδόλως συγκινούν και προβληματίζουν την κ. Φώφη του ΚΙΝΑΛ, η οποία έσπευσε άμεσα να συμφωνήσει για την αναγκαιότητα των κυβερνητικών αθλιοτήτων στην βίαιη επέμβαση των ΜΑΤ στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών, αρκεί αυτά, όπως άφησε να εννοηθεί, να δέρνουν με μέτρο, διατρανώνοντας ακόμη μια φορά την απόφαση της να παραστήσει τον λακέ της πιο αντιλαϊκής μεταπολιτευτικά κυβέρνησης και να προσβάλλει με τη στάση και τις επιλογές της και τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, τον αείμνηστο Α. Παπανδρέου του οποίου ισχυρίζεται ότι είναι πολιτικός απόγονος. Του Α. Παπανδρέου που πρώτος απάλλαξε τον δημόσιο βίο και τον Έλληνα πολίτη από τη σκιά και το φόβητρο του χωροφύλακα και την αστυνομοκρατία το 1981, όντας αποφασισμένος αντίπαλος του κράτους της δεξιάς.
Η υπεράσπιση αυτής της ίδιας της δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών παίρνουν εκ των πραγμάτων άμεση προτεραιότητα και πρέπει να σημάνει συναγερμό για κάθε δημοκράτη, κάθε κοινωνικό φορέα και προοδευτική συλλογικότητα, πριν η χώρα βυθιστεί στο χάος και τον τρόμο μιας ατέλειωτης νύχτας όμοιας με εκείνη της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη, όταν το παρακράτος είχε αντικαταστήσει πλήρως το κράτος.
ΥΓ. Μεθοδεύουν την αρχειοθέτηση των υποθέσεων με τα δάνεια των κομμάτων τους και τελικά την διαγραφή τους Κυριάκος και Φώφη. Όχι που νομίζαμε ότι η πολιτική λωποδυσία έχει και τα όρια της. Ε, λοιπόν δεν τα έχει.