Η Παναγιά του Δία. Αλληγορικό δεν ακούγεται; Ίσως και λίγο παράδοξο θα έλεγε κανείς. Κι όμως υπάρχει!!! Δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστή αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί την μοναδικότητά Της.

Παράδοξο όμως δεν είναι μια εικόνα της Παναγίας να λαμβάνει ως προσωνύμιο τοπωνύμιο του πατέρα των «θεών»;

Τα προσωνύμια που βλέπουμε πολλές φορές να λαμβάνουν οι εικόνες της Παναγίας προέρχονται άλλες φορές από τον αγιογράφο, άλλες φορές από κάποιο τοπωνύμιο και άλλες φορές από κάποιο θαύμα που επιτελέσθηκε από την Παναγία.

Σε μια απόκρημνη βραχονησίδα νοτιοδυτικά της Κεφαλλονιάς με ελάχιστη βλάστηση και ένα πηγάδι υπήρχε κατά τον 19ο αιώνα μια μικρή μονή, η μονή των Βλαχερνών.

Η βραχονησίδα αυτή αποτελούσε τόπο εξορίας κατά την αγγλοκρατία του Ιονίου ιερέων και καλογήρων οι οποίοι κατά τους Άγγλους αξιωματούχους θεωρούνταν υπαίτιοι με τους λόγους τους λαϊκές εξεγέρσεις.

Άγνωστο το πότε ακριβώς και το πώς χτίσθηκε εκεί σε αυτόν τον απόκρημνο τόπο εξορίας αυτή η μικρή μονή, σίγουρα πριν τις απαρχές του 19ου αιώνα διότι στις αρχές του αιώνα εκείνου αναφέρονται ήδη κάποιοι μοναχοί στην μονή.

Επίσης λέγεται ότι για ένα διάστημα αποτέλεσε και τόπο εξορίας του Αγίου Παναγή Μπασιά ο οποίος είχε διαφωνήσει με Άγγλους αξιωματούχους.

Με τα χρόνια το μοναστήρι αυτό ερημώθηκε και ο σεισμός του 1953 αποτέλεσε το ολέθριο και τελειωτικό χτύπημα όπου κατέστρεψε στο μεγαλύτερο μέρος το μικρό αυτό μοναστηράκι.

Δέκα χρόνια όμως αργότερα αποπερατώθηκε και εγκαινιάσθηκε το εκκλησάκι που βρίσκεται μέχρι και σήμερα όρθιο να στέκει και να προκαλεί δέος μυσταγωγικό όπου τα σύνορα μεσοπέλαγα του γαλάζιου του ουρανού με αυτό της θάλασσας είναι δυσδιάκριτα και η ησυχία που σπάει από τους αιθέρες και τα κύματα συντροφεύεται από τον Δία αλλά και την Θεοτόκο Μαριάμ ενώ αποτελεί ευκαιρία επικοινωνίας με την μόνη κάτοικο του νησιού, που δεν είναι άλλη από τη Παναγία, την κυρά της βραχονησίδας του Δία.

Το παλιό μοναστήρι λέγεται πως χτίσθηκε πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου ναού, βωμού θυσίας προς τον Δια, από όπου και πήρε το όνομα της η βραχονησίδα.

Είθισται τους παλαιούς τους χρόνους οι ναοί, ή οι χώροι που βρίσκονταν αρχαίοι ναοί, να αλλάζουν λατρευτική χρήση άλλοτε από το αρχαίο δωδεκάθεο μετατράπηκαν σε ορθόδοξους κι από εκεί μετέπειτα σε μουσουλμανικά τεμένη ίσως ενίοτε και σε καθολικούς ναούς και πολλές φορές επανέρχονταν ξανά σε ορθόδοξους ναούς η συνεχίζουν την πορεία τους ως χώροι αρχαιολογικοί που προκαλούν το δέος παρά το διάβα του χρόνου.

Πάντοτε μέχρι πριν μερικές δεκαετίες παντού στην υφήλιο βλέπει κάνεις πως η επικρατούσα θρησκεία ενός έθνους άλλαζε «δογματική» ή και λατρευτική χρήση στους ήδη υπάρχοντες ναούς διότι δεν γνώριζαν την αξία και την ιστορικότητα που εκεί προϋπήρχε…

Παλαιότερα γινόταν πανηγυρική θαλάσσια λιτανεία της κυράς του Διός, της Θεοτόκου, της εικόνας δηλαδή που αποτελούσε εφέστιο εικόνα της πάλαι ποτέ μονής των Βλαχερνών στον απόκρημνο και κακοτράχαλο Δία.

Κατά την παράδοση γινόταν αυτή η λιτανεία εις ανάμνηση της θαυματουργικής διάσωσης του Αποστόλου Παύλου όπου τον 1ο αιώνα είχε ναυαγήσει σε αυτήν την περιοχή.

Η θαλάσσια αυτή λιτανεία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα αλλά λίγο πιο ταπεινά… ίσως λίγο ξεθωριασμένα μες το διάβα του χρόνου της παράδοσης…

Η εικόνα της Παναγίας του Διός (η αλλιώς της Παναγίας του Δία) φυλάσσεται στην Ι.Μ. Εσταυρωμένου στην Πεσσάδα.

Από εκεί από τους παλαιούς τους χρόνους έως και σήμερα κατά την πανήγυρη της πάλαι ποτέ μονής των Βλαχερνών ξεκινάει η θαλάσσια λιτανεία που μέσα στους χρόνους μπορεί να άλλαξε εθιμοτυπικό αλλά δεν έπαψε να αποτελεί συνέχεια της παράδοσης και της ευσέβειας προς την Κυρά του Διός.

Η εικόνα τοποθετείται σε ένα καΐκι το οποίο φθάνει στον αρσανά του Δία, από εκεί μια πέτρινη σκάλα κατασκευή ενός ιερωμένου που κάποτε έζησε στην βραχονησίδα οδηγείται στο υπάρχον εκκλησάκι της Παναγίας όπου τελείται θεία Λειτουργία και μετά το πέρας αυτής λιτανεύεται στην βραχονησίδα με ύμνους και δοξολογίες… κι από εκεί ξανά επιστρέφει στο «κονάκι» της στην Πεσσάδα έως την επόμενη χρονιά που θα έρθει και πάλι στο σπίτι της στον Δία!!!

Η μορφή της στην εικόνα είναι μοναδική και απερίγραπτη, εξαίσια και προκαλεί ταυτόχρονα δέος, ευλάβεια αλλά και γλυκύτητα.

Η μνήμη της τιμάται στις 2 Ιουλίου.

Πηγή: romfea.gr