Του Γ. Τεκίδη
Δεν είναι πια ένα μακρινό ενδεχόμενο, μια απροσδιόριστη απειλή, μια γραφική πολιτική καρικατούρα ακροδεξιών, εθνικιστών και πάσης φύσης νοσταλγών της ναζιστικής φρίκης που έζησε η Ευρώπη στα μέσα του περασμένου αιώνα. Σήμερα η απειλή είναι εδώ, είναι υπαρκτή και βρίσκεται προ των πυλών, αν και σε μερικές περιπτώσεις έχει διαβεί κιόλας και το κατώφλι τους. Η μαύρη διεθνής, παρούσα και με ανείπωτο θράσος και λόγο εκμαυλιστικό, ύφος μειλίχιο και χαμόγελο που μόνο ανατριχίλα φέρνει ιδιαίτερα στους παλαιότερους που είχαν την ατυχία να βιώσουν το φασισμό.
Η αποτρόπαιη και ασύλληπτη για τον κοινό νου προοπτική οι πολιτικοί βρικόλακες της θανάσιμης πολιτικής περιόδου του εικοστού αιώνα να νομιμοποιηθούν στην κάλπη των Ευρωεκλογών της Κυριακής, μόνο μελαγχολία και πικρές σκέψεις γεννούν σε κάθε δημοκράτη, σε κάθε δημοκράτισσα. Προχθές η μαύρη διεθνής με πρωτοστάτες τον Σαλβίνι και την Λεπέν σε συγκέντρωση ομοϊδεατών τους, διακήρυξαν τον ομολογημένο ξεκάθαρα στόχο τους για κατάκτηση της Ευρώπης και μετατροπής του Μιλάνου, πόλης σύμβολο των αγώνων κατά του φασισμού, σε πρωτεύουσα της.
Είναι γνωστοί και έχουν αναλυθεί κατά κόρο, μια σειρά λόγοι που οδήγησαν την Ευρώπη στο σημερινό αδιέξοδο και έδωσαν έδαφος και οξυγόνο στις «ιδέες» του ζόφους να προβάλλουν σήμερα ως εναλλακτική λύση. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επικράτησαν και εφαρμόστηκαν στην Ευρώπη, οι πολιτικές της άνευ όρων λιτότητας, των διακρίσεων, της ανυπαρξίας ουσιαστικής αλληλεγγύης και δημοκρατικής νομιμοποίησης οργάνων της, όπως το περίφημο Γιούρογρκούπ υπήρξαν κορυφαίες προκλήσεις δοκιμάζοντας βάναυσα το συλλογικό δημοκρατικό αίσθημα των Ευρωπαίων πολιτών.
Αλλά και η τακτική συνεργασιών συντηρητικών πολιτικών σχημάτων στις χώρες της ΕΕ με ακροδεξιά, φασίζοντα μορφώματα συνετέλεσε στην ενίσχυση της λήθης του φαιού παρελθόντος τους, και απόδοσης σε αυτά καινούργιας άσπιλης πολιτικά ταυτότητας. Χαρακτηριστική είναι η στάση εδώ στη χώρα μας της ΝΔ αλλά και των ηγεσιών του ΚΙΝΑΛ και του ΚΚΕ, απέναντι στις αφιονισμένες ακροδεξιές ομάδες που με πρόσχημα τη συνθήκη των Πρεσπών δεν περιορίζονται σε απλές διαμαρτυρίες κατάθεσης της διαφωνίας τους, αλλά επιλέγουν μορφές λεκτικής και σωματικής βίας, καθώς και τις αλήστου μνήμης παρακρατικές αντισυγκεντρώσεις των ιδεολογικών τους προγόνων, που στοίχισαν πανάκριβα στον τόπο. Καμιά ρητή καταδίκη και απόλυτου διαχωρισμού της θέσης των προαναφερθέντων κομμάτων από την πολιτική αλητεία και τις ασχήμιες του σύγχρονου παρακράτους.
Αντίθετα φαίνονταν και φαίνονται να επιχαίρουν και να τρίβουν τα χέρια τους ικανοποιημένοι, αφού ο Τσίπρας και ο Σύριζα λοιδορούνται από το μαύρο συνονθύλευμα και πληρώνουν πολιτικό κόστος. Ψαρεύοντας όλοι μαζί ψήφους στα θολά νερά του νεοφασισμού μάλλον αργά αντιλήφθηκαν ότι ενισχυμένη από αυτή την κατάσταση είναι μόνο η ακροδεξιά κάλπη. Δυστυχώς γι αυτούς η περίεργη έως και ύποπτη στάση ανοχής, οι δηλώσεις δικαιολόγησης των βίαιων μορφών διαμαρτυρίας, έδωσαν το διαβατήριο στην ποικιλώνυμη εγχώρια ακροδεξιά να επιζητά και την επιβράβευσή της στην κάλπη.
Απέναντι στην επερχόμενη σκοταδιστική επιδρομή, με πρώτο στόχο τις Ευρωεκλογές, ο δημοκρατικός κόσμος, οι κοινωνικές προοδευτικές και κινηματικές συλλογικότητες, κυρίως η Αριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία, αποφασιστικά και επίμονα να δουλέψουν για την σφυρηλάτηση ενός μεγάλου δημοκρατικού, προοδευτικού μετώπου, αντιμετώπισης της πανούκλας του νεοφασισμού, με οιοδήποτε πολιτικό κουστούμι κι αν εμφανίζεται αυτός. Ενός μετώπου με πυρήνα των δράσεων και του προγράμματος του, τον άνθρωπο, τον εργαζόμενο και τις σύγχρονες ανάγκες του. Κάτι που γίνεται κατανοητό και επιζητείται από εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο, δεν μπορεί να μην γίνεται κατανοητό και άμεσα επιχειρούμενο από τα προοδευτικά και αριστερά κόμματα. Το εγχείρημα του Σύριζα-προοδευτική συμμαχία, δείχνει το δρόμο. Ανάλογα εγχειρήματα παίρνουν σιγά-σιγά σάρκα και οστά και σε άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης, στέλνοντας παντού ελπιδοφόρα μηνύματα.
Ίσως ακόμη να μην είναι αργά.