Ο πολιτικός χρόνος του σήμερα, όπως και των επόμενων ημερών και μηνών, είναι πυκνός με πολλά γεγονότα και πολλές και έντονες διεργασίες στην διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου στα πλαίσια της δημοκρατικής παράταξης. Δεν πρόκειται για νέα διαπίστωση.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται και εξελίσσεται αρχής γεννωμένης από τις παραμονές των τελευταίων εθνικών βουλευτικών εκλογών το 2023 και συνεχίζεται με πολύ πιο έντονες και πολυποίκιλες ζυμώσεις μετά τις εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Με το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, την επίδοση των κομμάτων της δημοκρατικής παράταξης σε αυτές και την τεράστια αποχή των πολιτών αναδεικνύεται με εκκωφαντικό τρόπο  η ανάγκη της ανασύνταξης    όχι μόνο της αριστεράς, αλλά και του συνόλου της δημοκρατικής παράταξης.

Οι εξελίξεις στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης, του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνουν την βασική διαπίστωση από την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών.

  • Γενική  Απαξίωση του πολιτικού συστήματος και έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό.
  • Κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα της δημοκρατικής παράταξης, μικρά ή μεγάλα δεν δείχνει και μάλλον δεν θα δείξει, ότι μπορεί να αναδειχθεί ο μεγάλος πόλος αναφοράς  της πλειοψηφίας της κοινωνίας,  που θα μπορέσει να την πείσει και να την εμπνεύσει για την ήττα του νεοφιλελευθερισμού και της ΝΔ, για την κυβερνητική εξουσία της δημοκρατικής παράταξης και την εφαρμογή πολιτικών όπως  για : δημοκρατία, ισονομία, μείωση και εξαφάνιση των ανισοτήτων, δίκαιη ανάπτυξη, κράτος δικαίου, ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας,  προστασία και δημόσια διαχείριση των κοινών αγαθών

Πλησιάζουμε τον χρονικό ορίζοντα που φαίνεται ότι θα έχουν διαμορφωθεί νέα δεδομένα που θα σηματοδοτούν την νέα πολιτική πραγματικότητα και θα διαφανεί η προτεραιότητα στην κατεύθυνση και το περιεχόμενο των εξελίξεων.

Σήμερα έχουμε δεδομένα που αφορούν τους μικρότερους κομματικούς σχηματισμούς της δημοκρατικής παράταξης, είναι γνωστός ο προγραμματικός τους λόγος, γνωρίζουμε αρκετά καλά την ανθρωπογεωγραφία τους, είναι εμφανής ο τρόπος που προσεγγίζουν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και τις πολιτικές εξελίξεις, θετικά είτε αρνητικά, λιγότερο θετικά ή λιγότερο αρνητικά, με σαφήνεια ή με ασάφειες, με πολυγλωσσία ή με ενιαίο δημόσιο λόγο.

Οι εξελίξεις στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης  κερδίζουν συνεχώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον και παρακολουθούμε με προσοχή και τις εσωκομματικές διεργασίες τους για την ανάδειξη νέων ηγεσιών, που σε συνδυασμό με τις προγραμματικές διακηρύξεις των προγραμματισμένων συνεδρίων τους είναι σίγουρο πως θα επηρεάσουν αποφασιστικά τις διεργασίες που ήδη γίνονται, αλλά και θα σηματοδοτήσουν προφανέστατα και νέες.

Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση, με ποιό περιεχόμενο κα με ποιό στόχο και σε ποιο πλαίσιο. Πρόκειται για γρίφο και ελπίζουμε να έχουμε σαφή εικόνα  με την ολοκλήρωση των συνεδρίων τους και την εκλογή των νέων ηγεσιών.

Η άποψή που εκφράζει για μια φορά ακόμη ο κ. Τεμπονέρας στην πρόσφατη συνέντευξη του στην «Εφημερίδα των Συντακτών»  φαίνεται να κερδίζει υποστηρικτές όπως και θετική προσέγγιση και ενδιαφέρον από πολύ περισσότερους, από στελέχη όλων των κομμάτων της δημοκρατικής παράταξης (μικρών και μεγάλων), ιδιαίτερα από απλά μέλη και φίλους  αυτών αλλά και άλλους πολίτες (μου έλεγε πριν λίγες ημέρες ένα φιλικό ζευγάρι γνωστό για τις αριστερές του πεποιθήσεις, ότι η μόνη τους ελπίδα είναι η «οικουμενική συνεργασία της δημοκρατικής παράταξης» με ιδιαίτερη αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ). Μιλάει ο Τεμπονέρας «για την ανάγκη δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα» και υποστηρίζει ότι «Κανένα κόμμα του αριστερού και προοδευτικού χώρου δεν μπορεί μόνο του να ανατρέψει την κατάσταση.

Αν επικεντρωθούμε στην εσωστρέφεια, στον μικρομεγαλισμό και στη σκοπιμότητα των ηγεμονισμών, δεν πρόκειται να δώσουμε λύση στον προοδευτικό κόσμο.

Με δεδομένη την πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια των κομμάτων και με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, μπορούμε να συνεννοηθούμε σε ένα minimum κυβερνητικό σχέδιο που θα δίνει διέξοδο».

Θα πρόσθετα ότι είναι επιβεβλημένες υπερβάσεις από όλους με προϋπόθεση προφανώς  την συμφωνία όχι μόνο σε ένα minimum κυβερνητικό σχέδιο αλλά και σε μια συνισταμένη κεντρική ιδέα με οραματικά χαρακτηριστικά.

Προκύπτει βεβαίως το ερώτημα : Ποιος θα ηγηθεί αυτής της προσπάθειας, ποιος θα μπει μπροστά, ποιος θα μπορέσει να εμπνεύσει και να «παρασύρει» όλους μας σε ένα κοινό βηματισμό, που  θα μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων και να μπορεί με επιμονή, υπομονή, πειστικότητα και αποφασιστικότητα να συνθέτει διαφορετικές γνώμες ώστε  να αναδεικνύεται, να προβάλλεται η κοινή και συλλογική άποψη, ώστε αυτή να γίνεται ενιαίος δημόσιος λόγος και πολιτική πράξη.

Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος έστω και με επιφύλαξη να υποδείξει κάποιον σήμερα για τον ρόλο αυτόν.

Όμως θα επισημάνω  αυτό που λέγεται στην πολιτική, ότι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως στην πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική περίοδο που βρισκόμαστε.

Ο ηγέτης, όπως και τα ηγετικά στελέχη θα εντοπιστούν και θα αναδειχθούν  είτε από στελέχη που κυκλοφορούν μεταξύ μας και είναι περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, είτε από ανθρώπους που εμπλέκονται ήδη ή θα εμπλακούν στις διεργασίες που ήδη είναι σε εξέλιξη και δεν είναι ακόμη γνωστοί.

Σαφέστατα υπάρχει ελπίδα.

 

Χατζηϊωαννίδης Κωνσταντίνος

 

(Δελτίο τύπου)