του Κώστα Δημόπουλου, πρώην Δημάρχου Δίου-Ολύμπου
Αυτή τη φορά ο Κώστας Ζολώτας μας ξεγέλασε. Σκαρφάλωσε στην ψηλότερη κορυφή! Εκεί που οδηγούν όλα τα μονοπάτια μια μέρα, η Χονδρομεσορράχη, το Γομαρόσταλο, το Λούκι, το Κοφτό, τα Καγκέλια, η ζωή… Όμως, η μορφή του παραμένει πάντα ζωγραφισμένη στο Στεφάνι… εκεί θα τον βλέπει η μνήμη μου όποτε κοιτάζω ή σκέφτομαι τον Όλυμπο, την πατρίδα μας. Ο μεγάλος δάσκαλος με τους περισσότερους μαθητές΄ δίδασκε την ορειβασία, την αναρρίχηση και τις πρώτες βοήθειες στο βουνό. Μα το σπουδαιότερο μάθημα που δίδασκε, και που μου έμαθε καλά, ήταν της πραγματικής αγάπης και της πραγματικής συγχώρεσης.
Ο Κώστας Ζολώτας είχε περάσει από μακράν στην αντίπερα όχθη. Έγινε ζωντανός θρύλος, σημείο παγκόσμιας αναφοράς και καμάρι για εμάς τους ολύμπιους πατριώτες του, που ξέρουν και θέλουν να αναγνωρίζουν. Και από χθες, το κομμάτι αυτό της ζωντανής ιστορίας του τόπου μας, πέρασε στην αιωνιότητα, στο Πάνθεον, με το όνομά του χαραγμένο με χρυσά γράμματα στις κορυφογραμμές. Στις κορυφογραμμές εκείνες που, σύμφωνα με τον παππού μου, «…νομίζει κανείς ότι μεταρσιούται εις το άπειρον και εγγίζει τον Υψιστον!» (Κ. Δημόπουλου, «Οι Τουριστικές Ομορφιές του Νομού Πιερίας», Αθήνα 1962)
Λόγω του συγκινησιακού μου φόρτου, θα περιοριστώ σ’ αυτά τα λίγα, διότι φοβάμαι ότι αν συνεχίσω να γράφω, μπορεί οι αλήθειες να εκληφθούν ως υπερβολές, χωρίς να είναι. Άλλωστε ο Κώστας Ζολώτας ήταν απλός και αυτάρκης. Δεν ήθελε πολλά, μόνο να πιεί λίγο «αγίασμα», και κανένα λευκό «Μυθικό Βουνό» με τον κουμπάρο του τον Δημήτρη Γεωργούλη και εμένα…
Καλή αναρρίχηση μπάρμπα – Κώτσο, θα σε θυμόμαστε πάντα δίπλα στη Ζολώταινα, με εκείνο το πλατύ χαμογέλιο, να μη χορταίνεις με τα μάτια σου να απολαμβάνεις εκείνη την ατέλειωτη φαμελιά, που σου χάρισαν οι τέσσερις υπέροχες κορούλες σου.
Κώστας Δημόπουλος
Πρ. Δήμαρχος Δίου-Ολύμπου