Έφυγες για πάντα σήμερα το πρωί, Βαγγέλη. Χθες σε είδαμε στο Θεαγένειο. Ελπίζαμε όλοι. Το βλέμμα σου έκρυβε αγωνία, αλλά και ελπίδα μαζί. Μας χαμογέλασες, μας χαιρέτησες σφίγγοντας το χέρι σε γροθιά. Κι ύστερα, μόλις σε λίγες ώρες, το τέλος…
Από παιδί σ’ αυτήν τη γειτονιά του Άι Γιώργη, στο Λιτόχωρο. Τα πρώτα παιχνίδια, οι φίλοι και ύστερα η δουλειά. Η φύση σε προίκισε μ’ ένα ωραίο μυαλό και με άξια χέρια. Τεχνίτης και καλλιτέχνης μαζί.
Κανείς δεν ήξερε να δουλεύει την πέτρα καλύτερα από σένα. Σε καλούσαν και έξω, έφτασες μακριά. Ό,τι έκανες είχε τη σφραγίδα σου.
Και να ‘ταν μόνο αυτό; Ο χαρακτήρας σου ήταν που μας κέρδιζε όλους. Έντιμος, υπεύθυνος, σεμνός, λιγομίλητος, γλυκομίλητος, μπεσαλής. Αγαπητός σε όλους.
Σε βλέπαμε στη γειτονιά, τα καλοκαίρια που περνούσαμε εδώ τις διακοπές μας, να γυρνάς το απόγευμα από τη δουλειά πάνω στη μηχανή σου. Πάντα χαμογελαστός. Με μάτια που λάμπανε από ικανοποίηση.
Τώρα, οι τρεις γυναίκες που αφήνεις πίσω, η μάνα, η αδελφή και η θεία, μάταια θα σε περιμένουν να γυρίσεις από τη δουλειά, μάταια θα σε περιμένουμε όλοι.
Έφυγες για το τελευταίο ταξίδι. Χωρίς τη μηχανή σου. Κι εκείνη κάθεται παραπονεμένη στο κατώφλι του σπιτιού σου, όπως και οι δικοί σου άνθρωποι…
Ήσουν ακόμα νέος, Βαγγέλη, για ένα τέτοιο ταξίδι…
Αύριο, ημέρα Κυριακή, στις 5.30 το απόγευμα, στον αγαπημένο σου Άι Γιώργη της γειτονιάς σου, θα σ’ αποχαιρετήσει όλο το Λιτόχωρο που σ’ αγαπάει.
Θα σ’ αποχαιρετήσουν κι οι κορφές του Ολύμπου που αμέτρητες φορές τις έχεις κατακτήσει.
Όσο για μας που σήμερα σ’ αποχαιρετούμε μ’ αυτές τις λίγες γραμμές, θα θέλαμε να σου πούμε για μια ακόμη φορά ότι δεν ήσουν απλώς ο γείτονας ή ο φίλος, ήσουν κάτι πολύ παραπάνω, ήσουν δικός μας άνθρωπος.
Βαγγέλη, καλό σου ταξίδι…
…….
Δήμητρα Σμυρνή – Δημήτρης Τσιμούρας