Ήταν ο παίκτης που κατάφερε να κάνει τόσο τους κριτές του MasterChef όσο και το τηλεοπτικό κοινό να κλάψει.
Η ιστορία του Ζαχίρ από το Αφγανιστάν μπορεί για λίγο να σκέπασε τις μαγειρικές του ικανότητες, όμως, έφερε στο φως μια ιστορία ζωής από αυτές που ζουν εδώ και χρόνια χιλιάδες μετανάστες, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε άλλες χώρες στις οποίες βρέθηκαν ως τραγικοί πρωταγωνιστές του μεταναστευτικού κύματος.
Ο Ζαχίρ γεννήθηκε στο Αφγανιστάν το 1990. Το 2000 βρέθηκε στην Ελλάδα και ενώ η οικογένεια του προσπαθούσε να τον σώσει από την κτηνωδία του πολέμου στη χώρα.
Για ένα διάστημα προωθήθηκε στο Ιράν, όπου και για αρκετό καιρό διέμεινε και υπό άθλιες -όπως αφηγήθηκε- συνθήκες σε χώρο συγκέντρωσης προσφύγων. Βρέθηκε να δουλεύει σε οικοδομές και εργοστάσια, ξεχνώντας, όπως είπε, για χρόνια το όνειρό του που ήταν να γίνει σεφ.
Όταν έφτασε στην Αθήνα χρειάστηκε να εργάζεται το πρωί και το βράδυ να κοιμάται σε παγκάκια, ενώ με επιμονή και όσα κουράγια του έμεναν φοιτούσε και στο νυχτερινό σχολείο.
Κατά την διάρκεια της δικής του δοκιμασίας δεν ξέχασε τον άνθρωπο που τον βοήθησε να γραφτεί σε δημόσια σχολή μαγειρικής, δεν ξέχασε τον εργοδότη που κάποτε του αρνήθηκε το μεροκάματο, λέγοντας «δεν είμαι μ@@@κας να βάλω στη δουλειά μου έναν εγκληματία Αφγανό» και κέρδισε μία από τις πολυπόθητες ποδιές για τον επόμενο γύρο του τηλεοπτικού μαγειρικού διαγωνισμού.
Οι περιγραφές του για τον πόλεμο, τον τρόπο που αποχωρίστηκε για σχεδόν 20 χρόνια τους γονείς του, η περιπλάνηση και οι περιπέτειες επιβίωσης, αλλά και το εξωτικό πιάτο που στο τέλος παρουσίασε στους κριτές, σίγουρα έκαναν τη δική του συμμετοχή την πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσες έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα στους τρεις κύκλους του μαγειρικού διαγωνισμού.
Πηγή: lifo.gr