Του Δημητρίου Δημηνά – Δικηγόρου
Η Μεγάλη Εβδομάδα, αποτελεί την αποκορύφωση της ιερής περιόδου της Μ.Τεσσαρακοστής, στην οποία συγκεφαλαιώνεται το κοσμοσωτήριο έργο του Χριστού επί της γης. Τα διαδραματιζόμενα φριχτά πάθη του Κυρίου και οι θεσπέσιοι βυζαντινοί ύμνοι με το ανυπέρβλητο περιεχόμενό τους οδηγούν τους πιστούς σε κατάνυξη και προσευχή.
Ο πάντοτε επίκαιρος Αλ. Παπαδιαμάντης θα προτρέψει: «Εισέλθωμεν, αδελφοί, εις τους Ναούς και ίδωμεν άλλον κόσμον Ουράνιον. Ενωθώμεν πνευματικώς γινόμενοι όλοι ίσοι απέναντι του Εσταυρωμένου. Εκεί ας σιγήσουν τα πάθη και ας ακουσθεί η φωνή της συνειδήσεως». Συμφιλίωσή μας με τον Θεό και επαναπροσδιορισμό των σχέσεων μας με τον πλησίον εν αγάπη εστιάζει στο εόρτιο κείμενο του ο βιωματικός Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος. Η προσέγγιση αυτή είναι σήμερα ιδιαίτερα σημαντική σε μια εποχή που η κοινωνία μας τυλίγεται στο ζόφο, την μαυρίλα και την απελπισία, αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο και βέβαιη ελπίδα ζώντας σε ένα αλλοπρόσαλλο κόσμο.
Τα πάθη του Χριστού κατά συγκυρία σηματοδοτούν και συμβολίζουν περισσότερο από κάθε φορά τα πάθη και τα σκληρά πλήγματα που υφίσταται ο λαός και η χώρα μας από τους παντοειδείς προδότες και σταυρωτές της. Σύγχρονοι «Ιούδες» κάποιοι αδηφάγοι και διεφθαρμένοι εκπρόσωποί μας πρόδωσαν την χώρα και τον λαό και τον παρέδωσαν αντί «τριάκοντα αργυρίων» στους αδίστακτους σταυρωτές των «δανειστών» και απάνθρωπων διεθνών «αγορών». Ο κάποτε υπερήφανος Έλληνας αισθάνεται βαθειά πληγωμένος από την απαξίωση, τους εμπαιγμούς, και τους χλευασμούς που δέχτηκε τα τελευταία χρόνια ιδίως από τους υποκριτές φαρισαίους «εταίρους» μας.
Στην περιρρέουσα αυτή ζοφερή ατμόσφαιρα της «σταυρωμένης» Ελλάδας, που την επισκιάζουν η φτώχεια, η απόγνωση και η κατάρρευση των ηθικών αξιών, το πλήθος των Νεοελλήνων αισθάνεται ανασφαλές, αγχωμένο και βαθειά προβληματισμένο για το μέλλον του. Στην τραγική, βέβαια, κατάσταση που περιήλθαμε υπαίτιοι ως ένα σημείο είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Ακολουθώντας τον ρυθμό της υλόφρονας και μηδενιστικής αντίληψης της καταναλωτικής μας κοινωνίας ο μέσος μεταμοντέρνος Έλληνας έπαψε να πιστεύει στο Θεό, αλλά στήριξε την πίστη και την ελπίδα του στις «αγορές». Βυθίστηκε στον ατομικισμό και την ιδιοτέλεια χωρίς ανθρώπινες σχέσεις.
Οι σταυροί που κουβαλάμε στις μέρες μας είναι βαρείς και κάποτε ασήκωτοι. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι το Πάθος και τη Σταύρωση του Κυρίου ακολούθησε η ζωηφόρος Ανάσταση. Εάν πιστέψουμε πραγματικά στη θεότητα του Χριστού και την Ανάστασή Του το φορτίο θα γίνει ελαφρύτερο. Και όπως τη βαρυχειμωνιά διαδέχεται η άνοιξη, έτσι και στην προσωπική μας ζωή και στη ζωή του Έθνους μας, που σήμερα ταπεινώνεται και σταυρώνεται, τη θλίψη θα την διαδεχθεί η αγαλλίαση, την απαισιοδοξία η ελπίδα, το σκοτάδι το φως και η αναστάσιμη χαρά θα επιστρέψει στις ψυχές των σήμερα δοκιμαζομένων και θλιβομένων Ελλήνων.