Κατά τη θεατρική «Ομάδα Σημείο Μηδέν», η «Αντιγόνη» δεν είναι μια μονοδιάστατη τραγωδία αλλά είναι ένας αστερισμός τραγωδιών μέσα στην τραγωδία τού Σοφοκλή.

Τραγωδία δεν βιώνει μόνο η Αντιγόνη αλλά όλα τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σ’ αυτόν τον μύθο, ακόμη και ο Χορός. Καθένα πρόσωπο ζει τη δική του τραγωδία, τραγωδία που είναι διαφορετική από το διπλανό του, τραγωδία που τη βιώνει από τη δική του σκοπιά. Και βέβαια, τραγωδία βιώνει και η ίδια η Δημοκρατία!

Η γνωστή τραγωδία ανέβηκε από την «Ομάδα Σημείο Μηδέν» σε σκηνοθεσία του Σάββα Στρούμπου και παρουσιάστηκε στον εσωτερικό χώρο τού Κάστρου Πλαταμώνα, το βράδυ τής Τετάρτης 7 Αυγούστου 2019, στο πλαίσιο του 48ου Φεστιβάλ Ολύμπου.

 

 

Καθένας ζει τη δική του τραγωδία. Και η Δημοκρατία τη δική της…

Σύμφωνα με την οπτική της θεατρικής «Ομάδας Σημείο Μηδέν», η «Αντιγόνη» είναι μια τραγωδία για τη Διεκδίκηση της Ζωής: «Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία.

Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής – κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του.

Η Αντιγόνη αντιτίθεται, αντιστέκεται. Η στάση της δεν αφορά μονάχα την οικογενειακή διάσταση του ζητήματος. Στον οίκο των Λαβδακιδών κάθε πράξη είναι άμεσα πολιτική, γιατί επηρεάζει άμεσα την πόλη. Ο κατ’ επιλογήν θάνατος της Αντιγόνης αποτελεί κραυγή Ζωής. Επιλέγει τον θάνατο γιατί θέλει να ζήσει ασυμβίβαστα.

 

Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο;

Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον Μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο Μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία:

Η τραγωδία του εξεγερμένου Ανθρώπου: Αντιγόνη

Η τραγωδία της Εξουσίας: Κρέων

Η τραγωδία του Συγκρουσιακού ανθρώπου: Ισμήνη

Η τραγωδία του Λόγου: Αίμων

Η τραγωδία της Προφητείας: Τειρεσίας

Η τραγωδία του βραχυκυκλωμένου ανθρώπου: Ευρυδίκη

Η τραγωδία της Υποτακτικότητας: Φύλακας

Η τραγωδία της Δημοκρατίας: Χορός

Ο Χορός διαρκώς αναζητά το μέτρο. Θέτει ερωτήματα, αμφισβητεί και αυτό-αμφισβητείται, κρίνει και κρίνεται, αναιρεί και αυτό – αναιρείται. Προσπαθεί με μεγάλη αγωνία να ορίσει το δίκαιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος, τον θύτη και το θύμα, χωρίς να υπάρχει καμία εξωκοσμική αρχή να δώσει σαφείς και οριστικές απαντήσεις. Πρόκειται για την Τραγωδία της Δημοκρατίας».

 

Συντελεστές και Ηθοποιοί

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία, διαμόρφωση χώρου, επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος

Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης

Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης

Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο

Photo credits: Αντωνία Κάντα

 

Έπαιξαν:

Αντιγόνη: Έβελυν Ασουάντ

Κρέων: Κωνσταντίνος Γώγουλος

Τειρεσίας – κορυφαία Χορού: Έλλη Ιγγλίζ

Ισμήνη – Αγγελιαφόρος: Ανδρομάχη Φουντουλίδου

Αίμων: Γιάννης Γιαραμαζίδης

Ευρυδίκη – κορυφαία Χορού: Ρόζυ Μονάκη

Φύλακας – Εξάγγελος: Στέλιος Θεοδώρου – Γκλίναβος

Χορός: Η Ομάδα