Η Ιστορία του Πάσχα και τα ανθρώπινα παθήματα.
«Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της αγάπης του Θεού: Όχι ότι εμείς τον αγαπήσαμε, αλλά ότι αυτός μας αγάπησε και έστειλε τον Υιό του, που θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας» (Α΄Ιωάννου 4:10. Νέα μετάφραση Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας)
Πώς μπορούμε να πιστεύουμε στην αγάπη του Θεού όταν φαίνεται να υπάρχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις (ή και αποδείξεις) που τη διαψεύδουν; Τσουνάμι, σεισμοί, τυφώνες, πλημμύρες, φτώχεια, πείνα, αδικία, εκμετάλλευση, αρρώστια, ατυχήματα, πόλεμοι, πανδημία κορωνοϊού.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι το γεγονός των παθημάτων αναμφίβολα αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση στη Χριστιανική πίστη. Ευαίσθητα πνεύματα ρωτούν εάν ο ανθρώπινος πόνος μπορεί να συμβιβασθεί με τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού. Ένας συγγραφέας προχωράει ακόμα πιο πέρα για να εκφράσει αυτό που για πολλούς δεν επιτρέπεται να βγει από τα χείλη τους, που πιθανόν κι εμείς το σκεφτήκαμε αλλά ποτέ δεν τολμήσαμε να το ξεστομίσουμε: «Αν πράγματι ο Θεός κυβερνάει τον κόσμο… γιατί είναι τόσο ιδιότροπος και άδικος; Πρόκειται μήπως για κάποιον τεράστιο σαδιστή που ικανοποιείται να μας βλέπει να σφαδάζουμε από τον πόνο;»
Αυτό που η Αγία Γραφή κάνει, δεν είναι να μας λύσει το πρόβλημα του πόνου αλλά να μας δώσει τη σωστή προοπτική από την οποία να το δούμε. Εάν την υιοθετήσουμε, τότε κάθε φορά που θα βρισκόμαστε σε μεγάλη αγωνία, θα ανηφορίζουμε στο λόφο που ονομάζεται Γολγοθάς και από κει θα βλέπουμε και θα αξιολογούμε τις τραγωδίες της ζωής.
Αυτό που κάνει τον πόνο αβάσταχτο δεν είναι τόσο αυτός ο ίδιος ο πόνος που καλούμαστε να υποφέρουμε, όσο το αίσθημα ότι ο Θεός δεν νοιάζεται. Φανταζόμαστε τον Θεό να βρίσκεται ξαπλωμένος σε μια ουράνια αναπαυτική πολυθρόνα αδιάφορος μπροστά στα παθήματα του κόσμου. Ακριβώς αυτή τη συκοφαντική παραμόρφωση του Θεού, ο Σταυρός την κάνει θρύψαλα. Θα πρέπει να δούμε τον Θεό όχι σε μια αναπαυτική πολυθρόνα, αλλά επάνω στον Σταυρό. Επειδή ο Θεός που επιτρέπει σε μας να υποφέρουμε, υπέφερε εκεί ο ίδιος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και συνεχίζει να υποφέρει στα δικά μας πρόσωπα σήμερα. Ο Θεός μας είναι ένας πάσχων Θεός, δεν έχει ανοσία στα παθήματα. Πρέπει να Τον δούμε να κλαίει πάνω στην αμετανόητη πόλη της Ιερουσαλήμ και να πεθαίνει επάνω στον Σταυρό.
Μια λεπτομέρεια στην ιστορία του Πάσχα μου κινεί πάντοτε το ενδιαφέρον: Γιατί ο Ιησούς διατήρησε τα σημάδια από τη σταύρωσή Του; Πιθανόν θα μπορούσε να έχει ένα αναστημένο σώμα χωρίς αυτά τα σημάδια, και όμως διάλεξε να τα διατηρήσει και να αναγνωρίζεται απ’ αυτά. Θα μπορούσε κάποιος να τα δει με τα μάτια του και να βάλει το χέρι του σ’ αυτά, όπως ο Θωμάς.
Πιστεύω ότι η ιστορία του Πάσχα θα ήταν ελλιπής χωρίς αυτά τα σημάδια στα χέρια, τα πόδια και την πλευρά του Ιησού. Τα σημάδια, γι’ Αυτόν είναι ένα χαρακτηριστικό της ζωής στον πλανήτη μας, μια διαρκής υπενθύμιση εκείνων των ημερών του περιορισμού και των παθημάτων Του.
Παίρνω θάρρος από τα σημάδια του Ιησού. Από τη σκοπιά του ουρανού, αποτελούν το πιο φοβερό γεγονός που ποτέ έλαβε χώρα στην ιστορία του κόσμου. Όμως, ακόμη κι αυτό το γεγονός της σταύρωσης, το Πάσχα το μετέτρεψε σε ανάμνηση. Εξαιτίας του Πάσχα, μπορώ να ελπίζω ότι τα δάκρυα που χύνουμε, τα χτυπήματα που δεχόμαστε, ο συναισθηματικός πόνος, η κραυγή αγωνίας για τον κορωνοϊό, η βαθιά θλίψη για φίλους και αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν, όλα αυτά θα γίνουν αναμνήσεις, όπως τα σημάδια του Ιησού. Τα σημάδια ποτέ δεν σβήνουν τελείως, αλλά ούτε και μας πληγώνουν άλλο πια. Θα έχουμε καινούρια σώματα, καινούριους ουρανούς και καινούρια γη. Θα έχουμε μια καινούρια αρχή, μια Πασχαλινή αρχή.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο τρόποι θεώρησης της ανθρώπινης ιστορίας. Ο ένας τρόπος είναι να εστιάσουμε την προσοχή μας στους πολέμους και τη βία, στην αθλιότητα, τον πόνο, την πανδημία, την τραγωδία και τον θάνατο. Από αυτήν τη άποψη το Πάσχα φαίνεται σαν μια παραμυθένια εξαίρεση, μια εντυπωσιακή αντίφαση στο όνομα του Θεού. Αυτό δίνει κάποια παρηγοριά, αν και ομολογώ ότι όταν ο καλύτερος παιδικός μου φίλος έφυγε από τη ζωή με τραγικό θάνατο, η θλίψη ήταν τόσο πολύ βαθιά, που κάθε ελπίδα στη ζωή μετά θάνατον φαινόταν ισχνή και ανυπόστατη.
Υπάρχει, όμως, ένας άλλος τρόπος θεώρησης του κόσμου. Εάν πάρω το Πάσχα ως το σημείο εκκίνησης, ως ένα αδιάσειστο γεγονός για το πώς ο Θεός αντιμετωπίζει εκείνους που αγαπάει, τότε η ανθρώπινη ιστορία γίνεται η αντίφαση και το Πάσχα γίνεται το προοίμιο της τελικής πραγματικότητας. Η ελπίδα τότε ρέει σαν λάβα κάτω από το φλοιό της καθημερινής ζωής.
Αυτό ίσως περιγράφει και την αλλαγή στην προοπτική των μαθητών του Κυρίου καθώς κάθονταν σε κλειδωμένα δωμάτια συζητώντας τα ακατανόητα συμβάντα της Κυριακής του Πάσχα (Λουκάς 24:21· Ιωάννης 20:19-20). Υπό μια έννοια τίποτα δεν έχει αλλάξει: η Ρώμη εξακολουθούσε να έχει υπό την κατοχή της την Παλαιστίνη, η επικήρυξη των μαθητών από τις θρησκευτικές αρχές εξακολουθούσε να ισχύει, ο θάνατος και το κακό εξακολουθούσαν να βασιλεύουν. Βαθμιαία, όμως, το σοκ της συνειδητοποίησης της νίκης του Ιησού επάνω στον θάνατο με την ανάστασή Του, έδωσε τη θέση του σε ένα παρατεταμένο κύμα χαράς. Εάν ο Θεός μπόρεσε να το κάνει αυτό… Τότε… και για μας η ζωή, τα παθήματα και η ιστορία του κόσμου έχουν άλλο νόημα. Τότε μπορώ να συνεχίζω να Τον λατρεύω και να Τον προσμένω. Τότε ο Θεός «Θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους (μας) και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια· ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν. Και αυτός που καθόταν στο θρόνο είπε: ‘Να, όλα τα κάνω καινούρια’»(Αποκάλυψη 21:4,5).
Με τις πιο θερμές ευχές
Για ένα αληθινά ευλογημένο Πάσχα
Αιδέσιμος Ιωάννης Υφαντίδης