Επειδή νιώθω την ανάγκη για μια θετική και ευχάριστη νότα, σήμερα θα μιλήσω για τον John Wood.

Ο John Wood, παραμένει για μένα ένα σύμβολο έμπνευσης, δημιουργικότητας και αλτρουισμού, κάτι που το έχουμε ανάγκη στις μέρες μας όσο ποτέ.

Στη δεκαετία του 1990, ο Wood βρισκόταν σε υψηλόβαθμη θέση στην Microsoft και ταξίδευε σε όλο τον κόσμο για projects της εταιρείας του.

Όταν κάποια στιγμή ένιωσε κουρασμένος, άφησε το laptop του στο σπίτι και πήγε ένα ταξίδι αναψυχής στα Ιμαλάια.

Στο Νεπάλ επισκέφτηκε ένα δημοτικό σχολείο, του οποίου ο δάσκαλος, άνοιξε ένα κλειδωμένο ντουλάπι και του έδειξε ένα πολύχρωμο βιβλίο ( έναν τουριστικό οδηγό), το οποίο είχε αφήσει εκεί πριν καιρό ένας τουρίστας.

-Κοίταξε αυτό, του είπε ο δάσκαλος με θαυμασμό.

-Γιατί το έχεις κλειδωμένο; άφησε τα παιδιά να το κρατήσουν, είπε ο Wood.

Θα το καταστρέψουν, απάντησε ο δάσκαλος και είναι το μόνο βιβλίο που έχουμε.

Ο John Wood δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξή του. Αμέσως μετά, μπήκε σε ένα Internet Cafe και έστειλε ένα μήνυμα σε όλους τους φίλους του, να ετοιμάσουν βιβλία γι’ αυτόν.

Ένα χρόνο μετά, 35 χρονών και αφού παραιτήθηκε από την Microsoft, επέστρεψε στο σχολείο με 3.000 βιβλία, τα οποία μετέφεραν έξι γάιδαροι.

Αυτή, ήταν η αρχή της δημιουργίας ενός νέου οργανισμού, με το όνομα: «Books for Nepal» (Βιβλία για το Νεπάλ). Αργότερα, μεγάλωσε και μετονομάστηκε σε : «Room to Read» (Αναγνωστήριο).

Το «Room to Read» λειτουργεί σε 20 αναπτυσσόμενες χώρες (του Τρίτου Κόσμου), με στόχο την αύξηση των ποσοστών αλφαβητισμού (γνώση γραφής και ανάγνωσης), αλλά και τον αγώνα για ίσα δικαιώματα στη μόρφωση και για τα δύο φύλα.

Έχει βοηθήσει 25 εκατομμύρια παιδιά, μέσω προγραμμάτων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Αργότερα, δημιούργησε και έναν δεύτερο οργανισμό, με το όνομα: « U-GO», με σκοπό να δοθούν υποτροφίες για πανεπιστημιακές σπουδές.

Και οι δύο οργανισμοί έχουν συγκεντρώσει 750 εκατομμύρια δολάρια.

Όλη αυτή η άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία γράφτηκε από τον Wood ως αυτοβιογραφία, με τίτλο: «Leaving MIcrosoft to Change the World».

Το βιβλίο το διάβασα δυο φορές στην αγγλική γλώσσα, γιατί με άγγιξε ιδιαίτερα. Σήμερα, βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Επιμελητηρίου Πιερίας.

 

Ο Wood έγραψε και ένα παιδικό βιβλίο! Έχει πάρει πολλά βραβεία για την πολύτιμη δουλειά του, όσον αφορά την εξάλειψη του αναλφαβητισμού παγκοσμίως, (Global Literacy). Ταξιδεύει 200 μέρες το χρόνο, μιλώντας με πάθος για το σκοπό των δύο οργανισμών, αναζητώντας οικονομικούς πόρους. Ασχολείται με το διάβασμα, το τρέξιμο (του αρέσει να παίρνει μέρος σε μαραθώνιους), την πεζοπορία ανά τον κόσμο, τα ταξίδια και το κρασί.

Γιατί αναφέρομαι σήμερα σε αυτόν τον άνθρωπο;

Αρχικά να πω, ότι του έστειλα μία επιστολή στο San Francisco της California, όπου στεγάζεται το γραφείο του και του ζήτησα βοήθεια για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κατερίνης, όταν αυτή «δεν ήταν στα καλά της». Ο Wood, μου αρνήθηκε τη βοήθεια που του ζήτησα, εξηγώντας μου, ότι η χώρα μου ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι αυτός ασχολείται μόνο με τριτοκοσμικές χώρες.

Απολύτως κατανοητό, αλλά όπως λέμε και στην άλλη μου πατρίδα, it doesn’t hurt to ask, σωστά;

Συνεχίζει, όμως, να μου μιλάει μέσα από αυτό το αξιόλογο έργο. Με συγκινεί αυτή η επικοινωνία του βιβλίου με κάποιον που δεν το έχει. Μια πολύτιμη επαφή που την καταλαβαίνουν μόνο αυτοί που είχαν τέτοια εμπειρία, όπως εγώ για παράδειγμα.

Το δικό μου, μοναδικό βιβλίο στην Κατερίνη του ’60 ήταν ο Κόμης Μοντεχρίστο.

Με συγκινεί το γνήσιο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας. Ο John Wood είχε μία από τις καλύτερες θέσεις στην Microsoft. Την άφησε όμως, γιατί τον συγκίνησε η επαφή του με τα παιδάκια του Νεπάλ και αργότερα με τα παιδιά που δεν είχαν τη δική τους ευκαιρία στα γράμματα, στο διάβασμα, στα βιβλία, στο Πανεπιστήμιο. Δεν έμεινε στο συναίσθημα. Σήκωσε τα μανίκια και άρχισε τη σκληρή δουλειά.

Το CNBC, δημοσίευσε τον Σεπτέμβριο του 2010 μια επιστολή του, με τίτλο: «Memo to Billionaires – We’ re Ready for You» ( Υπόμνημα στους δισεκατομμυριούχους –  Είμαστε έτοιμοι για εσάς), όπου τους ζητάει να χρησιμοποιήσουν μέρος των χρημάτων τους για το καλό των άλλων.

Δεν μπόρεσα να μη γελάσω με τον τίτλο αυτό! Τι άλλο θα μας πει, σκέφτηκα και πώς αλλιώς θα το εκφράσει;

Μέσα στην επιστολή του αναφέρει το εξής: «Κάθε χρόνο που τα πλούτη του κόσμου κάθονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς, είναι και ο χρόνος που εκατομμύρια οικογένειες συνεχίζουν να ζουν στην απόλυτη φτώχεια».

Τέλος, θα σας αφήσω να σκεφτείτε τη δική μας πραγματικότητα σήμερα, τη δική μας χώρα και τα δικά μας παιδιά.

Έχει ο John Wood κάτι να μας πει; κάτι πιο προσωπικό, πρακτικό και άμεσο; Έχουμε τη σωστή νοοτροπία για να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα;

Στο μεταξύ μπορείτε να ακολουθήσετε τη δουλειά του στο «Room to Read», σε facebook, Twitter and LinkedIn.

 

*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις.