της Νένας Μεϊμάρη
Και ξεκινάω δυναμικά τη χρονιά μου με τη φωτογραφία που έχει κατακτήσει την καρδιά μου και την ανακηρύσσω φωτογραφία της χρονιάς. Της περασμένης χρονιάς. Δεν χρειάζεται να ανήκω στο National Geographic staff για να το δηλώσω αυτό.
Αν δεν κάνω λάθος, η φωτογραφία παίρνει σάρκα και οστά σε ένα χωριό στην Πελοπόννησο, στον εξωτερικό χώρο ενός καφενείου. It’s COVID season. Τα παιδιά δουλεύουν από το σπίτι. Μόνο που το σπίτι δεν έχει Internet και τους φιλοξενεί το καφενείο (του χωριού, φαντάζομαι). Με τη μάσκα να καλύπτει το μισό προσωπάκι, τα βιβλία ανοιχτά και τα cell phones ακουμπισμένα στις άσπρες κολοκύθες.
Και να που πέφτω έξω ακόμη μια φορά. Εγώ την κολοκύθα τη μετατρέπω σε νόστιμη σούπα βελουτέ. Η θεία μου την κάνει γλυκιά πίτα. Στην Αμερική τις απολαμβάναμε με ζάχαρη και κανέλα επάνω, στη γιορτή των Ευχαριστιών.
Να τη δω να μετατρέπεται σε ακαδημαϊκό εργαλείο δεν το περίμενα. Ωστόσο η φωτογραφία με τρελαίνει. Επιτρέπει τη φαντασία μου (που οργιάζει, όπως έλεγε ο άντρας μου όταν ήταν εν ζωή), να τη μεταφράσει όπως αυτή θέλει.
Το παλιό με το καινούριο, το παραδοσιακό με το εκκεντρικό, το απλό με το περίπλοκο, το φθηνό με το ακριβό, το άσπρο με το μαύρο, το ήσυχο με το θορυβώδες, το μυρωδάτο με το άοσμο, το φυσικό με το τεχνητό. Ένα αλλόκοτο αλλά συγχρόνως ταιριαστό ζευγάρωμα.
Ένα ζευγάρωμα που ξεπερνάει το «κανονικό», πετάει στα σκουπίδια το «καθώς πρέπει» και κάνει τη δουλειά του. Στο τέλος της υπόθεσης και σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν έχει σημασία; Αυτό δεν μετράει;
Ναι, λέω εγώ και συνεχίζω. Τα παιδάκια. Δεν τα βλέπω καθαρά αλλά τα έχω ήδη συμπαθήσει. Θα ήθελα να τα αγκαλιάσω ένα-ένα και να τα πω πόσο γενναία, δημιουργικά και πολυμήχανα είναι. Σπάζοντας κάθε κατεστημένο και αδιαφορώντας για το άμεσο περιβάλλον που κάθε άλλο παρά academics θυμίζει, δουλεύουν στο προσωπικό τους project. Έχουν τεράστιες ικανότητες προσαρμογής (unbelievable sense of adapting), μας έλεγαν οι ψυχολόγοι, οι καθηγητές μας και οι ερευνητές της εκπαίδευσης.
Το μόνο σίγουρο. Η φωτογραφία το βροντοφωνάζει χωρίς λόγια.
Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε περισσότερο δημιουργικοί όταν υπάρχει μια τάξη και μια κανονικότητα γύρω μας, χωρίς αυτό να είναι πάντα εφικτό. Και αυτό γιατί η ζωή μας αναγκάζει κάποιες φορές να ψάξουμε τις λύσεις μας μέσα στο γκρίζο, το ανακατεμένο και το αλλόκοτο. Η εικόνα που βρίσκουμε τον εαυτό μας δεν είναι πάντοτε η αγαπημένη μας. “C’est la vie”, λένε οι Γάλλοι και αναρωτιέμαι εμείς οι μη Γάλλοι τι θα κάνουμε με τη φράση αυτή.
Δεν χορταίνω να παρατηρώ τα παιδάκια στη φωτογραφία να ασχολούνται με την προσωπική τους δουλειά, κάνοντας το “c’est la vie” να φαίνεται παιχνιδάκι. Προς στιγμήν τους κάνω ήρωες μου και θέλω να μιμηθώ τα προσόντα τους.
Είμαι περίεργη πού θα βρίσκονται 20 χρόνια μετά. Τι θα έχουν διαλέξει επαγγελματικά, πού θα ζουν, πώς θα είναι οι οικογένειές τους.
Αυτό που πιστεύω είναι ότι θα τα καταφέρουν με ό,τι η ζωή τους φέρει μπροστά τους γιατί ήδη το έχουν κάνει. Και η φωτογραφία το πιστοποιεί!
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι μέρος του άρθρου «Εικόνα που δεν περιποιεί τιμή σε κανένα: Τηλεκπαίδευση σε καφενείο με κινητά…σε κολοκύθες (Photo)» από τις 19/11/2020. Πηγή: www.topontiki.gr