Πολλή ζέστη σήμερα και βαρέθηκα μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
Ένα deja vu ζούμε εμείς οι άνθρωποι που καλύπτει ότι έχει να κάνει με εμάς.
Deja vu moments όλη η ζωή μας. Ακούω για εκτεταμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ο άλλος εδώ κοντά μας συνεχίζεται κανονικά, και το deja vu δεν λέει να τελειώσει!!!
Εχθές το βράδυ διάβασα το βιβλίο του αγαπητού συμπολίτη και φίλου μας κ. Θόδωρου Τσιώτσιου, ένα άτυπο κείμενο που αναφέρεται στην παιδική του ηλικία μέχρι τα τελευταία χρόνια και στους πολέμους της χώρας μας.
Μια αναφορά στα διάφορα που έχει περάσει και πως αυτά επηρέασαν το δικό του deja vu.
Αρχίζοντας από την ζωή του στο χωριό του, Καταφύγιο Κοζάνης, μας δίνει λεπτομέρειες για τους Γερμανούς και την φυγή τους για να μην σκοτωθούν από τον εχθρό, λεπτομέρειες της καθημερινότητας στην κατοχή, της δύσκολης επιβίωσης, της πείνας και στη συνέχεια πως ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή τους έφτασε μέχρι σήμερα.
Respect και μόνο Respect. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η σκηνή, όπου η μητέρα του τους έδωσε μία φέτα ψωμί και 3 ελιές καθώς πήραν τον δρόμο για το βουνό.
Προσπάθησα να καταλάβω τι σημαίνει μία φέτα ψωμί και 3 ελιές για ένα παιδάκι, και έτσι πήρα και δοκίμασα να δω μόνη μου.
Στις 3 ελιές δεν κατάλαβα καν τι ακριβώς καταναλώνω και έτσι σταμάτησα στις 2 φέτες και 14 ελιές.
Να καταλάβετε που είμαστε σήμερα!!! Εγώ δηλαδή, για μένα μιλάω!!!
Εντύπωση μου έκανε επίσης και η εμπειρία του ως υλοτόμος στην Γαλλία, μαζί με άλλους Έλληνες, και θυμήθηκα χρόνια πριν πήγα την ανεψιά μου στην Πολωνία, σε μία αμερικάνικη κατασκήνωση.
Ήταν Δεκέμβριος και έκανε πάρα πολύ κρύο, οπότε έμενα μέσα όλη μέρα, μόνη μου στο δωμάτιο στην άλλη πλευρά του ξενοδοχείου, το οποίο δεν είχε κανένα αγγλικό κανάλι, ούτε και γαλλικό.
Όλη την ημέρα διάβαζα και κοιτούσα το πολωνικό κανάλι που έδειχνε τους ξυλοκόπους της χώρας και την πολύ δύσκολη δουλειά τους.
Απίστευτο μου φαινόταν και απίστευτο μου φαίνεται και για τον κ. Θόδωρο. Δεν την έχω ακούσει ποτέ αυτήν την ιστορία.
Το κείμενο του κ. Θόδωρου μου θύμισε την ανθρωπολόγο Margaret Mead, όταν μας έβαζαν οι καλόγριες στο κολλέγιο να διαβάζουμε τα δικά της γεγονότα. Μου άρεσε πολύ να την διαβάζω.
Το κείμενο του φίλου μας θα πρέπει να αποτελεί μέρος της συλλογής τέτοιων ντοκουμέντων, με ανθρωπολογική και πολιτιστική αξία, και αν το είχε στα χέρια της η Εβραϊκή κοινότητα της Βοστώνης, δεν θα άφηνε να χαθεί ούτε μία λέξη.
Δεν γνωρίζω αν έχουμε τέτοια συλλογή εδώ στην Πιερία και αν την έχουμε, ποιος είναι ο θεσμός που κάνει την καταγραφή.
Με λίγα λόγια deja vu!!!! Κ. Θόδωρε, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα βιβλία σου, για τις πολύτιμες λεπτομέρειες της ζωής σου, για τα μαθήματα που έμαθα και τις γνώσεις αυτής της περιόδου. Το κείμενό σου θα ταξιδέψει στο Τορόντο του Καναδά γιατί θέλει να το διαβάσει η θεία μου εκεί.
Τέλος να αναφέρω ακόμα μια φορά ότι ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι όταν διαβάζουμε τη βιογραφία ενός ατόμου, γιατί οι εμπειρίες καταγράφονται έντονα στην ψυχή μας και προσθέτουν το δικό τους χρώμα στον ψυχισμό μας, συνεχίζοντας το δικό μας deja vu!!!!
