της Νένας Μεϊμάρη
Κάποιες έννοιες πρέπει να τις δω γραμμένες στην αγγλική γλώσσα για να τις καταλάβω σε βάθος. Για να τις αρπάξει η καρδιά μου και να τις κάνει βίωμα, πρέπει το μυαλό μου μαζί με τη ματιά μου να δουν τα ξένα γράμματα. Συμβαίνει αυτό σε εμάς που κουβαλάμε δύο κουλτούρες και δύο γλώσσες. Επιστημονικά ονομάζεται compound bilingualism – σύνθετη διγλωσσία. Προσωπικά ζητάω την κατανόηση όλων εσάς που δεν πάσχετε από αυτό το πράγμα. Έτσι λοιπόν, παίρνω τη λέξη στα σοβαρά και τη ζω, άρα την καταλαβαίνω σε όλη της την διάσταση. Η λέξη τότε παίρνει σάρκα και οστά και κατά συνέπεια, φέρνει ψυχή επάνω της. Γίνεται πραγματικότητα. Μετά την πραγματικότητα, έρχονται οι ζωντανές εικόνες. Εκεί γίνεται το μεγάλο πάρτι. Εικόνες μαύρες, άσπρες, χρώματα όλων των λογιών, designs, φωνές και πρόσωπα και καταστάσεις. Έντονες αναμνήσεις. Μια ζωή, ολόκληρη η δική σου ζωή. Ατέλειωτη. Φτάνεις και στα πρόθυρα να πεις ότι σ’ έχει κουράσει λίγο.
Σ’ έχει κουράσει γιατί το φίλτρο σου πλέον είναι το suffering. Βλέπετε για εμένα η λέξη suffering έχει μεγαλύτερη ένταση από τη λέξη βάσανο, ταλαιπωρία. Η λέξη από μόνη της εκφράζει μεγαλύτερο και βαθύτερο πόνο. (Κάτι σαν χίλιες θλίψεις μαζί.) Και πρέπει να τη ζήσω την έννοια σε βάθος για να μπορέσω να καταλάβω και να εκτιμήσω την επόμενη έννοια που θέλω και που είναι γιορτάζω. Γιορτάζω, ας πούμε, το Πάσχα.
Γιατί κάποιοι από εμάς θα γιορτάσουμε το Πάσχα μέσα από την εμπειρία του suffering που συμβαίνει να κυλάει δίπλα δίπλα με το αίμα μας, στις φλέβες μας.
Δεν είναι ότι δεν θέλουμε να γιορτάσουμε. Είναι ότι η γιορτή μας έχει άλλο χρώμα από τη δική σας. Έχει άλλη υφή, άλλη γεύση, ακούγεται και φαίνεται αλλιώς. Έχει διαφορετική επιρροή επάνω μας. Νιώθουμε ένα τσίμπημα που πονάει όταν μας αγγίζει η έννοια της δικής μας γιορτής.
Παραμένει όμως γιορτή και συνεχίζει να βγαίνει από την καρδιά μας. Θα μας κάνει να χαμογελάσουμε έστω και λίγο. Θα φάμε τα νόστιμα πασχαλινά. Θα μιλήσουμε κιόλας με φίλους μας. Η προσπάθειά μας, που μόνο gargantuan μπορώ να τη χαρακτηρίσω θα είναι εμφανής, δεν μπορεί να σας ξεφύγει και δεν μπορεί παρά να μας δώσει έστω και λίγη χαρά και λίγη αισιοδοξία, λίγη ελπίδα ότι καλύτερες ημέρες έρχονται και για εμάς. Και ότι αυτός ο πολύ στενός και στενάχωρος δρόμος που βαδίζουμε θα μας βγάλει στον κανονικό δρόμο της ζωής, δυνατές και πρόθυμες να συνεχίσουμε η καθεμιά το προσωπικό της ταξίδι.
Πόσο το εύχομαι αυτό Θεέ μου!
Το συγκεκριμένο κείμενο και βίντεο το αφιερώνω σε όλες τις γυναίκες που έχουν χάσει τον αγαπημένο τους, που έχουν μείνει μισές και καλούνται να γιορτάσουν αυτό το Πάσχα σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Σε όλες αυτές που περπατάνε χέρι-χέρι με την έννοια του suffering σε όλο του το μεγαλείο. Γνωρίζουν αυτές πολύ καλά τι εννοώ.
Αυτή τη χρονιά, την τόσο περίεργη και δύσκολη, κάντε το Πάσχα σας μια αξέχαστη εμπειρία και όχι απλά μια γιορτή.