της Νένας Μεϊμάρη*
«Κάθε μυθιστόρημα είναι έργο μυθοπλασίας, κι ωστόσο πάντοτε διεισδύουν σε αυτό πράγματα ή καταστάσεις που όντως συνέβησαν κάποτε ή θα μπορούσαν να συμβούν», μας λέει ο συγγραφέας και θα συμφωνήσω και εγώ με αυτή την αλήθεια.
Ο ήρωας της ιστορίας χάνει τη νεαρή γυναίκα του και βυθίζεται στην απόλυτη άβυσσο όπου και προσπαθεί να κατανοήσει τη σημασία της απώλειας και να δουλέψει το προσωπικό του πένθος.
Διανύει τα πρώτα βήματα της νέας του κατάστασης δειλά και φοβισμένα, ενώ αρχίζει να σχεδιάζει με το γκρίζο μολύβι του στο τεράστιο άσπρο μπλοκ, την καινούρια του ζωή. Μεταμορφώνεται σε έναν σύγχρονο designer, αφήνει τη φαντασία του να μεταφράσει γι΄αυτόν τις διάφορες σκηνές της καθημερινότητάς του. Θα πιει τον καφέ του μόνος του και θα νιώσει θλίψη και θυμό. Θα πάει τον γιο του στο σχολείο και μετά θα τον πάρει και θα νιώσει την απόλυτη δυστυχία. Θα παραγγείλει το αγαπημένο του γεύμα από το γνωστό μπιστρό και έκπληκτος θα διαπιστώσει ότι δεν έχει πλέον την ίδια γεύση.
Πάλι καλά που έχει γεύση θα πω εγώ!
Το μυαλό του θα μπλοκάρει και θα σταματήσει να γράφει, (είναι συγγραφέας), γιατί το μπλοκάρισμα έχει ήδη ακουμπήσει την άδεια του καρδιά και έτσι δεν έχει πλέον να πει τίποτε το σπουδαίο.
Όλο αυτόν τον καιρό γράφει γράμματα στη λατρεμένη και νεκρή γυναίκα του και τα πηγαίνει στο μνήμα της όπου και τα αφήνει μαζί με μπουκέτα από λουλούδια.
Νόμιζα μόνο εγώ είμαι η περίεργη της υπόθεσης.
Όμως η ζωή δεν σταματάει ούτε και κάνει διαλείμματα. Ένα ποτάμι που ταξιδεύει χωρίς σταματημό και σε παρασέρνει με το έτσι θέλω και χωρίς εσύ να το καταλάβεις. Οξυγόνο που μπαινοβγαίνει στα πνευμόνια σου και γίνεται ένα μαζί σου. Έρχεται το ποτάμι με το αφρισμένο καθαρό νερό και ξεπλένει την πληγωμένη σου καρδιά, παρασύρει στο άπειρο την απογοήτευσή σου, το οξυγόνο αρχίζει σιγά-σιγά να επουλώνει την πληγή σου και να καθαρίζει τη θολή ματιά σου.
«Στο τέλος πρέπει να νικάει πάντα η ζωή κι όχι ο θάνατος», διαβάζουμε στο βιβλίο του Μπαρρό.
Αυτό θα ειπωθεί όταν «το πένθος ωριμάσει» όπως άκουσα τον Αύγουστο Κορτώ να λέει στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Η άλλη Κατερίνα». Brilliant statement! Γιατί το πένθος είναι κάτι ζωντανό, έχει καρδιά και ψυχή και οφείλεις να το σεβαστείς και να του δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται να ξεθυμάνει.
It’s a very interesting and intense process. Καλά θα κάνεις να είσαι έτοιμος για κάθε είδους εκπλήξεις. Το νόημα στη ζωή σου, οι σχέσεις σου με τους άλλους, η επιμέλεια του παιδιού σου, η αγάπη για τον εαυτό σου, λίγη ανανέωση, ψυχική και σωματική.
Και ο έρωτας; Αχ αυτός ο έρωτας!
Με φόντο το Παρίσι και τη ρομαντική κουλτούρα, το καλό κρασί και τη γαλλική κουζίνα, πώς δεν θα μιλήσει κανείς για αγάπη και έρωτα;
«Όταν είναι κανείς ερωτευμένος, πετάει την καρδιά του πάνω από τον τοίχο και ύστερα πηδάει κι εκείνος πίσω της».
Αυτό και έκανε ο ήρωας της ιστορίας.
Δεν θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλίο του Μπαρρό καταθλιπτικό, ούτε μελαγχολικό ούτε και ενοχικό και ας αναφέρεται στον θάνατο και στο πένθος. Είναι μια ιστορία αγάπης που τελειώνει βίαια και πολύ νωρίτερα από την ώρα της, όπως την έχουμε βιώσει πολλοί από εμάς. Είναι όμως και ιστορία ελπίδας, ζωής, ομορφιάς, ανθρωπιάς, υπόσχεσης.
Πρωτίστως μια ιστορία του έρωτα που ξεπερνάει το σκοτάδι και σε μεταφέρει και πάλι πίσω στο φως.
«Η αγάπη αγγίζει κάθε κόσμο».
Έτσι είναι Νικολά Μπαρρό!
*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή που ενημερώνεται τακτικά με χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα, μουσικά κομμάτια και τη δική σας φωνή, και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις.