της Νένας Μεϊμάρη

Η κόκκινη πόρτα μου είναι το σημείο αναφοράς του σπιτιού μου. Όταν είναι να μου φέρουν ένα πακέτο ή γράμμα, εξηγώ «το σπίτι με την κόκκινη πόρτα».

Η πόρτα έγινε με μεγάλο μεράκι. Ήταν η παλιά του σπιτιού πριν την ανακαίνιση και αποφασίσαμε να την κρατήσουμε και να την αλλάξουμε χρώμα. Τελικά ας την κάνουμε κόκκινη να μας θυμίζει Χριστούγεννα όλο τον χρόνο είπαμε. Και ήμασταν χαρούμενοι ώσπου ήρθε η τραγωδία και πάγωσαν τα Χριστούγεννα ξαφνικά και απότομα.

Για δύο χρόνια σχεδόν την περνούσα και αντιπερνούσα και δεν έβλεπα το χρώμα της. Μια πόρτα χωρίς χρώμα. Και κατάλαβα ότι ακόμη και ένα απλό χρώμα, το όποιο χρώμα, πρέπει να αγγίζει και την καρδιά σου και όχι μόνο τα μάτια σου. Αλλιώς δεν έχει νόημα ούτε και παίζει ρόλο στη ζωή σου.

Τα φετινά Χριστούγεννα αποφάσισα να ξαναδώ το χρώμα της πόρτας μου όσο και να είμαι βυθισμένη μέσα στα μαύρα (και δεν εννοώ τα μαύρα ρούχα που φοράω). Εννοώ sadness!

Εννοώ όλα αυτά που νιώθουμε εμείς που πενθούμε βαριά και είμαστε πολλοί αυτά τα Χριστούγεννα. Πάρα πολλοί. Γνωρίζω προσωπικά γυναίκες που πρόσφατα έμειναν μόνες και αποφεύγω να τις φέρνω στο μυαλό μου γιατί δεν θέλω να θυμάμαι τι τις περιμένει. Απλώς ρωτάω μετά από κάθε περιστατικό «Μπορεί να ζήσει; Μπορεί να φροντίσει τα παιδιά της οικονομικά;»

Ύστερα τις μπλοκάρω από το μυαλό μου γιατί η σκέψη τους με θλίβει αβάσταχτα.

Καθώς έχουμε ήδη μπει στο γιορτινό πνεύμα (κάθε χρόνο και πιο νωρίς), έχω αποφασίσει να κάνω «χριστουγεννιάτικες κινήσεις», έστω κι αν δεν τις εννοώ από καρδιάς. Θα κάνω την προσπάθειά μου να πάω ενάντια σ’ αυτό το άθλιο ποτάμι που βρέθηκα εν ριπή οφθαλμού και με παρασύρει και εγώ δεν ξέρω πού. Ίσως μου συμβεί αυτό που λέει ο σοφός λαός «Τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Και σαν «αθεράπευτη contrarian» όπως με αποκαλούσε ο Ιγνάτιος, ίσως μπορέσω και δω το κόκκινο χρώμα της πόρτας μου να καταπίνει το μαύρο από επάνω μου και έτσι να μπορέσω να διανύσω την εμπόλεμη ζώνη των γιορτών.

Γιατί οι γιορτές για εμάς είναι εμπόλεμη ζώνη κυριολεκτικά. Δεν ξέρεις τι θα σου έρθει και από πού. Εύχεσαι μόνο να βγεις ζωντανή από αυτό το μένος και να προχωρήσεις ξανά.

Να μην ζήσετε ποτέ τέτοιες μέρες σας εύχομαι.

Γιορτινές κινήσεις, λοιπόν. Θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα για εμάς πρώτα και μετά για τα παιδιά μας (αν έχουμε). Σήμερα θα αρχίσω με χριστουγεννιάτικη μουσική σε στυλ smooth jazz. Και ενώ ακούτε τη γιορτινή μουσική θα σας δώσω και τη συνταγή από το αγαπημένο μου γιορτινό κέικ που είναι μεν χριστουγεννιάτικο, αλλά εγώ το κάνω όποτε το επιθυμήσω. Συνοδεύει τέλεια τον καφέ και το τσάι.

Κέικ κράνμπερι
Cranberry cake

2 φλυτζάνια αλεύρι
2 φλυτζάνια ζάχαρη
1 ½ κουταλάκι του γλυκού μπέικιν
½ κουταλάκι του γλυκού σόδα μαγειρική
½ κουταλάκι του γλυκού μοσχοκάρυδο
¼ κουταλάκι του γλυκού αλάτι
110 γραμμάρια ανάλατο βούτυρο
1 φλυτζάνι buttermilk (βουτυρόγαλα, μάλλον ξινόγαλα*)
2 αυγά
1 κουταλάκι του γλυκού βανίλια (υγρή)
Ξύσμα από ένα πορτοκάλι
Ξύσμα από ένα λεμόνι
1 φλυτζάνι αποξηραμένα κράνμπερι

Ανακατέψτε σ’ ένα μπολ το αλεύρι, τη ζάχαρη, το μπέικιν, τη σόδα, το μοσχοκάρυδο και το αλάτι. Δουλέψτε το βούτυρο με όλα επάνω τα υλικά. Αναμειγνύετε το ξινόγαλα σε διαφορετικό σκεύος, τα αυγά, τη βανίλια και τα δύο ξύσματα. Προσθέστε τα στο μείγμα του αλευριού ώσπου να υγρανθεί. Τέλος, προσθέστε τα ξηρά κράνμπερι.

Ψήστε το για 45 λεπτά σε ταψάκι της επιλογής σας. Εγώ το κάνω σε δύο ταψάκια για ψωμί. Ο φούρνος στους 190 βαθμούς ή ανάλογα.

*Για να κάνετε ξινόγαλα, ανακατέψτε 1 φλυτζάνι γάλα με μια κουταλιά της σούπας λεμόνι. Αφήστε το για 10 λεπτά και είναι έτοιμο. Στο νότο της Αμερικής δεν είσαι αυθεντική γυναίκα εάν δεν το γνωρίζεις αυτό.

Σας εύχομαι καλή επιτυχία και μια καλή γιορτινή σεζόν. Αυτές οι γιορτές να είναι για όλους μας οι πιο όμορφες που είχαμε ποτέ, έστω και μέσα στο γενικό χάος που ζούμε. Μεγάλο μέρος αυτής της ομορφιάς θα το δημιουργήσουμε αποκλειστικά εμείς οι ίδιοι!