της Νένας Μεϊμάρη

Η ταινία βγήκε το 1995 με κριτικούς και κινηματογραφικό κοινό να την αποδέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό.

Ο Nicolas Cage, ένας άνεργος αλκοολικός και η Elizabeth Shue, μια πόρνη με παρέα τη μοναξιά της ξεκινούν μια στενή φιλία η οποία καταλήγει στο τέλος σε μια σχέση αγάπης. Σίγουρα δεν πρόκειται για το ιδανικό ζευγάρι. Ζουν στο Las Vegas (a fake city, όπως την αποκαλώ εγώ), ζώντας μια χαοτική ζωή. Ο πρωταγωνιστής πίνει με την ελπίδα στο τέλος να πεθάνει – δεν υπάρχει σκοπός στη ζωή του – και εκείνη ζει στην πορνεία γιατί αυτό είναι το μόνο που έχει μάθει να κάνει.

Με μια γρήγορη ματιά, η ταινία φαίνεται εκκεντρική και ίσως γελοία. Υπάρχει κάποιο μήνυμα; Γίνεται η αυτοκαταστροφή να σου διδάξει κάποιο μάθημα; Γίνεται ο συναισθηματικός πόνος να σου μεταδώσει κάτι ευχάριστο;

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η ταινία λειτουργεί ως μελέτη χαρακτήρων σε οποιαδήποτε κοινωνία οπουδήποτε στον κόσμο.

Η ιδέα της φιλίας και ο αντίκτυπός της σε κάθε άνθρωπο αγγίζει μια ευαίσθητη χορδή σε όλους μας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένας καλός φίλος που εμπιστευόμαστε και με τον οποίο αισθανόμαστε ασφάλεια για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά στη ζωή. Παραμένοντας στο ίδιο θέμα, μπορούμε να γίνουμε φίλοι με έναν άνθρωπο και να κάνουμε τη διαφορά στη ζωή του. Είναι τόσο απλό και τόσο βασικό. Δέξου μια φιλία, δώσε τη φιλία σου. Ανταποκρίσου στη φιλία και άνοιξε την καρδιά σου σ’ αυτήν.

Η άρνηση σε οποιαδήποτε αλλαγή είναι επίσης εμφανής σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Κανένας από τους δύο χαρακτήρες δεν θέλει να προχωρήσει σε οποιαδήποτε αλλαγή στη χαοτική ζωή του παρόλο που και οι δύο θα ήθελαν μια διαφορετική κατάληξη. Γνωρίζουν ότι η αλλαγή φέρνει εξέλιξη αλλά σταματούν κάθε βήμα προτού καν το δοκιμάσουν. Δεν υπάρχει προθυμία να σπάσουν τη ρουτίνα και να ξεκινήσουν κάτι νέο και φρέσκο στη ζωή τους. Γι’ αυτό επιλέγουν τη σιωπή. Το ερώτημα είναι πώς ερμηνεύουμε τη σιωπή σ’ αυτή την περίπτωση: ως φίλη ή ως εχθρό. Καλή ερώτηση, θα πω εγώ, και θα το αφήσω εκεί.

Η μοναξιά είναι εμφανής και στους δύο χαρακτήρες. Προσπαθούν να την επισκιάσουν με το αλκοόλ και την πορνεία αλλά ξέρεις ότι παραμένει εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αποκτηνώνει (dehumanizes) τις προσωπικότητες και περιθωριοποιεί την παρουσία τους στην πόλη και στο περιβάλλον τους. Πιστεύω ότι το πιο λυπητερό κομμάτι της ταινίας είναι η εμφανής και γιγάντια παρουσία της μοναξιάς στα όμορφα πρόσωπα και των δύο πρωταγωνιστών. Βρίσκεται εκεί πάντοτε, ακόμη και στο χαμόγελό τους.

Ο υπόκοσμος ζει και βασιλεύει εξίσου σήμερα όσο και χθες. Η κακομεταχείριση και βία στις γυναίκες, η έμφαση στο κέρδος και στα χρήματα, η γελοιοποίηση του αντισυμβατικού, η έλλειψη ανεκτικότητας για το ανορθόδοξο, η ανειλικρίνεια και η ψεύτικη συμπεριφορά των απλών και των πιο εύπορων πολιτών, η έλλειψη γνήσιας ψυχοσύνθεσης και ενδιαφέροντος, το ψεύτικο περιτύλιγμα εσωτερικά και εξωτερικά.

Μέσα από όλο αυτό το συναρπαστικό και πολύχρωμο χάος, η αληθινή αγάπη αντέχει και φέρνει για μια στιγμή ελπίδα και χαρά. «Είσαι ο άγγελός μου», «Σ’ αγαπώ». Τόσο απλό αρκεί να διαλέξουμε τη γνήσια αγάπη προσωπικά και συλλογικά.

Μία πραγματικά συναρπαστική ταινία αλλά όχι χαρούμενη ούτε διασκεδαστική. Θα σας στενοχωρήσει. Θα σας αναγκάσει να σκεφτείτε βαθιά και να αναθεωρήσετε τη ζωή σας. Πόσο αυθεντική και αληθινή είναι αυτή. Πώς βλέπεις το αντισυμβατικό και το ακραίο. Ποια είναι η γενική στάση σου απέναντι στην εκκεντρική συμπεριφορά. Πώς χειρίζεσαι την αγάπη προς τον εαυτό σου και προς τους άλλους. Διαισθάνεσαι πραγματικά τον σκοπό της ζωής σου ή ακόμη τον αναζητάς; Νιώθεις άνετα στο πετσί σου; Προσκαλείς την ανάπτυξη και την αλλαγή ή προτιμάς τη στασιμότητα; Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου; Το περιβάλλον σου είναι δεκτικό σε έναν υγιή και με αφθονία τρόπο ζωής; Σε ποιον βαθμό μπορείς να επιβάλλεις την «καλοσύνη» σου στους άλλους;

Όλοι μας, εν τέλει, πρέπει να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά στη δική μας ψυχή. Δεν πρόκειται για εύκολη διαδικασία αλλά σίγουρα αναγκαία σε κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Ο Nicolas Cage έλαβε το βραβείο Golden Globe Award για τον καλύτερο ηθοποιό. Η Elizabeth Shue ήταν υποψήφια για το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού.

Το τραγούδι στο βίντεο ακούγεται όταν η ηρωίδα ψάχνει τον αγαπημένο της που έχει εξαφανιστεί προσωρινά. Η λύπη είναι ζωγραφισμένη παντού στο πρόσωπό της.

Η ταινία αυτή δεν πρέπει να προβάλλεται όταν υπάρχουν παιδιά στον χώρο.