“Κάποια στιγμή είχε πέσει στα χέρια μου το λεύκωμα μιας τράπεζας, που αφορούσε την επιχειρηματική προσπάθεια μιας οικογένειας, που είχε φτιάξει ένα καταπληκτικό κονιάκ. Ανάμεσα στα οικονομικά στοιχεία, υπήρχαν ψήγματα της οικογενειακής ιστορίας.

Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός, ότι ο πατριάρχης, αυτός που ήταν ένας Ψαριανός σκλάβος στους Τούρκους, έγινε επαναστάτης, φυγάς, πρόσφυγας, γεωργός, μπακάλης και μικροέμπορος, ενώ ο γιος και τα εγγόνια του έγιναν ποτοποιοί και βιομήχανοι. ‘’Είδα’’ μέσα από την επαγγελματική τους ιστορία τη δημιουργία της αστικής τάξης στην Ελλάδα, που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα.

Έτσι, με αυτό ως έναυσμα, έγραψα την ιστορία ‘’ΣΚΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΦΙ’’,  που είναι μυθιστορία, αλλά όπου ‘’εμφανίζονται’’ και ιστορικά πρόσωπα της εποχής, όπως και πολλά ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα. Όπως, η καταστροφή των Ψαρών, η έλευση και η βασιλεία του Όθωνα, το πρώτο χρηματιστηριακό ‘’κραχ’’ στην Ελλάδα , τα ‘’Σκιαδικά’’, η επανάσταση για το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδας, η έξωση του Όθωνα κλπ. Μέσα από όλα αυτά, οι δυο κύριοι ήρωες , η Αυγουστίνα και ο Αντώνης , ολοκληρώνουν την προσωπική τους διαδρομή”.

Αυτά ανέφερε η συγγραφέας, όταν της ζήτησα να μας πει κάτι για την ενδιαφέρουσα αυτή διλογία.

Η ιστορία σε σαγηνεύει, καθώς είναι καλογραμμένη και εθιστική. Σε μεταφέρει, χωρίς να το καταλάβεις στην Ελλάδα του 19 αιώνα, η οποία δε διαφέρει και πολύ από το σήμερα.

Η ζωή των ηρώων, γεμάτη περιπέτειες, αγωνίες, καλές και κακές αποφάσεις, με τα ανάλογα αποτελέσματα, χαρά και λύπη να εναλλάσσονται σε χρόνο μηδέν. Η ελευθερία, να ‘’φωνάζει’’ τρανταχτά, η αγάπη και ο έρωτας να δίνουν νόημα στην καθημερινότητα, ο πλούτος και η φτώχεια να ‘’αγγίζουν’’ σαν πινελιές τον πίνακα των ηρώων και να του δίνουν χρώμα.

“Σκουριά και χρυσάφι” η ζωή μας! 

 

Ομολογώ, ότι η παραπάνω φράση με εξέπληξε και με καθήλωσε συγχρόνως, γιατί μέχρι τώρα δεν είχα ξανακούσει παρόμοια περιγραφή για τη ζωή. Ούτε μόνο σκουριά, ούτε μόνο χρυσάφι! Ποτέ, μόνο χαρά, λύπη, πένθος, ελευθερία. Πάντα, ένα μόνιμο ανακάτεμα των συστατικών. Κάτι σαν οργανική χημεία!

Η όλη παρουσίαση από τη συγγραφέα, γίνεται με τρόπο δημιουργικό, ξυπνώντας συναισθήματα που εναλλάσσονται χωρίς σταματημό. Διάφοροι χαρακτήρες, που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας, ποικιλία θεμάτων που ‘’μιλούν’’ στην καρδιά των προσώπων, όπως ακριβώς σε εμάς σήμερα.

Ο άνθρωπος, σε όλο του το μεγαλείο, από την αρχή της ζωής του ως το τέλος. Ο άνθρωπος, πάντα με αρχή και τέλος. Το τι συμβαίνει μεταξύ αυτών των δύο πόλων, άραγε, το γνωρίζει κανείς με σιγουριά; Έχει να κάνει με τις  αποφάσεις μας, με την τύχη, με κάτι θεϊκό, με όλα αυτά;

Στο μεταξύ, τα ιστορικά γεγονότα, πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητα των ηρώων. Γιατί, δεν μπορεί να υπάρχει μία ιστορία, χωρίς ιστορία. Η Αθήνα, ο Πειραιάς, η Χαλκίδα, τα Ψαρά, πολιτικά γεγονότα και λεπτομέρειες, ‘’καλλιεργούν’’ τον κήπο της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Ένα κουβάρι που ξετυλίγεται μέχρι σήμερα με φόντο την ιστορία.

Το λέει και ο αγαπημένος μου ιστορικός και παγκοσμίως αναγνωρισμένος, David McCullough: Ό μόνος τρόπος για να διδάξεις ιστορία, για να γράψεις ιστορία, για να προσελκύσεις τους ανθρώπους κοντά στη μαγεία της ‘’μεταφοράς’’ σε άλλους τόπους και καιρούς, είναι μέσα από ‘’ιστορίες”.

Αυτό ακριβώς έχει καταφέρει η συγγραφέας της διλογίας.

Το προσφυγικό σε πρώτο πλάνο, το οποίο δεν έχει σταματήσει από καταβολής κόσμου. Αυτό δε σημαίνει ότι ένας πρόσφυγας πρέπει να ‘’μείνει’’ στην καταστροφή”. Ανοίγουμε την καρδιά μας (εγώ, από την πλευρά μου επιμένω, ότι όλα ξεκινούν από εκεί) και κατόπιν το μυαλό μας στην επιτυχία. Επιτυχία, όπως εμείς την καταλαβαίνουμε και την επιθυμούμε.

Ουδέν νεώτερον κάτω από τον ήλιο, θα ξαναπώ με την ευκαιρία αυτή.

Στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, ο Όθωνας, με την Αμαλία πάνω στο άλογό της, κάνουν κουμάντο στη χώρα. Στον 21ο αιώνα κάνουν παρέλαση στα ‘’σωθικά’’  της χώρας, κάθε είδους ξενόφερτες οντότητες, με τους νόμους τους. Λες και το έχει η μοίρα της!!!

Τα παιδιά της οικογένειας συνεχίζουν την οικογενειακή επιχείρηση. Συνήθως… Από τότε και μέχρι σήμερα, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Πάνω από όλα η οικογένεια!

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Ο Αντώνης, θυσιάζει την αγάπη και την προσωπική του ευτυχία στο βωμό του χρήματος. First things first, λέμε και αλλιώς.

Η Αυγουστίνα, υφίσταται έναν αρρωστημένο γάμο, προκειμένου η οικογένεια να πραγματοποιήσει το όνειρό της ( την επιχειρηματική της προσπάθεια για τη δημιουργία του ‘’ΠΟΤΟΥ’’), που έχει γίνει και ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής της.

Μέσα σε όλον αυτό τον αναβρασμό, διαβάζουμε για διάφορα θέματα που προκύπτουν. Θέματα, που γνωρίζουμε και ζούμε και εμείς σήμερα στη σύγχρονη Ελλάδα. Σαν να μην πέρασε και πολύς καιρός από τότε.

Αδέρφια να μαλώνουν για περιουσίες, αυξήσεις που έρχονται σε προϊόντα. Το κράτος να έχει ανάγκη από έσοδα, φόροι σε πετρέλαιο, καπνό και οινόπνευμα. Ο κόσμος να μην αντέχει πια. Εξωσυζυγικές σχέσεις with no end to it. Οι άτεκνες γυναίκες στο στόχαστρο, συλλαλητήρια να ταράζουν την Αθήνα.

Ουδέν νεώτερον κάτω από τον ήλιο….

Στο τέλος, αφού ‘’στραγγίσει’’ όλο αυτό το συνονθύλευμα, και καθίσει το κατακάθι από το ενδιαφέρον αυτό μείγμα, μένει αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή μας. Ο έρωτας και η αληθινή αγάπη, που τίποτα δεν μπορεί να τη νικήσει.

“Ή ζωή είναι ωραία μόνο όταν αγαπάς. Κάποιον. Ή κάτι. Είναι ωραία να την πιεις στο ποτήρι”.

Το κατάλαβε ο ήρωας της ιστορίας, ο Αντώνης και το βροντοφώναξε κάπου εκεί, στο τέλος της ζωής του.

“Ναι, πατέρα, η αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο. Έχεις δίκιο. Όχι, το χρήμα, όχι”.

Προσωπικά, ξαναέφερα την ιστορία αυτή στο νου μου, αφού σέρβιρα στον εαυτό μου ένα αγαπημένο λικέρ. Ηδύποτο, το ονόμαζαν στην Αθήνα του 19ου αιώνα και το σέρβιραν στις γυναίκες. Τις πλούσιες βέβαια. Αυτές, που φορούσαν παλτό το χειμώνα και μαντό με την πρώτη αλλαγή του καιρού.

‘’Είδα’’ το λικέρ μου με άλλα μάτια, γιατί πήρε κάποιες γενιές για να δέσει η συνταγή και να ωριμάσει. Για να φτάσει στο σημείο της τελειότητας. Να γίνει και αυτό σαν το ”ΠΟΤΟ”!

Γιατί, τα ωραία πράγματα δε γίνονται έτσι στα γρήγορα, ούτε με ευκολία. Περπατάνε και αυτά το δικό τους δρόμο. Σαν τη ζωή μας, που μοιάζει με σκουριά και χρυσάφι!

 

*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή που ενημερώνεται τακτικά με χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα, μουσικά κομμάτια και τη δική σας φωνή, και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις.