Τα Απαλάχια είναι μία από τις φτωχότερες περιοχές του νότου, στην Αμερική, ενώ συγχρόνως είναι από τις ομορφότερες.
Πράσινα λιβάδια, τεράστια και μικρά δέντρα παντού, βουναλάκια μετά από βουναλάκια μετά από βουναλάκια. Ρυάκια, ποταμάκια και λιμνούλες που σε καλούν να βουτήξεις, γιατί όχι, αν είναι καλοκαίρι.
Το τοπίο είναι παράλογο, πραγματικά, η πλούσια και πανέμορφη φύση στην μία άκρη και η απέραντη φτώχεια στην άλλη. Στη μέση ταλαντεύεται πάνω σε μία κλωστή, η καθημερινότητα των ανθρώπων εκεί, σαν να ζούνε μόνιμα σε ένα τσίρκο.
Κανονικά θα έπρεπε η φυσική ομορφιά να ασχημαίνει ή η φτώχεια να εξαφανιστεί, για να έρθει κάποια ισορροπία στο τοπίο, φτώχεια, αυτή η αθλιότητα, που κουβαλάει μαζί της πείνα, ναρκωτικά, ενδοοικογενειακή βία και γενικά βία κάθε είδους, αναλφαβητισμό, στέρηση βασικών αναγκών, εθισμό και ένα σύστημα που δεν μπορεί να επέμβει στην ανθρώπινη κατάπτωση αυτής της πλευράς του νότου, στην Αμερική, όπως και στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Εμένα μου άρεσε να οδηγάμε στους στενούς δρόμους, στις γειτονιές με τα λυόμενα σπιτάκια, και να παρατηρώ τις διάφορες εικόνες, τα παιδάκια να παίζουν με πέτρες και σπασμένα αντικείμενα, κούκλα χωρίς κεφάλι, ποδήλατο χωρίς μία ρόδα και κάτι τέτοια.
Δεν καταλάβαινα γιατί η κυβέρνηση μίας τόσο πλούσιας χώρας να επιτρέπει αυτήν την κατάσταση. Ούτε και τώρα, μετά από τόσα χρόνια καταλαβαίνω. Ούτε και η Barbara Kingsolver δείχνει να καταλαβαίνει αλλά αποφάσισε να μιλήσει για το θέμα αυτό μέσα από την υπέροχη ιστορία του ΝΤΙΜΟΝ ΚΟΠΕΡΧΕΝΤ.
Μία συγκλονιστική αυτοβιογραφία, όπου όλα αυτά τα θέματα βγαίνουν στην επιφάνεια και σε προκαλούν, εσένα τον αναγνώστη, να πάρεις μέρος στην μεγάλη αυτή συζήτηση, που φυσικά δεν έχει απαντήσεις ούτε και τελειώνει ποτέ, αλλά νιώθεις καλύτερα μετά που τα βγάζεις από το σύστημά σου.
Η αδικία πλανιέται χωρίς σταματημό, πάνω στα γεγονότα, και ψάχνει να βρει διέξοδο μέσα από άτομα και ιδρύματα, ακόμα και μέσα από την οργανωμένη θρησκεία, η οποία παραμένει αμέτοχη στην διαφορετικότητα και δεν αντέχει να μουτζουρώσει τα χέρια της με την λάσπη, άσχετα αν ο ίδιος ο Χρηστός το έκανε επανειλημμένα.
Η συγγραφέας, βιολόγος στις σπουδές της, μοιάζει να βρίσκεται σε ένα εργαστήριο όπου τεμαχίζει έναν βάτραχο και τον μελετάει από μέσα προς τα έξω, δεν μας λέει τίποτα καινούριο, μας τα λέει όμως με τέτοιο ρεαλισμό και τέτοιο γλαφυρό ύφος, που δεν μπορεί παρά να σε καθηλώσει, εσένα ανθρωπάκο, και εμένα φυσικά πρώτη και καλύτερη, και να μας μάθει κάποια βασικά πραγματάκια.
Τελικά ο Ντάϊμον το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βρει έναν και μοναδικό φίλο, μία φίλη, και να συμμεριστεί τον πόνο του, ενώ παίρνει την γενναία απόφαση να γίνει σοβαρός με τον εαυτό του.
Είναι ο μόνος που μπορεί να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο η σκληρή ζωή του τον έχει πετάξει αλύπητα.
Η βοήθεια έρχεται από μέσα μας, ψυχή, μυαλό, καρδιά, συναισθήματα, αγάπη στην τελική!!! Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας είναι κοφτερή σαν ατσάλινος σουγιάς και να το έχεις υπόψη σου αυτό όταν θα πάρεις στα χέρια σου τις 772 σελίδες.
Barbara Kingsolver, αν μας αναστάτωσες με το βιβλίο σου “Η δηλητηριώδης Βίβλος”, με το “ΝΤΙΜΟΝ ΚΟΠΕΡΧΕΝΤ” μας καθήλωσες για τα καλά!!! Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο project!!!!!