της Νένας Μεϊμάρη
«Είναι μια σκοτεινή νύχτα, γεμάτη πόνο».
«Κανονικά οι άνθρωποι φτιάχνουν βαλίτσες όταν πηγαίνουν διακοπές».
«Οι Λέβι προσπαθούν να βοηθήσουν».
«Πώς μπορώ να μάθω πού βρίσκεται ο Βάλτερ και ο πατέρας μου;»
«Στέλνουμε γλυκά, φαγητό σε κονσέρβα και χειμωνιάτικα ρούχα».
«Ο ουρανός φλέγεται. Μοιάζει με πίνακα αφηρημένης ζωγραφικής: κόκκινος, ροζ, μαβής».
«Auf Wiedersehen, αγάπη μου».
Όχι, όχι, η ιστορία δεν έχει να κάνει με τις φωτιές της Εύβοιας και της Αττικής. Ούτε με τους πρόσφυγες και τα φτωχικά μπογαλάκια τους. Ούτε και με τις γυναίκες της Καμπούλ που τρέχουν να σωθούν από τους φοβερούς Ταλιμπάν.
Η ιστορία, όμως, έχει κάτι κοινό με όλα τα προηγούμενα. Και αυτό είναι η απότομη και βίαιη καταστροφή που φέρνει και έρχονται τα πάνω-κάτω στη ζωή σου. Αυτή η βαρβαρότητα που ταράζει την καθημερινότητά σου, που σε κοιτάει απροκάλυπτα και επίμονα στα μάτια και σου λέει «αυτό είναι, take it or leave it». Εσύ θέλεις να κάνεις το δεύτερο αλλά δεν μπορείς. Μπαίνουν, τότε, όλοι σου οι μηχανισμοί σε πλήρη ενέργεια και αρχίζει το survival. Όχι το παιχνίδι, το survival της ζωής σου.
Η Trudi Kanter αναγκάζεται να αφήσει την όμορφη και δημιουργική ζωή της στη Βιέννη και να δραπετεύσει στο Λονδίνο με τον αγαπημένο της σύζυγο και τους γονείς της. Ο Χίλτερ και τα στρατεύματά του αποφάσισαν ότι η κοινωνία δεν χρειάζεται πλέον το ταλέντο της Trudi να δημιουργεί τα πιο γοητευτικά και stylish καπέλα της εποχής. Και έτσι αφήνει όλα τα υπάρχοντά της, παίρνει μια βαλίτσα και δραπετεύει με μεγάλο κόπο και κίνδυνο στο Λονδίνο όπου αρχίζει από την αρχή με όλες τις στερήσεις και τις προκλήσεις που έχουν οι «καινούριες αρχές». Και όταν αργότερα χάνει τον λατρεμένο της σύζυγο, η Trudi μένει με μία λέξη στο στόμα της, «Αγάπη μου».
Γιατί η ζωή της Trudi μου θυμίζει λίγο τη δική μου ζωή;
Η αληθινή ιστορία της Trudi είναι γεμάτη γενναιότητα, αγάπη, επιβίωση, επιμονή, προκλήσεις, new beginnings, φόβο, δοκιμασίες, δημιουργικότητα.
Όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν (αλλά εμείς τα αγκαλιάζουμε σφιχτά) όταν έρχεται η καταστροφή επάνω μας. Και η καταστροφή μπορεί να είναι φυσική: φωτιά, προσφυγιά, χαμός κάποιου λατρεμένου. Μπορεί, όμως, να είναι και ψυχολογική με όλα τα επακόλουθα. Η ανακύκλωση συνεχίζεται στη ζωή μας και κάθε πρωί ανεβαίνουμε τα ψηλά βουνά και κάθε βράδυ τα κατεβαίνουμε σαν τους επιδέξιους ορειβάτες.
Το βιβλίο το θεωρώ ελπιδοφόρο και δημιουργικό. Ακόμη μια γενναία ιστορία αγάπης . Η ηρωίδα δεν σταματάει μπροστά στο πρόβλημά της αλλά προχωράει, συνεχίζει επινοώντας συνέχεια λύσεις.
Εξάλλου, τι άλλο μπορεί να κάνει;
ΥΓ. Το βιβλίο της Trudi Kanter «Κάποια κορίτσια, κάποια καπέλα και ο Χίτλερ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε υπέροχη μετάφραση της Ιωάννας Ηλιάδη.