Την πρώτη του Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 74 χρόνια από τον αεροπορικό βομβαρδισμό του σιδηροδρομικού σταθμού και της συνοικίας του Σταθμού Κατερίνης από βρετανικά πολεμικά αεροπλάνα κατά τον οποίο σκοτώθηκαν δέκα κάτοικοι της συνοικίας (1-9-1944).
Οι κάτοικοι αυτοί ήσαν:
Πετρίδου Σοφία 8 ετών, Πετρίδου Αναστασία 16 ετών, Παυλίδου Λίζα 15 ετών, Ραπτοπούλου Αναστασία 45 ετών, Τσορμπατζίδου Πολυξένη 45 ετών, Τσορμπατζίδης Παύλος 18 ετών, Παταρίδης Δημήτρης 5 ετών, Παταρίδου Ελισσώ 5 ετών, Παταρίδης Ιωάννης 68 ετών, Παπαδόπουλος Ηλίας 22 ετών. Επίσης κόπηκε το χέρι ενός μικρού αγοριού.
Τα θύματα σκοτώθηκαν σε τρία διαφορετικά σημεία, με τα περισσότερα να είναι σε μια αποθήκη όπου αρμάθιαζαν καπνά.
Τα αεροπλάνα ξεκινούσαν από τη Μάλτα ή την Ιταλία, η όποια είχε απελευθερωθεί από τα βρετανικά και αμερικανικά στρατεύματα.
Το γεγονός ίσως έχει καταγραφεί στη λαϊκή μνήμη ως ένα δυστύχημα έξω από τις προθέσεις των οργανωτών της επίθεσης, οι οποίοι ήθελαν να πλήξουν τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής για να φύγουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την Ελλάδα.
Πίσω από τα επιφαινόμενα κρύβεται η ουσία.
Σ’ ένα πρώτο επίπεδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι δέκα γείτονες μας έχασαν τη ζωή τους ως θύματα του ιμπεριαλιστικού Παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος έγινε για το μοίρασμα των αγορών ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης, και όχι μόνο, αλλά και με τελικό στόχο να καταστραφεί το πρώτο εργατικό κράτος, η Σοβιετική Ένωση.
Αυτή θα ήταν όμως μια γενική εξήγηση.
Αν θέλουμε να εξειδικεύσουμε μπορούμε να πούμε ότι η επίθεση ήταν και μια επίδειξη δύναμης του βρετανικού ιμπεριαλισμού κατά την όποια ήθελε να τονίσει ότι δεν θα άφηνε από τα νυχιά του την Ελλάδα.
Υπήρχαν όμως και πιο πρακτικοί λόγοι.
Ήδη από το καλοκαίρι του 1943 βρετανοί αξιωματούχοι στην Ελλάδα τόνιζαν στις εκθέσεις τους «ότι θα ήταν προτιμότερο να καθυστερήσει 6 μήνες ή ένα χρόνο η απελευθέρωση της Ελλάδας από το να αφεθεί να περιέλθει στην κυριαρχία του ΕΑΜ».
Το φθινόπωρο του 1944 στην Πορτογαλία έγινε η μία και μοναδική συμφωνία ανάμεσα στη Μ. Βρετανία και την ναζιστική Γερμανία.
Η συμφωνία αυτή προέβλεπε την ανεμπόδιστη αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από τα ελληνικά νησιά (70.000), παρά την κυριαρχία των Βρετανών στο Αιγαίο, με αντάλλαγμα την παράδοση «χέρι-χέρι» της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς στους Βρετανούς ώστε να αποκλεισθεί η κύρια αντιστασιακή οργάνωση, το ΕΑΜ, από την απελευθέρωση και διοίκηση της πόλης. Σκοπός της συμφωνίας ήταν να μην υπάρξει χρονικό κενό.
Η αλλαγή στρατοπέδου της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, κάτω από την γρήγορη προέλαση του κόκκινου Στρατού, επιτάχυνε τις εξελίξεις.
Οι Βρετανοί μπορεί να διευκόλυναν τα γερμανικά στρατεύματα στην αποχώρηση τους από τα νησιά όμως ήθελαν να τα κρατήσουν στην ηπειρωτική Ελλάδα ώστε να αποκλείσουν την κάθοδο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις πόλεις. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί λοιπόν εξυπηρετούσαν το σκοπό αυτό.
Έτσι ο πολίτικος διοικητής των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων στην Ελλάδα Νοιμπαχερ διαπίστωνε ότι «οι Άγγλοι προτίθενται να κρατήσουν τις γερμανικές δυνάμεις στην ηπειρωτική Ελλάδα μέχρι να είναι έτοιμη η δική τους επιχείρηση».
Και η επιχείρηση έγινε το Δεκεμβρη του 1944. Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός επενέβη στρατιωτικά στην Αθήνα και σε συνεργασία με το δωσιλογισμό και την ελληνική πλουτοκρατία έπνιξε στο αίμα το λαό της Αθηνάς.
Ο βομβαρδισμός λοιπόν του Σταθμού Κατερίνης έγινε μέσα στα πλαίσια υλοποίησης του σχεδίου αυτού.
Ας το μάθουν λοιπόν οι νεότερες γενιές. Οι συμπατριώτες μας υπήρξαν τα θύματα ενός ταξικού πολέμου που άρχισε να ξεπηδά μέσα από τον εθνικό-απελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λάου.
Ένας πόλεμος της πλουτοκρατίας εναντίον των λαϊκών στρωμάτων και της πολιτικής τους πρωτοπορίας, του ΚΚΕ.
Πηγές:
– ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ 1941-44 (επτά απόρρητες εκθέσεις των γερμανών στρατηγών στον Χίτλερ) ΕΔΙΑ 11-2015
– Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (1941-1944) ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ, ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΟΣ
– Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΚΥΛΩΤΟ ΣΤΑΥΡΟ: ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ / ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΖΕΚΕΝΤΟΡΦ ΜΑΡΤΙΝ
Νίκος Σαλπιστής