Η αλα καρτ ευαισθησία του ιερού κλήρου στη πλειονότητα του και ιδιαίτερα της ηγεσίας του υπήρξε διαχρονικά γεγονός αναντίρρητο. Άστραψε και βρόντηξε αναφέρουν τα ρεπορτάζ, ο μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης στο προχθεσινό του κήρυγμα από άμβωνος. Αφορμή η επέτειος της 25ης Μαρτίου και το έθιμο να καταναλώνουν πιστοί και μη ψάρι και ιδιαίτερα τον μπακαλιάρο. << Ντροπή, ντροπή κραύγαζε ο ιεράρχης, η κατανάλωση ψαριού την συγκεκριμένη μέρα δεν είναι έθιμο, αλλά εκκλησιαστική παράδοση, καθώς σχετίζεται με το θαύμα του ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της κυοφορίας του Χριστού >>
Μάλιστα. Αυτά και αν είναι νέα και τι νέα. Εδώ μιλάμε επιτέλους για μια ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη παρέμβαση που …συγκλονίζει και ταρακουνά συνειδήσεις και λύνει ζητήματα ζωής και θανάτου στα πέρατα της γης, αλλά και πιο εγγύτερα στη χώρα μας, όπως λόγου χάρη εκεί στη Μ. Ανατολή όπου η επουράνια κόλαση μετακόμισε στη γη. Εκεί όπου
καθημερινά το σκοτάδι, γεννάει σκοτάδι και ο θάνατος παρελαύνει θερίζοντας τη ζωή, χαμογελώντας παράλληλα και οικτίροντας την ανθρώπινη υποκρισία και την απαράδεκτη λήθη αυτών που υπέστησαν τα ανάλογα πάθη και τώρα τα επιβάλλουν στους γείτονες τους επικαλούμενοι την αυτοάμυνα. Δεν συγκινεί την παγκόσμια κοινότητα, λένε, το δράμα του Παλαιστινιακού λαού, μήτε ο χαμός δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και προπάντων μικρών παιδιών. Δεν συνάδουν, λένε τα γεωστρατηγικά και τα πάσης φύσης συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη με το δικαίωμα ύπαρξης ενός λαού στην δική του πατρίδα. Και αυτό μπορούμε- δεν μπορούμε και με μπούσουλα τον ρεαλισμό και ιδιαίτερα τον διεθνή κυνισμό, να το δεχτούμε. Οι αντιπρόσωποι όμως Εκείνου στη γη, αυτοί που πορεύονται με οδηγό την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, την αγάπη, την κατανόηση , την ανοχή και τις διδαχές του, όχι μόνο σωπαίνουν αλλά και επιδεικτικά αγνοούν το ανθρώπινο δράμα. Άδικα περιμένουμε την όποια παρέμβαση, έκκληση και ανάληψη πρωτοβουλιών για την ανακούφιση όσων ακόμη επιβιώνουν λόγο της Ισραηλινής λαίλαπας και τον χαμό, από την ιεραρχία της εκκλησίας της Ελλάδος. Έτσι ώστε να αναρωτιέται ο κάθε καλοπροαίρετος πιστός και μη, γιατί άραγε οι άγιοι πατέρες μας σωπαίνουν και ξορκίζουν μακριά από τα μάτια τους την επίγεια κόλαση της Παλαιστίνης;. Πώς να μην σκέφτεται ο οιοσδήποτε τι απάντηση θα έδιναν, όλοι αυτοί οι ρασοφόροι σαν θα τους ρωτούσε Εκείνος, τι κάνανε για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο. Τον πόνο , την απόγνωση, το ατελείωτο πένθος, που βαραίνει σήμερα τις ψυχές στην Παλαιστίνη και αύριο ποιος ξέρει που.
Και όχι τίποτα άλλα μα προκαλεί εντύπωση και αμυδρή έστω παρηγοριά για όλους ανεξάρτητα θρησκεύματος, ακόμη και άθεων, οι κατ επανάληψη παρεμβάσεις και δηλώσεις του προκαθήμενου των καθολικών για το έγκλημα που λαμβάνει χώρα σε βάρος του συγκεκριμένου λαού, με την διεθνή κοινότητα να περιορίζεται σε ρόλο αδιάφορου θεατή. Μα όσο και να πονά, η αλήθεια είναι αυτή. Η διαχρονικά επαληθευμένη πραγματικότητα πως ο ιερός μας κλήρος με προεξάρχοντα τον εκάστοτε προκαθήμενο, εξεγείρεται και διαρρηγνύει τα ιερά του ιμάτια, μόνο όταν θίγονται τα στενά κυρίως οικονομικά συμφέροντα του, αλλά και αυτά της αυθαίρετης επιδίωξης του να συνδιοικεί τον τόπο με την εκλεγμένη από τα λαό κυβέρνηση.
Δυστυχώς ένα μικρό μέρος του κλήρου αντιλαμβάνεται και ενστερνίζεται το κήρυγμα και τις διδαχές Εκείνου και το αποδεικνύει με την στάση και την καθημερινή του δράση. Είναι όμως τόσο λίγοι αυτοί, τόσο λίγοι…