Ανιδιοτέλεια, μεγαλείο ψυχής, προσφορά ζωής. Λέξεις που ίσως ακούγονται κενές περιεχομένου για όσους δεν τις έχουν βιώσει στην πράξη. Όχι όμως για τον Χάρη Λαφατζή, ο οποίος διαπιστώθηκε ότι είναι συμβατός δότης με ανήλικο ασθενή που έπασχε από λευχαιμία και δεν δίστασε ούτε στιγμή να μπει στη διαδικασία της μεταμόσχευσης για να χαρίσει το μεγάλο δώρο της ζωής. Απόφαση που όχι μόνο υπήρξε καταλυτική για την υγεία του λήπτη, αλλά και για τον ίδιο τον Χάρη, αφού άλλαξε τον τρόπο σκέψης και ουσιαστικά την ίδια τη ζωή του.
***********************************************************************
Ο Χάρης Λαφατζής είναι ένας από εμάς. Ζει και εργάζεται στην Πιερία και έχει καταγωγή από το Δίον. Αφορμή αυτής της συνέντευξης υπήρξε μια ανάρτηση που έκανε στο Facebook στις 19 Σεπτεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντή Δότη Μυελού των Οστών. Στην ανάρτησή του είχε γράψει:
«Τα συναισθήματα πολλά και ανάμικτα…. Η φωνή εδώ και μέρες έχει κρυφτεί κάπου μέσα στον “κόμπο” και η ψυχή ορθάνοιχτη έτοιμη να δεχτεί “το Θείο Δώρο” για να χαρίσει ελπίδα και ζωή…. Μέσα από το σώμα σου, χαρίζεις ζωή, χαρίζεις ελπίδα και συνέχεια στο όνειρο, που σε διαφορετική περίπτωση θα……….. αναγκαστεί να αποχαιρετήσει σύντομα!!! Και όταν όλο αυτό, στην “αντίπερα όχθη” ξέρεις πως πρόκειται για μια ανήλικη ψυχή που θα λάβει ζωή απ’ τη ζωή σου, μόνο ευγνωμοσύνη στον Θεό αισθάνεσαι…………… Σου δίνεται η δυνατότητα να αναθεωρήσεις-ξεπεράσεις κάποια “status” και να αντιληφθείς επιτέλους πως η πραγματική χαρά βρίσκεται στην προσφορά!!! Ευχαριστώ!!!!»
Λόγια καρδιάς που υπήρξαν το έναυσμα να γνωστοποιηθεί η σημαντική του προσφορά, που έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία ζωής σε ένα 10χρονο παιδί. Όπως ο ίδιος τονίζει, στόχος είναι να ευαισθητοποιηθεί ο καθένας μας, να αφήσει στην άκρη οποιουσδήποτε δισταγμούς και φόβους, που μπορεί να οφείλονται στην άγνοια ή την αδιαφορία, και μέσα από μια πολύ απλή, ανώδυνη και ακίνδυνη διαδικασία να δώσει δείγμα. Ίσως αύριο να κληθεί να σώσει μια ζωή.
Από μια τέτοια απλή διαδικασία λήψης δείγματος από τον Σύλλογο «Όραμα Ελπίδας», κατά τη διάρκεια εθελοντικής αιμοδοσίας του Συλλόγου Σαρακατσαναίων Ν. Πιερίας, ξεκίνησε για τον Χάρη αυτή η μοναδική εμπειρία αγάπης και προσφοράς, που αποδείχτηκε εμπειρία ζωής.
Τον Μάιο του 2018 χτύπησε το τηλέφωνο και από το «Όραμα Ελπίδας» τον ενημέρωσαν πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να είναι συμβατός με κάποιον ασθενή. Τον ρώτησαν επίσης εάν όντως ήθελε ακόμη να γίνει δότης μυελού των οστών. Αρχές Ιουλίου του ίδιου έτους του ζήτησαν να κάνει εξετάσεις αίματος για να επιβεβαιωθεί το δείγμα σάλιου και τον Αύγουστο τον ενημέρωσαν πως πρόκειται για 100% συμβατό δότη. Κάτι που αντικειμενικά είναι εξαιρετικά σπάνιο.
«Τότε μου είπαν πως ο λήπτης είναι ένα αγόρι 10 χρόνων και με ρώτησαν για μια ακόμη φορά αν συνεχίζω να θέλω να γίνω δότης. Η απάντηση φυσικά ήταν θετική» επισημαίνει ο Χάρης και προσθέτει: «Τέλος Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου θα γινόταν η μεταμόσχευση στο Νοσοκομείο Παπανικολάου, όπου πήγα και εγώ για τις τελικές εξετάσεις. Μέχρι τότε με ενημέρωσαν για τη διαδικασία εξηγώντας μου πως υπάρχουν δυο τρόποι λήψης, μέσω αιμοληψίας και μέσω παρακέντησης. Εγώ επέλεξα το δεύτερο και τελικά στις 2 Οκτωβρίου στο κτήριο “Στοργή” του Παπανικολάου έγινε εισαγωγή προκειμένου να γίνει η μεταμόσχευση. Να σημειώσω εδώ πως όταν επιλέγεται η αιμοληψία, ο δότης φεύγει την ίδια μέρα. Αλλά και στην παρακέντηση μένει μια βραδιά κυρίως για προληπτικούς λόγους».
Η όλη διαδικασία ξεκίνησε στις 8 το πρωί και μετά από 2,5 ώρες είχε ολοκληρωθεί και το μόσχευμα έφυγε για τον προορισμό του. Ο Χάρης έμεινε στο νοσοκομείο ένα βράδυ, που υπήρξε καθοριστικό για να διαπιστώσει τη σημασία της πράξης του. Κι αυτό γιατί είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή και να συνομιλήσει με συγγενείς ασθενών. «Οι γονείς των παιδιών και γενικότερα οι συγγενείς μού περιέγραψαν πόσα έχουν τραβήξει και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Κάποιος για παράδειγμα, είχε βρει συμβατό δότη στην Αργεντινή, αλλά τελικά η μεταμόσχευση δεν πέτυχε. Η μητέρα ενός παιδιού μου είπε: “Ξέρεις τι είναι να βλέπεις έτσι το παιδί σου και να περιμένεις να βρεθεί δότης; Είναι σαν ένας παππούς που αισθάνεται ότι θα πεθάνει να περιμένει τον παπά να τον κοινωνήσει με το άγιο δισκοπότηρο”. Εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησα τι ακριβώς θα έκανα».
Και συνεχίζει: «Μόνο που γνωρίζεις και συναναστρέφεσαι με αυτόν τον κόσμο είναι μια συγκλονιστική εμπειρία. Γιατί κάποια πράγματα τα έχουμε δεδομένα, αλλά τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις είναι ήρωες. Και παρακαλούν κάθε στιγμή να βρεθεί συμβατός δότης το συντομότερο δυνατό, γιατί είναι η μόνη ελπίδα για να παραμείνουν στη ζωή. Χαρακτηριστικό είναι και αυτό που λένε και οι γιατροί, δηλαδή πως έχεις έναν ασθενή που μέρα με τη μέρα σβήνει και αφού γίνει η μεταμόσχευση, μετά από έναν μήνα θα τον δεις να στέκεται μπροστά στις βιτρίνες. Μιλάμε για ανάσταση.
Φυσικά σου λένε όλοι μπράβο για την πράξη σου. Για μένα όμως το μπράβο πρέπει να πάει στον λήπτη. Εγώ λέω ευχαριστώ στον λήπτη, που εκείνος βρέθηκε συμβατός με εμένα, γιατί ουσιαστικά μου έδωσε έναν νέο τρόπο ζωής. Γιατί αλλάζεις τρόπο σκέψης, αρχίζεις και προσέχεις περισσότερο τον εαυτό σου. Λες δεν είμαι μόνος μου, από τη στιγμή που είμαι εθελοντής, ίσως κάποιος με χρειαστεί. Αλλάζεις σαν άνθρωπος, γίνεσαι πιο δοτικός. Εκτιμάς καταρχήν περισσότερο τη ζωή, κάτι που οι περισσότεροι δεν το κάνουμε. Και μόνο αυτό φτάνει».
Όταν ο Χάρης ξύπνησε το μεσημέρι από τη νάρκωση τον περίμενε ένα μικρό δώρο από το «Όραμα Ελπίδας» με μια ευχαριστήρια κάρτα και μια πλακέτα, ενώ το απόγευμα επικοινώνησαν και πάλι μαζί του για να δουν αν όλα είχαν πάει καλά. Να σημειωθεί πως από τότε η επικοινωνία έχει διατηρηθεί και είναι πολύ συχνή. Το πρωί της επομένης αναχώρησε από το νοσοκομείο γεμάτος υγεία, ενέργεια και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό για την συγκλονιστική εμπειρία της προσφοράς. «Πριν φύγω πέρασε όλο το προσωπικό και όλοι οι ασθενείς για να μου δώσουν συγχαρητήρια» σημειώνει.
Αξίζει να σημειωθεί πως στο «Όραμα Ελπίδας» οι εθελοντές δότες έχουν φτάσει τους 96.000 ενώ μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί συμβατοί 65. Τα στοιχεία των ληπτών παραμένουν απόρρητα και μόνο ύστερα από 2 χρόνια από τη μεταμόσχευση δίνεται η δυνατότητα γνωριμίας ανάμεσα σε δότη και λήπτη. «Αυτό σημαίνει πως σε ένα χρόνο από τώρα θα μπορέσω να γνωρίσω το παιδί, εφόσον φυσικά θελήσουν και οι γονείς καθώς είναι ανήλικο».
Τον ρωτάω αν θα το ξαναέκανε σε περίπτωση που χρειαζόταν. Και η απάντηση έρχεται αυθόρμητα: «Θα το ξανάκανα με χίλια, όχι μόνο δεύτερη φορά αλλά και δέκα φορές αν χρειαζόταν. Θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Δεν υπάρχει σημαντικότερο από το να δίνεις ζωή από τη ζωή σου».
Μαρία Τσιώνη