Σήμερα είναι Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020. Είναι μια ευχάριστη χειμωνιάτικη ημέρα. Από το μυαλό μου περνούν πολλές σκέψεις, όμορφες και όχι. Και επειδή μια που εγώ τυγχάνω να είμαι εραστής των ωραίων, συνεχίζω να ονειρεύομαι.

Κάπου εκεί λοιπόν, ξάφνου βρέθηκα μπροστά σε μια μοναδική προσωπικότητα η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν η μορφή του μεγάλου μας μουσουργού Θάνου Μικρούτσικου. Παρά ότι εγώ ήμουν συνεπαρμένος με τα άλλα ιερά τέρατα της μουσικής, τους Θεοδωράκη, Χατζιδάκι. Επειδή όμως και τον αείμνηστο πλέον Θάνο… τον πάω, δεν με δυσαρεστεί που και αυτός αποτελεί κομμάτι των ονείρων μου. Έτσι αρχίζω να τον περιεργάζομαι από όλες τις πλευρές του.

Ποιος λοιπόν ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος;

Ο Θάνος ήταν ένας πολύ αξιόλογος μουσικοσυνθέτης, καταξιωμένος και αναγνωρισμένος από πολλούς ανθρώπους, πάρα πολλούς μάλιστα.

Μεγάλος μουσικοσυνθέτης, με άριστες γνώσεις και τεράστια προσόντα.

Ήταν καλός οικογενειάρχης, με ηθικές αξίες και αρχές, με την ωραία του οικογένεια των τεσσάρων πανέμορφων κοριτσιών του για τις οποίες ένοιωθε ξεχωριστή αγάπη και περηφάνια.

Ήταν καλός ως άνθρωπος. Γεγονός που κανείς δεν εξέφρασε το αντίθετο. Το απέδειξε, καταθέτοντας έμπρακτα το μεγαλείο της ψυχής του, στηρίζοντας στα δύσκολα τον αδελφό του, Ανδρέα. Διαρκώς και πάντα δίπλα του.

Ήταν κοινωνικός και αγαπητός. Στο τελευταίο στάδιο της ζωής του, νοιώσαμε όλοι την συμπαράσταση του κόσμου.

Ήταν σπουδαγμένος. Απεφοίτησε από το πανεπιστήμιο Πατρών. Η άριστη γνώση των  Ελληνικών γραμμάτων τον βοήθησε στο να γράψει ποιοτική μουσική, έχοντας πάντα δυνατό σύντροφο το μεγάλο και αστείρευτο ταλέντο του.

Ήταν καταξιωμένος και περιζήτητος. Για τον λόγο αυτό, ένας μεγάλος πολιτικός ηγέτης, παρά το αντίθετο της μεταξύ τους ιδεολογίας, τον επίλεξε και τον τοποθέτησε Υπουργό Πολιτισμού.

Η συνεργασία μας. Αυτή την χρονική περίοδο (της Υπουργοποίησης του) βρίσκομαι και εγώ στο προσκήνιο. Ως Δήμαρχος Κατερίνης τον επισκέφθηκα στο Υπουργείο Πολιτισμού, όπου με τίμησε με την ευγενική του υποδοχή και φιλοξενία. Περιχαρής μου μίλησε για τα οράματα του,  ανταλλάξαμε απόψεις σε θέματα αυτοδιοίκησης και πολιτισμού, μου παρότρυνε να συνεχίσω το έργο μου δίδοντάς κουράγιο και ελπίδα, ενώ παράλληλα εξέφρασε  την υποστήριξή του σε εμένα και την πόλη της Κατερίνης.

Η επίσκεψή μου αυτή, είχε προγραμματιστεί στο πλαίσιο της υλοποίησης ενός Ευρωπαϊκού προγράμματος για κατασκευή πολιτιστικών κέντρων σε επτά Ελληνικές πόλεις, ανάμεσα και η Κατερίνη. Του επονομαζόμενου τότε, του «ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ».

Ως Δήμος Κατερίνης είχαμε όλα τα εχέγγυα να κατασκευαστεί το θέατρο και γενικά ο πολυχώρος πολιτισμού στην πόλη μας. Χαρακτηριστικά ο νομοθέτης προέβλεπε με σαφήνεια ότι το έργο θα φιλοξενηθεί στην μεγαλύτερη πόλη της Πιερίας. Φυσικά στην Κατερίνη και με την λειτουργική ευθύνη της Δημοτικής Αρχής.. Όλα νομότυπα. Απέμενε η υπογραφή του Υπουργού και τελειώναμε.

Όμως οι πολιτικοπατέρες του Νομού μας, οι εκφραστές της υποτέλειας και των φθηνών συμφερόντων, δεν ήταν δυνατό να αφήσουν τίποτε στην τύχη. Ήθελαν για μια ακόμα φορά την πλήρη υποταγή και έλεγχο και αυτού του μεγαλόπνοου πολιτιστικού στολιδιού.

Ορατά πλέον τα εμπόδια.

Από τη μεριά μου, εγώ ο Πόντιος, δεν το έβαλα κάτω και δεν παρέδωσα ποτέ τα όπλα. Προσπάθησα και αγωνίστηκα να υλοποιηθεί το έργο στην Κατερίνη. Συμπαραστάτης μου η κοινωνία της πόλης που επιθυμούσε διακαώς την κατασκευή της πνευματικής κυψελίδας, πάντα με πιστή τήρηση των όσων προβλέπονταν από το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Πρόγραμμα. Απλά εγώ και οι συμπολίτες μου ζητούσαμε το αυτονόητο.  Να εφαρμοσθεί και να μην καταστρατηγηθεί ο νόμος, παρά τη λυσσαλέα άρνηση κάποιας κυρίας.

Τώρα βέβαια πολλοί θα διερωτάστε γιατί τα επαναλαμβάνω όλα αυτά, τα χιλιοειπωμένα. Οδηγήθηκα στο να εκφράσω τα γεγονότα του συγκεκριμένου θέματος που είχε σαν αποτέλεσμα από την εμπάθεια πολιτικών προσώπων της εποχής να απολέσει η Κατερίνη, εδώ και είκοσι πέντε περίπου χρόνια, την πνευματική της κυψελίδα.

Συγκεκριμένα τούτες τις ημέρες και με αφορμή την απώλεια του Θάνου Μικρούτσικου, συντοπίτης μου υπενθύμισε τα όσα είχε αναφέρει ο αείμνηστος μουσικοσυνθέτης και Υπουργός Πολιτισμού λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας του, στο πλαίσιο παλαιότερου Φεστιβάλ Ολύμπου. Τι είπε λοιπόν ο Θάνος: «Ενθυμούμε το πόσο αδίκησα τον τότε Δήμαρχο Κατερίνης, Μενέλαο Τερζόπουλο και δεν νοιώθω ιδιαίτερα ευχάριστα που το αναπολώ στην μνήμη μου. Ως Υπουργός Πολιτισμού είχα έτοιμη την πένα μου να υπογράψω την κατασκευή του θεάτρου και πολύκεντρου πολιτισμού της Κατερίνης. Όμως ένα γυναικείο χέρι, πάντως πολιτικό, μου… άρπαξε την πένα και εμπόδισε την υλοποίησή του. Αυτό το γεγονός καθώς και ερινύες  οι υποχθόνιες με βαρύνουν ακόμα.»

Κλείνοντας, αναφέρω ότι αν δεν γνώριζα τον Θάνο Μικρούτσικο όλα αυτά θα τα συγχωρούσα. Αλλά αυτός, ο αείμνηστος πλέον μουσικοσυνθέτης και πολιτικοποιημένος άντρας, δεν επιτρεπόταν να κάνει αυτό το λάθος. Διαφαίνεται ότι το πνεύμα των μικροπολιτκάντηδων επικράτησε. Η ανιδιοτέλεια νικήθηκε και ορφάνεψε πολιτιστικά την Κατερίνη. Την στέρησε από ένα ωραίο και αναγκαίο στολίδι.

Θάνο. Για τον άδικο χαμό σου δάκρυσε και πόνεσε όλη η Πιερία. Είναι βέβαιο ότι το έργο σου δεν θα λησμονηθεί στο πέρασμα του χρόνου. Πορεύσου λοιπόν στην αιωνιότητα αντάμα με την αγάπη μας. Στα συχνά ακούσματα των τραγουδιών σου θα σου λέμε, ευχαριστώ.

…Η Κατερίνη, το θέατρο και το πολιτιστικό κέντρο, θα το κάνει…

 

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ

Πρώην Δήμαρχος Κατερίνης