Του Γ. Τεκίδη
Αυτή τη φορά δεν πρόκειται ούτε για αστείο, ούτε για χιούμορ έστω και μαύρο. Αν και ο υποφαινόμενος δεν επιμένει ιδιαίτερα ότι δεν πρόκειται τελικά για μαύρη πλάκα, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις από κύκλους του καταξιωμένου στο διεθνή σινεμά σκηνοθέτη.
Είχαμε ξαναγράψει σ’ αυτή την φιλόξενη στήλη πριν λίγο καιρό πως τα έργα και οι ημέρες του επιτελικού Μητσοτακικού κράτους δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον εν λόγω καλλιτέχνη, ο οποίος όπως εκμυστηρεύτηκε σε στενούς του συνεργάτες, αυτό το κουστουμαρισμένο ανθρώπινο συνονθύλευμα που κυβερνάει το τελευταίο εξάμηνο την Ελλάδα και που οι πρακτικές του και η εν γένει συμπεριφορά του παραπέμπουν σε ανάλογες των ανθρώπων του περιθωρίου στις ΗΠΑ κατά κύριο λόγο, ανθρώπων της… έντιμης εικόνας τη μέρα και της βαθιάς παρανομίας τη νύχτα, και που με τόση επιτυχία αρκετές φορές μετέφερε στην οθόνη.
Ο τελευταίος δε τραγέλαφος και όχι μόνο, να κατορθώσει ένας άνθρωπος, ένας υπουργός αυτού του κυβερνητικού θιάσου ακολουθώντας διαδρομές και μεθοδεύσεις ηρώων σε ανάλογες ταινίες του, να στρέψει την μισή χώρα εναντίον της άλλης μισής και όλους μαζί εναντίον του Κούλη, σίγουρα είναι από τα άγραφα, από αυτά που σε κατατάσσουν σε περίοπτη θέση της παγκόσμιας κυβερνητικής παρανομίας. Κι ας αφορά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το άμοιρο ποδόσφαιρο, τη χαρά και απόλαυση, τη λατρεία που τρέφουν για αυτό όλες οι κοινωνικές τάξεις και που κατάντησε βραχνάς και κοινωνική πληγή με ευθύνη των εντρυφούντων μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας ιδιοκτητών του, αλλά και των κυβερνητικών παραγόντων, των οποίων οι λογικές και οι πρακτικές ελάχιστα απέχουν από αυτές των μεγαλοσχημόνων ποδοσφαιρομπαμπάδων.
Το ιστορικό της υπόθεσης ΠΑΟΚ και ΟΣΦΠ και ο ελεεινός κυβερνητικός χειρισμός, πέρα από τα όποια συναισθήματα αηδίας και αποτροπιασμού που γέννησε σε όλους ανεξαίρετα τους πολίτες, πρέπει να παραδεχτούμε ότι διασκέδασε και στάθηκε αφορμή να χαμογελάσει ο κάθε πικραμένος σ’ αυτή τη χώρα. Αν και η λαϊκή πλειοψηφία των πικραμένων δεν είναι η πρώτη φορά που χαμογελά απαξιωτικά για τα κυβερνητικά καμώματα, τα τερτίπια και τις υποσχετικές απάτες, μιας κυβέρνησης που καμώνεται και τη σοβαρή.
Επειδή όμως το κουστούμι της σοβαρότητας, της συνέπειας, της αλήθειας και του σεβασμού στους νόμους και το σύνταγμα για την δεξιά ανέκαθεν ήταν άβολο και βαρύ, γρήγορα το πέταξε στην άκρη για να ντυθεί με αυτό της σοβαροφάνειας, του ψευδεπίγραφου λόγου, της απάτης. Αλλιώς δεν καταργείς εν ριπή οφθαλμού και αναιτιολόγητα ανεξάρτητες ελεγκτικές αρχές, δεν καταργείς ή και προωθείς άμεσα νόμους ετσιθελικά για να τακτοποιήσεις ημετέρους και ταγμένους σε καίρια και νευραλγικά πόστα, και στις κριτικές για την ακαταλληλότητα και ανεπάρκεια των τοποθετούμενων να απαντάς «έτσι γουστάρω, έτσι κάνω» ή ακόμη και το γνωστό «σκάστε γιατί εμείς κερδίσαμε τις εκλογές».
Η θερινή θεατρική επιθεώρηση με τίτλο «διορισμός νέων διοικήσεων στα νοσοκομεία» που έλαβε χώρα πριν ελάχιστο χρόνο, θα μείνει αξέχαστη γιατί αν μη τι άλλο έδωσε στο χειμαζόμενο και φιλοθεάμον κοινό μπόλικο γέλιο, γέλιο ανακατεμένο με δάκρυ. Δάκρυ πικρό μεν αλλά δάκρυ, μια που ούτε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της φαρσοκωμωδίας άντεξαν τους διαχειριστές και σκηνοθέτες της πανάθλιας παράστασης και διαμαρτυρήθηκαν έντονα και δημόσια για τον μεγάλο εμπαιγμό που βίωσαν. Αυτή η κακόγουστη, προκλητική και βάναυση παράσταση με φανερούς και κρυφούς χορηγούς τους γνωστούς βαρόνους των μίντια, του ποδοσφαίρου και άλλων μαύρων επιχειρηματικών εγχειρημάτων, που κέντρισε ακόμη και το ενδιαφέρον του Χόλλυγουντ, καιρός να κατέβει. Όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο.
ΥΓ. Φήμες ανεπιβεβαίωτες ακόμη φέρουν το Μ. Σκορτσέζε να έχει προτείνει στον παραλίγο διοικητή του νοσοκομείου Καρδίτσας, τον επί ημέρες διαμαρτυρόμενο στα ΜΜΕ για την εξαπάτηση του από τον Κυριάκο, να λάβει σχετικό ρόλο στα γυρίσματα της ταινίας. Πρόταση, που όπως κυκλοφόρησε, ο ίδιος ο εξαπατηθείς δεν απέρριψε. Επίσης υπό έλεγχο είναι και η πληροφορία, πως συνεργάτες του σκηνοθέτη ήρθαν σε επαφή και πρότειναν στον Αυγενάκη συμμετοχή στην ταινία με ρόλο ανάλογο αυτού που διαδραμάτισε στην τελευταία επεισοδιακή κυβερνητική του διαδρομή. Πάντως όπως και να ’χει η Ελλάς ξανά προς τη δόξα τραβά. Έστω και… καλλιτεχνική.