Η «Σιωπή των Αμνών» θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τις τρομακτικότερες ταινίες του κινηματογράφου. Σε αντίθεση με τις αρχικές εκτιμήσεις σχετικά με την πορεία της, ήταν από τις πρώτες ταινίες θρίλερ που κέρδισαν Όσκαρ.
Το καλοδουλεμένο σενάριο του Τέντ Τάλι ήταν βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις, που για να το ολοκληρώσει, χρειάστηκε έξι χρόνια.
Μία νεαρή πράκτορας του FBI, αναλαμβάνει να εξιχνιάσει μια σειρά διαδοχικών φόνων ενός στυγερού δολοφόνου, του Μπάφαλο Μπιλ. Για να μπει στο μυαλό του και να καταφέρει να τον συλλάβει, ζητά τη βοήθεια του ειδεχθή δολοφόνου, Χάνιμπαλ Λέκτερ, που βρίσκεται κάτω από δρακόντεια μέτρα, στην απομόνωση της φυλακής.
Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ, ήταν ψυχίατρος στο επάγγελμα,όπου σκότωνε και ύστερα έτρωγε τα θύματά του.
Ο βασικός χαρακτήρας, Μπάφαλο Μπιλ, τον οποίο υποδύθηκε με επιτυχία ο Τεντ Λεβίν, είναι εμπνευσμένος από διαβόητους δολοφόνους που προκάλεσαν τρόμο στην αμερικάνικη κοινωνία. Ο Χάρις δανείστηκε χαρακτηριστικά από τον Εντ Γκιν, που ήταν νεκροφιλος και έβγαζε το δέρμα των θυμάτων του, τον Τεντ Μπάντι, που βίαζε και στην συνέχεια σκότωνε τα γυναικεία θύματα του, και τον Γκάρι Χάιντνικ, ο οποίος άρπαζε, βίαζε, βασάνιζε φρικτά και φυλάκιζε για μήνες στο υπόγειο του σπιτιού του νεαρά κορίτσια.
Άλλοι serial killers που συνδέθηκαν με τον Μπάφαλο Μπιλ ήταν ο Έντμουντ Κέμπερ που κέρδισε το ψευδώνυμο “The Killer Co-Ed” επειδή σκότωσε έξι κοπέλες οι οποίες έκανα ώτοστοπ, αλλά και ο Γκάρι Ρίτζγουεϊ που έγινε γνωστός και ως “The Green River Killer”, επειδή στραγγάλισε αρκετές πόρνες της Ουάσιγκτον, με τα πρώτα θύματα του να βρίσκονται πεταμένα στον ποταμό Γκριν.
Η ταινία θεωρήθηκε ότι θα αποτύγχανε εξαιτίας των συντελεστών. Ήταν χαμηλού κόστους και θα τη σκηνοθετούσε ο Τζόναθαν Ντέιμι, που μέχρι τότε είχε αναλάβει μόνο κωμωδίες. Οι παραγωγοί για τον ρόλο του Χάνιμπαλ Λέκτερ, ήθελαν τον Τζακ Νίκολσον και για την πράκτορα του FBI, τη Μεγκ Ράιαν ή τη Μισέλ Φάιφερ. Ωστόσο και οι τρεις αρνήθηκαν να συμμετέχουν κι έτσι απευθύνθηκαν στους Άντονι Χόπκινς και Τζόντι Φόστερ.
Όταν το σενάριο έφτασε στα χέρια του Χόπκινς, άγνωστο γιατί, αρχικά νόμιζε ότι του πρότειναν να παίξει σε μία παιδική ταινία. Τελικά κλήθηκε να υποδυθεί τον πιο αποκρουστικό δολοφόνο στην ιστορία του κινηματογράφου. Για να καταφέρει να ενσαρκώσει με επιτυχία τον αιμοδιψή Χάνιμπαλ, μελέτησε φακέλους της αστυνομίας και παρακολούθησε ακροάσεις δολοφόνων.
Πράγματι, ο ανατριχιαστικός τρόπος που κοίταζε τη κάμερα παρέπεμπε σε ψυχοπαθή δολοφόνο. Όπως είπε, εμπνεύστηκε τη χαρακτηριστική φωνή από τον συγγραφέα Τρούμαν Καπότε και την ηθοποιό Κάθριν Χέπμπορν.
Μάλιστα, ο Χόπκινς έκανε και κάποιες ενδιαφέρουσες προσθήκες. Πρότεινε να φοράει άσπρη φόρμα αντί για πορτοκαλί γιατί το θεωρούσε πιο απωθητικό, εξαιτίας της φοβίας του για τους γιατρούς. Το αποτέλεσμα ικανοποίησε τον Τόμας Χάρις, αλλά και το κοινό που κατέκλυσε τις κινηματογραφικές αίθουσες. Η παρουσία του Χόπκινς στη ταινία δεσπόζει και ο ρόλος του είναι κυριαρχικός.
Αν και εμφανίζεται μόλις 16 λεπτά, ήταν αρκετά για να του χαρίσουν το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Η ταινία απέφερε κέρδη 272 εκατομμυρίων δολαρίων και κέρδισε συνολικά 5 Όσκαρ.
Πηγή: perpetual.gr