Πέρασαν 76 χρόνια από τον ηρωϊκό Δεκέμβρη 1944, όταν ο λαός της Αθήνας, με μπροστάρη ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, επί 33 ημέρες με το όπλο στο χέρι, έδωσε σκληρές μάχες ενάντια στη ντόπια αστική τάξη και τα Βρετανικά στρατεύματα, που επενέβησαν μετά από πρόσκληση των αστών για να επιβάλλουν, να στηρίξουν την αστική εξουσία, καθώς οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν είχαν λαϊκό έρεισμα. Ο λαός μας, δεν πρόλαβε να χαρεί την Απελευθέρωση που ο ίδιος, μόνο αυτός κατέκτησε, αφού οι αστικές δυνάμεις είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είτε εγκατέλειψαν τη σκλαβωμένη πατρίδα μας ακολουθώντας στη Μέση Ανατολή τους Άγγλους συμμάχους τους. Πριν ακόμη αρχίσει να επουλώνει τις πληγές του από την τετράχρονη κατοχή, υποχρεώθηκε να υπερασπιστεί, με τα όπλα ξανά, τη λευτεριά που μόλις είχε κατακτήσει χύνοντας το αίμα του για να διώξει τον ναζί κατακτητή.
Ο Δεκέμβρης του ’44 ήταν ένοπλη ταξική σύγκρουση, μία από τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης του λαού μας ενάντια στις εγχώριες αστικές δυνάμεις, που συσπείρωναν δικά τους στρατιωτικά τμήματα μαζί με τα δοσιλογικά τάγματα ασφαλείας και άλλες ελληνικές φασιστικές στρατιωτικές δυνάμεις και ενάντια στα βρετανικά στρατεύματα που επέμβηκαν μετά από πρόσκληση των αστών για να τσακίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα. Η σύγκρουση ήταν αντικειμενική και αναπόφευκτη, ήταν κρίσιμη και κορυφαία έκφραση της αντίθεσης ανάμεσα στην αστική τάξη και τους εργαζόμενους, το λαό, σε συνθήκες όπου, εκ των πραγμάτων έμπαινε το ζήτημα «ποιος -ποιόν», δηλαδή το ζήτημα της εξουσίας.
Ο λαός μας, καθώς βρέθηκε μπροστά στο φάσμα της τυραννίας, διάλεξε τα όπλα αντί τις αλυσίδες. Είπε όχι στην υποταγή και την απαίτηση της εγχώριας Αστικής τάξης και των Βρετανών να υποταχτεί στην αστική τυραννία. Μαζικά ο λαός της Αθήνας συστρατεύτηκε και έδωσε ηρωικές μάχες μαζί με τον ΕΛΑΣ, με το όπλο στο χέρι, δίνοντας κάθε βοήθεια στους μαχητές του ΕΛΑΣ.
Δίπλα στον ένοπλο λαό στάθηκαν οι άοπλες λαϊκές μάζες, που ρίχτηκαν με αυτοθυσία και ηρωισμό στη μάχη των οδοφραγμάτων (μόνο στον Πειραιά στις 5 – 6 Δεκέμβρη υψώθηκαν σχεδόν 2.000 οδοφράγματα), στη στελέχωση των λαϊκών οργανώσεων, στη στήριξη των Λαϊκών Επιτροπών, των δικτύων – δομών Υγείας κ.λπ. Οι Λαϊκές Επιτροπές συγκρότησαν ένα αξιοθαύμαστο δίκτυο καταγραφής, συγκέντρωσης και διανομής των διαθέσιμων αποθεμάτων της πρωτεύουσας. Χιλιάδες τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης μοιράστηκαν στις λαϊκές συνοικίες, εκατοντάδες συσσίτια οργανώθηκαν για τα παιδιά, τους απόρους, τους πρόσφυγες των βομβαρδισμών κ.λπ.
Ακόμη, καθώς ο αριθμός των τραυματιών μεταξύ των μαχητών αλλά και των αμάχων αυξανόταν συνεχώς, οργανώθηκαν δεκάδες νοσοκομειακές μονάδες από τις πρώτες κιόλας μέρες των μαχών, στις οποίες συμμετείχαν εθελοντικά εκατοντάδες γιατροί, νοσοκόμοι και νοσοκόμες καθώς και ανειδίκευτοι πολίτες, που αυτόκλητα έσπευδαν να βοηθήσουν την υπόθεση του αγώνα, όπως μπορούσε ο καθένας, μέρα και νύχτα. Γύρω τους εκτεινόταν ένα ευρύ και καλά οργανωμένο δίκτυο τραυματιοφορέων, που με κίνδυνο της ζωής τους και πενιχρά – συχνά αυτοσχέδια – μέσα έφεραν σε πέρας το έργο της διακομιδής των τραυματισμένων. Ο εξοπλισμός των μονάδων γινόταν με ευθύνη των λαϊκών οργανώσεων, ενώ τα πάντα προέρχονταν από προσφορές. Η καθαριότητα και λειτουργία τους υπήρξε υποδειγματική.
Τόσο στις λαϊκές μαζικές οργανώσεις όσο και στα μάχιμα τμήματα του ΕΛΑΣ διακρίθηκαν το Δεκέμβρη πολλές γυναίκες, που ήδη από την περίοδο της Κατοχής είχαν ενταχθεί μαζικά στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
Μετά από 33 μέρες μαχών που δόθηκαν στην Αθήνα και τον Πειραιά οι δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κάτω από την πίεση των Βρετανικών δυνάμεων που διέθεταν συντριπτική υπεροπλία (τανκς, πυροβόλα, αεροπορία κλπ). Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν είχαν προετοιμαστεί για την επερχόμενη σύγκρουση, και για να δώσουν ανάλογες στρατιωτικές μάχες. Ο κύριος όγκος των δυνάμεών του έμεινε έξω από την Αθήνα συμμετέχοντας σε στρατιωτικές επιχειρήσεις δευτερεύουσας σημασίας. Άλλωστε είχαν προηγηθεί με οι απαράδεκτες συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας που υπογράφηκαν με βάση την λαθεμένη γραμμή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ της αντιφασιστικής, «εθνικής ενότητας».
Βεβαίως, παρά τη λαθεμένη στρατηγική του το ΚΚΕ, ποτέ δεν συμβιβάστηκε και δεν υποτάχτηκε. Τρανή απόδειξη, εκτός των άλλων, αποτελεί και ο Δεκέμβρης ’44 όπου το Κόμμα με την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις της χώρας μας, το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, αντιστάθηκε στην αστική τάξη και στις Βρετανικές επιδιώξεις.
Η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, οι Αντιστασιακοί αγωνιστές που βρέθηκαν μπροστά με το όπλο στο χέρι τον ηρωικό Δεκέμβρη, οι απόγονοι και Φίλοι της Αντίστασης και του ΔΣΕ, οι Επαναπατρισμένοι Πολιτικοί Πρόσφυγες και τα παιδιά τους, τιμούμε όλους τους μαχητές του Δεκέμβρη, το λαό της Αθήνας που πολέμησε με το όπλο δίπλα στους μαχητές του ΕΛΑΣ, είτε βοήθησε πολύμορφα συμμετέχοντας στο στήσιμο οδοφραγμάτων στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά ενάντια στα βρετανικά τανκς και στρατεύματα, είτε μεταφέροντας και περιθάλποντας τους τραυματίες, είτε οργανώνοντας λαϊκά συσσίτια κλπ.
Η πείρα και τα διδάγματα του ηρωικού Δεκέμβρη αποτελούν ακριβή παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο. Ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα μας, οι εργαζόμενοι και, γενικότερα, ο λαός μας, αντιμετωπίζουν τη βάρβαρη αντιλαϊκή -αντεργατική πολιτική σε συνθήκες πανδημίας που άφησε αθωράκιστο το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, που αντί να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα Υγείας τον χρυσοπληρώνει με λεφτά του λαού, που διαχειρίζεται την καπιταλιστική οικονομική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου εντείνοντας τα μέτρα που τσακίζουν το λαό. Που συμμετέχει στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ενώ οξύνονται μέσα σε αυτούς οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στην Ελληνική και την Τουρκική αστική τάξη με την κλιμάκωση της επιθετικότητας της τούρκικης αστικής τάξης και τους κινδύνους που συνεπάγονται οι επιλογές της αστικής τάξης της Ελλάδας με τη συμμετοχή της στα ιμπεριαλιστικά επιθετικά σχέδια ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ. Για όλα αυτά κρατάμε ζωντανά τα μηνύματα του ηρωικού Δεκέμβρη 1944.
Υποκλινόμαστε μπροστά στον ηρωισμό των Κομμουνιστών, την αυταπάρνηση του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, των μαχητών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στην πάλη για το δικό τους δίκιο, παραμένοντας ανυπότακτοι. Διδασκόμαστε τόσο από την πείρα της εποποιίας της απελευθέρωσης, του ηρωικού ταξικού αγώνα του Δεκέμβρη, και πρωτίστως της κορυφαίας στιγμής της ένοπλης ταξικής πάλης του ΔΣΕ στη συνέχεια.
Ο Δεκέμβρης του ’44 επιβεβαιώνει με οδυνηρό τρόπο πως δε μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα με την αστική τάξη και τους εργαζόμενους, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, ανάμεσα στην εργατική τάξη και το Κεφάλαιο. Ταυτόχρονα διδασκόμαστε πως όταν ο λαός συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και το αποφασίσει μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω! Είναι πολύτιμα συμπεράσματα παρακαταθήκη για τους εντεινόμενους αγώνες των εργαζομένων και το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ που κόντρα στις δυσκολίες δεν τα διπλώνουν, συνεχίζοντας τους αγώνες για την διεκδίκηση και υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, για την προστασία της Υγείας του λαού στην Πανδημία, μέχρι την ανατροπή γενικότερα της αντιλαϊκής πολιτικής που ξεδιπλώνει το Κεφάλαιο με τις αστικές κυβερνήσεις προσπαθώντας να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση ξανά στους εργαζόμενους και το λαό.
ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ (παράρτημα Κατερίνης)