Ένα ποίημα προς τιμήν των πυροσβεστών και του αγώνα τους ενάντια στη φονική και καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική από ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, τον Πέτρο Δ. Ρουκά.
Τρέχει και στην φωτιά βουτά.
Μωρού το κλάμα αντηχά.
Δίχως μπέρτα, δεν πετάει.
Και τους ανέμους δεν δαμάει.
Αλλά χει θάρρος και πυγμή.
Κι ο κόπος του ευδοκιμεί.
Ουρλιάζει πλέον η φωτιά.
Τα δέντρα κάνει μια χαψιά.
Στην πόλη πλέον έχει μπει.
Άνθρωποι πέφτουν νεκροί.
Και τότε μπαίνει αυτός μπροστά.
Μονομαχεί με την φωτιά.
Θυσία γίνεται αγνή.
Για κάποια ανθρώπινη ζωή.
Με φλόγες κόκκινα θεριά.
Ο πυροσβέστης πολέμα.
Πέτρος Δ. Ρουκάς