Του Γ. Τεκίδη
Κάποιοι βιάζονται και πάνω στη βιασύνη τους για την υπεράσπιση των όσιων και ιερών της αριστεράς, ζώστηκαν το ζύγι και το αριστερόμετρο, προκειμένου να αποφασίσουνε ποιοι χωράνε και ποιοι όχι στο νέο μεγάλο εγχείρημα που ξεκίνησε χθες, εγχείρημα μετατροπής, μετεξέλιξης, δημιουργίας, όπως θέλει να το ονομάσει ο καθένας, του Σύριζα-προοδευτική συμμαχία σε ένα μεγάλο και μαζικό κόμμα της σύγχρονης αριστεράς.
Όχι πως ξεκινούν με κακές και υστερόβουλες προθέσεις, ούτε οι επιφυλάξεις και οι ενστάσεις τους κρύβουν σκοπιμότητες και υστεροβουλίες, όμως δεν μπορούμε να μη παραδεχτούμε ότι αυτού του είδους οι συζητήσεις που συνήθως καταλήγουν σε εμμονές και σε ανεξέλεγκτες αντιπαραθέσεις, αδικούν την κοινή μας υπόθεση, στενεύουν τα πλαίσια ενός γόνιμου και δημοκρατικού διαλόγου, γεννούν καχυποψία και δυναμιτίζουν την όποια προοπτική εμπέδωσης κλίματος εμπιστοσύνης και συντροφικότητας.
Ας ξεκινήσουμε με κάτι που θεωρείται κοινός τόπος και απηχεί τις διαθέσεις παλιών και νεοεισερχόμενων στο μεγάλο αυτό πολιτικό εγχείρημα. Δεν χωράνε σε αυτό, όσοι ενσυνείδητα και με διαχρονική συνέπεια πολέμησαν τις ιδέες και τις απόψεις της αριστεράς, μεταχειριζόμενοι μέσα και πρακτικές ηθικής εκμηδένισης και εξόντωσης των πολιτικών τους αντιπάλων, αδιαφορώντας σε πολλές περιπτώσεις και για τη ίδια την σωματική τους ακεραιότητα. Κάποιοι από αυτούς εν μια νυχτί, είδαν το φως το αληθινό και ανένηψαν, αναζητώντας μια καινούργια καριέρα εξυπηρέτησης αποκλειστικά των προσωπικών τους συμφερόντων και τίποτα παραπάνω.
Δεν χωράνε σε αυτό οι κάλπικοι εθναμύντορες, οι ντυμένοι με το κουστούμι του πατριωτισμού εθνικιστές, αυτοπροβαλλόμενοι μερικοί και ως διανοούμενοι της ευρύτερης αριστεράς με… γνήσια όμως πατριωτικά αισθήματα. Δεν χωράνε οι «είδα φως και ανέβηκα» γνωστοί σουλατσαδόροι πολιτικάντηδες, οι περιφέροντες ως πραμάτεια προς πώληση το κάποτε αγωνιστικό τους παρελθόν. Δεν χωράει σε αυτό η ψυχική μιζέρια και το ξενόφοβο αναίτια τις περισσότερες φορές, δηλητήριο που κουβαλάνε μέσα τους, οι πρωταγωνιστές άθλιων και απάνθρωπων συνάξεων εναντίον προσφύγων και μεταναστών, εναντίον ανήλικων ξεριζωμένων βίαια από τις πατρίδες τους, παιδιών. Δεν χωράνε οι κατέχοντες την μία και αναλλοίωτη ανά τους αιώνες αλήθεια για το τι και πως πρέπει να πράξει η αριστερά για να δικαιώσει τις προσδοκίες και τα όνειρα των κατατρεγμένων σε αυτή τη γη. Είναι οι γνωστοί θεματοφύλακες των παρακαταθηκών και αξιών της αριστεράς και όλοι οι άλλοι ιμιτασιόν αριστεροί και άσχετοι.
Η μεγάλη πλειοψηφία του δημοκρατικού κόσμου, η λεγόμενη κοινωνική αριστερά, οι ανένταχτοι προοδευτικοί πολίτες, οι αγωνιζόμενοι μέσα από φορείς, σωματεία και δημοκρατικές συλλογικότητες πρέπει να γίνουν κοινωνοί αυτού του αγώνα αναγέννησης της πατρίδας μας. Οι διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και διαδρομές δεν είναι λόγος, ούτε μπορούν να μετατραπούν σε πρόσχημα αποκλεισμού κάποιων που στο παρελθόν εναντιώθηκαν, πιθανόν να πολέμησαν και να ανέβασαν τους τόνους αντιπαράθεσης με την αριστερά.
Υφέρπει ακόμη και τώρα η επιχειρηματολογία για συμπεριφορές, ακόμη και για λεκτικές ακρότητες στο παρελθόν συμπολιτών μας μελών άλλων κομμάτων, που τώρα με ειλικρίνεια, καλές προθέσεις και αναθεώρηση της στάσης τους έναντι της αριστεράς στο παρελθόν, προσέρχονται να πλαισιώσουν την δύσκολη και πολιτικά επίπονη προσπάθεια για ένα καινούργιο και καταλυτικό για τη χώρα μας ξεκίνημα. Ακόμη και αυτών που για μια σειρά λόγους πραγματικής πατριωτικής ευαισθησίας και ανιδιοτέλειας, υπήρξαν επιφυλακτικοί και ενιστάμενοι για ανάλογα ζητήματα, όπως αυτό της συνθήκης των Πρεσπών, χωρίς να συμμετέχουν στην ψευτοπατριωτική αγυρτεία και εξαλλοσύνη των ορδών της ακροδεξιάς και της ΧΑ, κανείς δεν δικαιούται να τους κλείσει την πόρτα της συμμετοχής στον νέο πολιτικό φορέα. Όπως κανείς δεν μπορεί να κλείσει την πόρτα σε παλιούς συντρόφους που για κάποιο χρονικό διάστημα εγκατέλειψαν το κοινό μας σπίτι, πιστεύοντας πως οι στόχοι και οι διακηρύξεις της αριστεράς θα εξυπηρετηθούν συντομότερα μέσα από όμορα πολιτικά σχήματα στα οποία και δραστηριοποιήθηκαν, αναγνωρίζοντας έμπρακτα σήμερα την λαθεμένη εκτίμηση τους.
Ύστερα κανενός δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι δεν μιλάμε για ένα πολιτικό φορέα ιδεολογικής, αλλά προγραμματικής ενότητας. Ενός προγράμματος ριζοσπαστικού, ανατρεπτικού, προοδευτικού, κατανοητού από την πολύπαθη Ελληνική κοινωνία με έντονα τα οραματικά στοιχεία που θα συνεγείρουν τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού, απέναντι σε μία δίχως προηγούμενο νεοφιλελεύθερη, ακροδεξιά, φασίζουσα ανοιχτά πλέον κυβέρνηση.