Εδώ και μήνες πλέον, βιώνουμε τον παραλογισμό του κυνισμού σε σχέση με τη σύλληψη και κράτηση του Φρέντυ Μπελέρη. Του εκλεγμένου ομογενή, Δημάρχου της Χειμάρας, που απέναντι σε μηχανισμούς, πιθανότητες, πιέσεις και εκφοβισμό, κέρδισε μόνος του αρμούς και δομές παραεξουσίας και βαθέος κράτους. Κι όταν οι αντίπαλοί του και τα κάθε είδους συμφέροντα εξάντλησαν κάθε επιρροή τους και άσκησαν, ατελέσφορα, κάθε πίεση, κατέφυγαν στο έσχατο μέσο. Αυτό δηλαδή της εξάλειψης του αντιπάλου- πριν μάλιστα την ημέρα των εκλογών-και της ηθικής του αποδόμησης. Όχι μόνο ήθελαν να τον θέσουν εκτός εκλογικής διαδικασίας, αλλά να του προσάψουν και τη ρετσινιά, ότι δήθεν ήταν αυτός που μετέρχονταν αθέμιτα μέσα. Το τέλειο πολιτικό έγκλημα!

Μόνο που η συνταγή, δεν είναι καινούργια. Την είχαν ‘ξεσηκώσει’ και εφαρμόσει την επαύριο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα κόμματα-δορυφόροι της Σοβιετικής Ένωσης, στα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Για να προσδώσουν, στο ξεκίνημα τουλάχιστον εγκαθίδρυσης των ολοκληρωτικών μηχανισμών τους, μια επίφαση νομιμότητας και να δείξουν ότι τηρούν τις προβλέψεις για ποσοστό συμμετοχής και επιρροής του Δυτικού Κόσμου, στα κράτη, που τύχη ολέθρια τα έθεσε υπό τον Σοβιετικό Έλεγχο. Προχωρούσαν για αυτό στη δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων. Στις οποίες σταθερά διατηρούσαν τα Υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης. Έτσι είχαν τον έλεγχο των εκλογικών διαδικασιών, που-ω της τύχης- θα αναδείκνυαν κυβερνήσεις επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Και επειδή δεν εμπιστεύονταν την τύχη και τις απειροελάχιστες ακόμα πιθανότητες για εκπλήξεις, φρόντιζαν είτε πριν, είτε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου οπερέτας, να συλλαμβάνουν τα ηγετικά στελέχη των αντιπάλων κομμάτων, που αντιπροσώπευαν και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Οι κατηγορίες κατά τα σύνηθες ήταν περί διαφθοράς και επικυρώνονταν από τους μηχανισμούς ελέγχου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, του δικού τους δηλαδή φέουδου. Ο απόλυτος εξευτελισμός της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου, από τους ολετήρες τους.

Στην περίπτωση του Φρέντυ Μπελέρη, οι ιστορικές αναλογίες εύλογα έρχονται στο νου μας. Οι συμπτώσεις παρά είναι πολλές, για να αποστρέψουμε το βλέμμα μας. Ή για να συμβιβαστούμε με βολικές λύσεις, που οι θύτες με κυνισμό προβάλλουν. Θα ήταν τουλάχιστον ασυνέπεια, αν όχι αφέλεια, ευήθεια ή συνενοχή, σε μια καθαρά πολιτική υπόθεση, από πλευράς σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Κράτους Δικαίου, να δεχτούμε τη λύση που θα μας ‘σερβίρουν’ τα Αλβανικά Δικαστήρια. Όταν ακριβώς κύριο ζητούμενο για την πρόοδο της ενταξιακής πορείας της Αλβανίας, είναι η διαφθορά και η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Που και μόνο η ανάδειξή της ως θέμα, δείχνει ότι αμφισβητείται.

Είναι πρόδηλο πως τα συμφέροντα που αντιπαλεύονται τον Φρέντυ Μπελέρι, είτε εκπορεύονται από εθνικιστικές ονειρώξεις, είτε εποφθαλμιούν τις περιουσίες των ομογενών, είτε αποτελούν συνδυασμό τους, θα του έχουν διαμηνύσει, πως η απελευθέρωσή του, περνά, από την εγκατάλειψη της εκλογής του. Θα δημιουργούσαν έτσι και ένα προηγούμενο ‘συμμόρφωσης’ και αποτροπής, για μελλοντικούς τολμητίες. Μια μεθόδευση και μια έκβαση που συνιστά εξευτελισμό για την Ευρωπαική Ένωση και τη χώρα μας. Αντίστοιχη και ξεκάθαρη πρέπει να είναι η απάντησή μας. Η ενταξιακή πορεία της Αλβανίας και η εκταμίευση και η ροή των τόσο πολύτιμων Κοινοτικών πόρων και άλλων κονδυλίων, περνάει μέσα από την απελευθέρωση του Φρέντι Μπελέρι. Τίποτα λιγότερο.

Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι Δικηγόρος