Η σκηνή (ως φωτογραφικό ενσταντανέ αλλά και ως ντεκόρ ενός ‘μικρού δράματος’ για τα δεδομένα του Κοινοτικού μικρόκοσμου), ήταν πραγματικά ενοχλητική. Και εξαιρετικά ακαλαίσθητη. Τόσο από πλευράς συμβολισμών, όσο και στοιχειώδους ευγένειας που έπρεπε να επιδειχθεί απέναντι σε μια Κυρία. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται για την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Κάπου εκεί ξεκινά και η προσγείωση στην πραγματικότητα. Για όσους φάνηκε να ‘πέφτουν από τα σύννεφα’. Που μάλλον πρέπει να είναι ροζ, όπως και η νιρβάνα της Ευρωπαϊκής ‘φούσκας’, που αδικαιολόγητα απολαμβάνουν. Και είναι αδικαιολόγητοι, γιατί δε φρόντισαν για τα αυτονόητα. Το να προβούν δηλαδή σε μια στοιχειώδη αυτοψία της αίθουσας και της χωροταξίας. Στοιχειώδες, από πλευρά Πρωτοκόλλου. Αλλά και κατάφωρα άδικο για την Ενωμένη Ευρώπη, τα όσα προσφέρει και τα όσα έχει εξασφαλίσει ακόμα και στην Τουρκία του Προέδρου Ερντογάν. Αλλά όταν δε φροντίζουν οι ίδιοι οι λειτουργοί της να περιφρουρήσουν το κύρος της, γιατί να ενδιαφερθεί ο Τούρκος Πρόεδρος;
Ο οποίος με τη σειρά του, πολύπειρος πια μετά από 20 χρόνια στο τιμόνι της χώρας του, ξέρει αν μη τι άλλο, να διαμορφώνει πλαίσιο και να στέλνει μηνύματα. Όσο φυσικά βρίσκει χώρο και όσο περισσότερο τον διευκολύνουν και οι συνομιλητές του για τον σκοπό αυτό. Άλλο που δε θέλει εξάλλου για μια Ευρώπη ‘ενοχλητική’, που επιμένει να τον ελέγχει για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να μη του δίνει την πολυπόθητη απαλλαγή από τη βίζα, για τους Τούρκους επισκέπτες. Και δε στέργει να ‘ανοίξει το πουγκί’, τώρα που τελειώνουν τα 6 δισεκατομμύρια.
Γιατί στα μάτια του αυτό ουσιαστικά αντιπροσωπεύει η Ευρώπη. Την αγελάδα της αφθονίας (είναι και αυτή η μυθολογία, που δημιουργεί τους υποσυνείδητους συνειρμούς), που θέλει να αρμέξει, όσο μπορεί. Και στην παρούσα χρονική συγκυρία, γνωρίζει πως μπορεί, όσο ο φόβος των μεταναστευτικών ροών, και του ανθρώπινου ποταμιού του καλοκαιριού του 2015, στοιχειώνει τον ύπνο και το πολιτικό μέλλον, των Βόρειων κυρίως κυβερνήσεων.
Κατά τα άλλα ο Πρόεδρος Ερντογάν, έχει μετρήσει τις αντοχές των συνομιλητών του και θεωρεί πως δεν κινδυνεύει να υποστεί καμία τιμωρία. Είναι ο κανόνας της συμπεριφοράς των ‘ματσό’. Που εξαντλείται στη δύναμη (σωματικής) επιβολής στο ‘ασθενές φύλο’. Κατ΄ αναλογία, στις εκ του ασφαλούς προσβολές. Τι να του κάνει εξάλλου ένας Οργανισμός, που δεν έχει δικό του στρατό? Κάτι όπως ο Στάλιν, που όταν του μιλούσαν για τη δύναμη του Βατικανού, αναρωτιόνταν πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας.
Τα όρια της αλαζονικής συμπεριφοράς του Τούρκου Προέδρου, προσαρμόζονται επίσης, στην εξυπηρέτηση των προτεραιοτήτων του. Έτσι ο κατά τα άλλα προστάτης των όπου της γης Μουσουλμάνων, που προκαλεί ακόμα και το Ισραήλ, δε δείχνει ιδιαίτερη ζέση, όταν του μιλούν για τους Ουιγούρους Μουσουλμάνους. Αυτούς που η Κίνα, ‘επιμορφώνει’, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία τόση πείρα έχουν τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Τι κι αν οι Ουιγούροι, κατοικούν στην ιστορική κοιτίδα των Τούρκων. Δεν είναι καιρός να προκαλεί κανείς τον Ασιατικό γίγαντα.
Κατά τα άλλα δε δικαιολογούνται εκπλήξεις. Η σημειολογική καταστροφή και απρέπεια, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, εκ των ενόντων. Αν δηλαδή ο Σαρλ Μισέλ, είχε δείξει αντανακλαστικά Έλληνα. Γιατί την αρετή της ευστροφίας την έχουμε. Τη λύση θα την έδινε, με ένα νεύμα, η προσθήκη μιας ακόμα καρέκλας. Αρκεί να ξεπεράσει κανείς τη ματαιότητα των εμμονών για την ιδιοκτησία της.