Κατά το λαικό ρητό «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν, όπως ο Πρόεδρος της Τουρκίας, έχει μάθει για χρόνια να συμβιώνει και να συνυπάρχει με τους Γκρίζους Λύκους του Μπαχτσελί. Ακολουθώντας το αγαπημένο του μοτίβο πρακτικής, αυτό δηλαδή της ισορροπίας σε δύο βάρκες και την πάγια Τουρκική προσέγγιση της επιτήδειας ουδετεροφιλίας και της εξασφαλισμένης συμμετοχής στη ‘φωτογραφία της νίκης’, όταν όλα πια έχουν κριθεί, ο Τούρκος ηγέτης, βλέπει στην κρίση μια ευκαιρία.
Καταδικάζει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά δεν υιοθετεί τις κυρώσεις σε βάρος της. Προσδοκά ότι θα αποτελέσει έναν από τους ελάχιστους, αν όχι τον μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας της Δύσης με τη Ρωσία και τον προνομιακό εμπορικό εταίρο του Προέδρου Πούτιν. Δεν μπορεί εξάλλου να λησμονήσει ότι το ένα τρίτο των ενεργειακών αναγκών του καλύπτεται από τη Ρωσία. Η Τουρκική οικονομία είναι ήδη ιδιαίτερα καταπονημένη για να διαχειριστεί πρόσθετες κρίσεις. Κλείνει τα Στενά του Βοσπόρου, όταν στην πράξη έχει ουσιαστικά αποκοπεί η Ουκρανία από τη πρόσβασή της στη Μαύρη και την Αζοφική Θάλασσα και δεν απαιτείται η συνδρομή του Ρωσικού στόλου για τον θαλάσσιο αποκλεισμό της. Την ίδια ούτως ή άλλως στιγμή, το μεγαλύτερο μέρος της Ρωσικής Ναυτική Δύναμης, βρίσκεται στη διάθεση του πολεμικού σχεδιασμού των Ρώσων ιθυνόντων, στο μέτρο που αναληφθούν πρωτοβουλίες σε βάρος της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας.
Από την άλλη συνεχίζει την αμυντική συνεργασία με την Ουκρανία και την προμήθεια των drones Bayraktar και Akinci. Έχουν εξάλλου θεμελιώσει και κοινή μονάδα παραγωγής τους στην Ουκρανία. Προσφέρεται ως διαμεσολαβητής και έχει την αποδοχή του Ουκρανού Προέδρου για τον σκοπό αυτό. Η Κωνσταντινούπολη, προτάθηκε από τον Πρόεδρο Ζελένσκι ως το μέρος διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Μια κίνηση, που και σε επίπεδο ακόμα προθέσεων, συνιστά μοναδική ενίσχυση του προφίλ του Τούρκου Προέδρου. Πολύ περισσότερο μάλιστα σε περίπτωση κατά την οποία γίνει και πράξη.
Εκ των πραγμάτων παράλληλα αναδεικνύεται ακόμα μια φορά και με ιδιαίτερη ένταση ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας. Ιδιαίτερα τώρα, που για μια ακόμα φορά το ενδιαφέρον του Δυτικού κόσμου εστιάζεται στην αντιμετώπιση του Ρωσικού παράγοντα. Η θέση της Τουρκίας ως κάρφου στο μαλακό υπογάστριο του μεγάλου αντιπάλου, ενισχύει τη διαπραγματευτική της θέση και τη διεκδίκηση ανταλλαγμάτων. Δε θέλει ιδιαίτερη ανάλυση, για το τι αλλαγές, μια τέτοια εξέλιξη προοιωνίζεται στο ισοζύγιο των σχέσεών μας με την Τουρκία. Απαιτείται σχεδιασμός και επαγρύπνηση από πλευράς μας σε συνδυασμό με την ανάληψη πρωτοβουλιών. Ο λογαριασμός της κρίσης θα έχει πολλούς αποδέκτες.