Το κύμα του 2015, σάρωσε την Ευρώπη. Δομές κλυδωνίστηκαν, αντοχές δοκιμάστηκαν, δημαγωγοί ωφελήθηκαν. Ο ακρωτηριασμός με την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ένωση, ήταν καίρια έκφανση των συνεπειών. Ο φόβος και η καχυποψία για τις ικανότητες και τις επιλογές όσων σχεδίαζαν πολιτικές και έπαιρναν αποφάσεις, απελευθέρωσε δυνάμεις και εξοβέλισε προσχήματα. Δεν ήταν ο μόνος λόγος, αλλά ήταν από τους σοβαρούς, αν όχι ο σοβαρότερος, που ώθησε στο Brexit.
Αλλά και όλες οι χώρες της Ένωσης, μόνο ανεπηρέαστες δεν έμειναν. Για την ακρίβεια η αντιμετώπιση του λεγόμενου μεταναστευτικού, δημιούργησε για πρώτη φορά διακριτούς άξονες και στρατόπεδα εις ότι αφορά την πολιτική νοοτροπία που διέπει την πορεία της Ένωσης. Η φιλοσοφία του πολιτικής ορθότητας, που είχε φτάσει να είναι συνέχεια ακραίων αντιλήψεων περί δικαιωματισμού, συνάντησε τα όρια της. Και γνώρισε την αμφισβήτησή της. Που είναι διαρκείας.
Από τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές του 2015 στη Γερμανία, όπου ομάδες ‘αιτούντων άσυλων’ εκδήλωσε τη θέρμη των αισθημάτων τους, δίκην Ινδιάνων, σε ανυποψίαστους πολίτες, μέχρι τις αυτοσχέδιες τενεκεδουπόλεις στη Γαλλία και την άνευ προηγουμένου εγκληματικότητα στη Σκανδιναβικές χώρες, αλλά και από την κατάσταση συναγερμού στην Ιταλία, μέχρι τα ασφαλιστικά συστήματα και τα δίκτυα κοινωνικής πρόνοιας και επιδοματικής πολιτικής στις Βόρειες Χώρες, που ‘τρυγούνται’ κυριολεκτικά από τις στρατιές των ‘αιτούντων άσυλο’, η Ευρώπη συνειδητοποίησε πως η επιπολαιότητα, η αβελτηρία αλλά και η ρηχή δολιότητα, μοιραίων λειτουργών της, είχαν δημιουργήσει έναν απρόσκλητο ζόφο.
Οι συνέπειες εκδηλώνονται με μορφή συμπαγούς χιονοστιβάδας στις εκλογές. Σε Γερμανία και Γαλλία, δυνάμεις του αλλοτινού πολιτικού περιθωρίου, διεκδικούν την πρωτιά, ενώ στην Ιταλία και την Ολλανδία την έχουν κατακτήσει. Και για όσους έχουν αμφιβολίες, ο πρωταγωνιστικός τους ρόλους, έχει σημείο αναφοράς τον Ούγγρο Πρόεδρο. Ο οποίος μόνο τυχαίος δεν είναι. Όταν μια άλλη λεγόμενη πολιτική κάστα, νεοζηλωτών του φιλελευθερισμού, μάθαιναν για τη Σοβιετία, από κινηματογραφικές παραγωγές, ο Βίκτορ Ορμπάν, με τον προσωπικό του αγώνα, έκανε πράξη το πέρασμα από το Σιδηρούν παραπέτασμα στη Δυτική δημοκρατία. Είναι αφελές να επιθυμείς να αποδομήσεις πολιτικά έναν αντίπαλο, χωρίς να ξέρεις τη διαδρομή του.
Ο θρίαμβος των ‘ακραίων’ στην Ολλανδία, ούτε συμπτωματικός είναι, ούτε άμοιρος συνεπειών και συνέχειας. Η Ολλανδία, με έκταση κάτι περισσότερο από την Πελοπόννησο και πληθυσμό 17,6 εκατομμύρια, είναι η έβδομη σε πολίτες χώρα της Ένωσης και η 5η από πλευράς μεγέθους της οικονομίας της. Μια αλλοτινή θαλασσοκράτειρα, με διακριτό παγκόσμιο οικονομικό στίγμα και απίστευτη διάθεση δημιουργίας. Για να μην ξεχνιόμαστε το Μανχάταν Ολλανδική αποικία ήταν, εξ ου και η ονομασία Νέο Άμστερνταμ. Και όχι μόνο. Η φιλόξενη αυτή χώρα, στέγασε εκατοντάδες χιλιάδων μεταναστών. Οι οποίοι δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την πορεία του Βίλντερς στην κορυφή. Πρόδηλα η πίεση και το ρεύμα μεταστροφής είναι μεγάλο. Για άλλους λόγους εκδηλώθηκε πρόσφατα και στη Σλοβακία. Αλλά και στην Ιρλανδία, ξέσπασαν βίαιες ταραχές. Αφορμή η ελεεινή επίθεση ενός ‘μετανάστη’ σε βάρος μαθητών! Με μαχαίρι! Σε μια χώρα που με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις το Σιν Φέην, φαίνεται να οδεύει στην πρωτιά, να ζητά την απόλυτη στήριξη των Παλαιστινίων και την απέλαση του Ισραηλινού Πρέσβυ! Από όποια οπτική και να δει κανείς τη δολοφονική επίθεση και τις βίαιες ταραχές, η Ιρλανδική κοινωνία θα αντιδράσει. Γιατί απλά κανείς δεν είναι ασφαλής. Με τούτα και με τα άλλα, χρειάζεται άμεση αλλαγή πορείας. Ουσιαστικά αλλά και σε επίπεδο δηλώσεων. Προτεραιότητα η απομάκρυνση όσων δεν έχουν λόγο παρουσίας στην Ευρώπη. Σε αυτούς σαφώς και δεν περιλαμβάνονται όσοι δικαιούνται άσυλο, σε μια διαρκή άσκηση επαλήθευσης και όσοι νόμιμα εργάζονται. Οι συνέπειες των μέχρι σήμερα ολέθριων αποφάσεων είναι διαρκείς. Και θα συνεχίσουν να έρχονται.
Ο κ. Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι Δικηγόρος