(Περίληψη)
Εκεί μπροστά η μητέρα.
Όχι απλά, μητέρα.
Μιά μητέρα …μητέρα!
Μητέρα, άντρας και γυναίκα μαζί, δύο σε ένα.
Να φωτίζεται από τις φλόγες της πυρκαγιάς. Ό,τι εκεί εμπρός της.
Του σπιτιού της.
Αυτού καθ’ αυτού του σπιτιού της που καίγεται.
Εκεί μπροστά στη φωτιά, μια μάνα, ένας γιός και η κόρη. Σαν από ασπρόμαυρη φωτογραφία βγαλμένη, κάπου μέσα μέσα, στη μεταπολεμική Ελλάδα. Τα χέρια που πριν λίγο …σκέφτηκαν μεγάλο κακό, τώρα ζουν κάτι άλλο.
Η Φλώρα με τα δυο από τα τρία παιδιά της, Την Ιφιγένεια και τον Ορέστη.
Κι ύστερα; Εκεί μαζί όλη η γειτονιά.
Κι εκεί, μαζί και το μεγάλο της μυστικό.
Οικογένεια, γειτονιά, σχέσεις, αγάπες, έρωτες, ξαναοικογένεια και ξαναγειτονιά.
«Ζωή είναι θα περάσει».
«Ζωή είναι θα περάσει», φωνάζει εκείνη, μα οι άλλοι; Άλλα.
Λέξεις, έννοιες, όροι, στιγμιότυπα.
Ύμνος στην οικογένεια. Ύμνος στη γειτονιά. Ύμνος στην αγάπη. Ύμνος στην φιλία. Ύμνος στον έρωτα. Ύμνος στην ελπίδα. Ύμνος στη ζωή.
Η Φλώρα κι ο Ρήγας, χώρια και μαζί… Χώρια, γιατί έτσι έπρεπε…
Την αγαπάει, όμως…
Τον αγαπάει, όμως…
