της Έφης Μπάσδρα
Η αλλαγή της κυβέρνησης παράλληλα με το κύμα αισιοδοξίας των πολιτών απέσπασε και θετικές πιστοληπτικές αξιολογήσεις. Παρά τις ευοίωνες προοπτικές που βασίζονται στο σφιχτό πρόγραμμα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, η ανάπτυξη παραμένει πρόκληση. Με τους σημερινούς ρυθμούς του 2% είναι φανερό οτι η εξίσωση δεν βγαίνει.
Η στόχευση είναι μία: επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις.
Με την αξιολόγηση του Αυγούστου ante portas, το στοίχημα για τον πρωθυπουργό είναι μεγάλο. Και ενώ ο λαός θα ξεκουράζεται μετά τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και θα απολαμβάνει τα μπάνια του, τον Σεπτέμβρη πρέπει η χώρα να έχει ήδη στρίψει και να δίνει ανάσες ελπίδας για τον χειμώνα που έρχεται.
Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, αλλά παραδείγματα προσφέρονται πολλά. Οι επενδύσεις χρειάζονται σταθερότητα και εμπιστοσύνη. Όλες σχεδόν οι μνημονιακές χώρες έχουν κατορθώσει να κερδίσουν το στοίχημα των επενδύσεων και να ισοφαρίσουν τα προ κρίσης επίπεδα, βλέπε Κύπρο.
Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί στη χώρα μας με τη δυσκίνητη κρατική μηχανή, την σχεδόν ανυπαρξία θεσμικών αντίβαρων, την Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας, την αργόσυρτη χελώνα της δικαιοσύνης. Μπορούν όλα αυτά να αλλάξουν μονομιάς;
Το κυβερνητικό σχήμα έτσι όπως δομήθηκε φαίνεται να είναι και η πρόκληση σε όλες αυτές τις δυσλειτουργίες. Η εξάμηνη αξιολόγηση του παραγόμενου έργου όπως περιγράφεται στους μπλε φακέλους που επιδόθηκαν στους υπουργούς και υφυπουργούς, παραπέμπει σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, επιτήρηση του έργου, συντονισμό και απόδοση.
Ευσεβείς πόθοι; Μάλλον όχι αν κρίνουμε από αυτούς που τοποθετήθηκαν επιβλέποντες και συντονιστές.
Η όλη εικόνα θυμίζει ένα καλοκουρδισμένο εργαλείο με απώτερο σκοπό τον ανασχεδιασμό της χώρας και την βελτίωση του brand της γενικότερα. Άλλωστε αυτό δεν θέλουν και οι αγορές και δεν επιθυμούν οι οίκοι για τις αξιολογήσεις τους; Ποιός δεν θα επένδυε σε ισχυρά brandnames που κρύβουν πίσω τους εμπιστοσύνη, ικανότητα και εμπειρία στελεχών, προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις και απουσία λαϊκισμού.
Αυτά από πλευράς κυβέρνησης. Από πλευράς πολιτών; Νομίζω ότι σήμερα παρά ποτέ και μετά τη γκρίζα περιπέτεια των τεσσεράμισι χρόνων του Σύριζα, οι πολίτες είναι έτοιμοι για γενναίες μεταρρυθμίσεις. Κανείς δεν επιθυμεί την συνέχεια της αιμορραγίας των νέων μας στο εξωτερικό, όπως και κανείς δεν θέλει οι πολίτες να πένονται και να δυστυχούν.
Η χώρα χρειάζεται δύο με τρία μεγάλα project τύπου Ελληνικού ανά την επικράτεια, σε καίριες περιοχές που θα δώσουν πνοή και ανάσα σε ολόκληρη τη χώρα. Χρειάζεται όμως και άλλα πολλά μικρά. Για τα μεγαλύτερα θα επανέλθω σε επόμενο φύλλο…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος»