Σέρτζιο Λεόνε: 32 χρόνια χωρίς τον «Πατέρα των σπαγγέτι γουέστερν»

“Αν λοιπόν το ζήτημα είναι ποιοι από τους δημιουργούς της δεκαετίας του ’60 επηρέασαν περισσότερο τους σκηνοθέτες στα τέλη του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου, πιστεύω ότι ο Σέρτζιο Λεόνε ήταν εκείνος που έδειξε την κατεύθυνση για τη σύγχρονη κινηματογραφική αντίληψη. Υπάρχει στο έργο του αυτός ο υπέρμετρος ενθουσιασμός, ο σουρεαλισμός, η τρέλα, η χρήση της μουσικής, η επιμελής οργάνωση της σκηνής και το ειρωνικό χιούμορ. Ολα αυτά ξεκινούν με τον Λεόνε. Για μένα, είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους Ιταλούς σκηνοθέτες. Θα έφτανα ακόμα και στο σημείο να πω ότι πρόκειται για τον ιδανικότερο συνδυασμό στυλίστα και αφηγητή στον κινηματογράφο”, είχε πει ο Κουέντιν Ταραντίνο για τον σπουδαίο Ιταλό σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε, γνωστό και ως “Πατέρα των σπαγγέτι γουέστερν”.

Ο Λεόνε θα έχει πάντα τον τίτλο της πατρικής φιγούρας πίσω από το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, εκτός όμως από σκηνοθέτης ήταν επίσης ένας αληθινός καλλιτέχνης, ο οποίος δυστυχώς δημιούργησε μόνο λίγες ταινίες πριν φύγει από την ζωή, σε ηλικία μόλις 60 ετών, από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ευτυχώς, αυτές οι ταινίες είναι τόσο σπουδαίες, που επηρέσαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν όλα τα μελλοντικά γουέστερν αλλά και διαφορετικά είδη ταινιών.

Για πολλούς κριτικούς και καλλιτέχνες ο Λεόνε θεωρείται ο άνθρωπος που άσκησε από τις μεγαλύτερες επιρροές στο κινηματογράφο τόσο με την σύγχρονη σκηνοθετική τεχνική του, όσο και με την πληθωρική και χαρισματική προσωπικότητα του. Γύρισε μεν λίγες ταινίες, αλλά η επίδρασή του στον παγκόσμιο κινηματογράφο ήταν σημαντική, παρά την αρχική απόρριψη του από τους κριτικούς.

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60 ο Λεόνε είχε την τύχη να βρίσκεται ανάμεσα στους πρωτοπόρους που ασχολήθηκαν με το ανερχόμενο τότε είδος των γουέστερν. Η ταινία του “Για Μια Χούφτα Δολάρια” υπήρξε μια από τις πρώτες προσπάθειες στο είδος του “σπαγγέτι γουέστερν”. Βασισμένο στο ιαπωνικό ιστορικό έπος του Ακίρα Κουροσάβα, Yojimbo (1961), προκάλεσε νομικές διαμάχες με τον Ιάπωνα δημιουργό. Έμεινε επίσης στην ιστορία ως η ταινία που καθιέρωσε τον Κλιντ Ίστγουντ, έναν άγνωστο μέχρι τότε τηλεοπτικό ηθοποιό, σαν παγκόσμιο αστέρα.

Οι δύο επόμενες ταινίες του, “Μονομαχία Στο Ελ Πάσο” (1965) και “Ο Καλός, Ο Κακός και ο Άσχημος” (1966), ολοκλήρωσαν την τριλογία, με την κάθε μια να είναι εμπορικά πιο επιτυχημένη και τεχνικά αρτιότερη από την προηγούμενη. Τη μουσική και στις τρεις αυτές ταινίες υπογράφει ο θρύλος της μουσικής, Ένιο Μορικόνε. Οι περισσότεροι κριτικοί συμφωνούν ότι “Ο Καλός, Ο Κακός και Ο Άσχημος” ήταν η κορυφαία ταινία της τριλογίας.

Με αφορμή τον θάνατο του στις 30 Απριλίου του 1989, παρακάτω σας παρουσιάζουμε μερικές από τις καλύτερες ταινίες που έδωσε απλόχερα στο κοινό αυτός ο εκκεντρικός και χαρισματικός καλλιτέχνης.

Ο Καλός, Ο Κακός και Ο Άσχημος – 1966